Treść jest nieskomplikowana – grupa osób powiązanych ze słynną stacją w kolejnych wywiadach opowiada jej historię. Na początku przedstawiona zostaje niewesoła sytuacja telewizji młodzieżowej pod koniec lat 70. (mówić krótko: młodzież jako widz nikogo nie interesowała, chyba, że w kontekście wychowawczym), potem rozwój pomysłu MTV, jego realizacja (z różnymi intrygującymi smaczkami i ciekawostkami). Poznajemy założenia i formułę programu i sylwetki ludzi z nim związanych (od pomysłodawców, poprzez prezesów, pracowników aż po najbardziej znanych VJ-ów, no i oczywiście muzyków). Nie zabraknie omówienia problemów z dotarciem do odbiorców i sposobów radzenia sobie z nimi (tytułowe „I want my MTV!” to przecież z końcu slogan reklamowy, który mieli ponieść widzowie dzwoniący do nadawców kablowych i satelitarnych). Następnie to, co dziś jest oczywiste - ogromny sukces MTV i jego konsekwencje. Zmiany formuły, wpuszczanie na antenę rockowej w zamierzeniu stacji nowych gatunków muzyki (pop, rap, hip-hop), rozszerzanie tematów, szukanie nowych pomysłów na rozwój stacji. Nie zostały pominięte bardziej wstydliwe kwestie – rasizmu w podejściu do wyboru muzyki w pierwszych latach istnienia MTV, seksizmu i mizoginii w doborze wideoklipów. A potem przejęcie czegoś, co wykiełkowało z pasji przez biznes, zmiana spojrzenia na czysto finansowe, próby poszukiwania sposobów na zwiększenie przychodów ze stacji, stopniowe odchodzenie od muzyki w kierunku różnorakich reality shows, wreszcie finalny, smutny upadek pierwotnej formuły. I próba poszukiwania tego, co MTV po sobie zostawiła.

Jak przystało na opowieść o dynamicznej, kolorowej, atakującej agresywnym montażem, efektami wizualnymi i dźwiękowymi stacji, film jest dynamiczny, kolorowy, agresywnie zmontowany i nie pozbawiony dodatkowych atrakcji, jak na przykład animowanych wstawek ilustrujących ważne momenty biznesowej historii stacji. Zaskoczeniem nie może być też fakt, że film wypełniony jest najlepszą muzyką lat 80. – nie da się przecież mówić o muzycznej stacji bez pokazania muzyki, która ją wypełniała. Posłuchamy więc Buggles, REO Speedwagon, Dire Straits, ZZ Top, Eurythmics, Heart, A-ha, Billy’ego Idola, Michaela Jacksona, Dr Dre i wielu, wielu innych O dziwo, dynamiczną formę daje się tu pogodzić z „gadającymi głowami”, ale gdy tymi głowami są w dużej mierze słynni rockmani i raperzy, z pewnością łatwiej ich wypowiedzi wpasowują się do efektownej formuły filmu. Dzieło Patricka Waldropa ogląda się więc z niekłamaną przyjemnością – jest żywe, zajmujące, rytmiczne, ciekawe i z pewnością też umiejętnie grające na nostalgii widzów, dla których MTV była ważnym towarzyszem ich czasu dojrzewania. A inni? Powinni z zainteresowaniem posłuchać o historii legendarnej stacji.