Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 24 września 2020

Do księgarni marsz: Wrzesień 2020
Początek roku szkolnego. Dzieci w większości przypadków wróciły do szkół. Można odetchnąć i zagłębić się w lekturze…
Carnival Row: Odc. 8. I poleje się krew
Finał pierwszego sezonu „Carnival Row” przynosi nie tylko wyjaśnienie tajemnicy mrokołaka, ale również poważne zmiany w stosunkach panujących w mieście oraz w życiu wielu postaci. Ale chociaż z zainteresowaniem obserwujemy rozwój wydarzeń, to mimo wszystko ostatecznie pozostajemy z uczuciem lekkiego niedosytu.
PRL w kryminale: Jeszcze dużo wody w Wiśle przepłynie…
Długo musiał czekać Zygmunt Zeydler-Zborowski na uznanie wydawców. Dopiero w latach 70. XX wieku twórca postaci majora Stefana Downara stał się rozchwytywanym pisarzem. A przyczyniły się ku temu między innymi tak udane kryminały milicyjne, jak „Nawet umarli kłamią”.
Ofiary popkultury
Egmont kazał nam długo czekać na ostatni, trzeci tom „Palcojada” – minęło aż piętnaście miesięcy. Tom drugi wodził ciągle za nos i dużo obiecywał, ale całą odpowiedzialność zrzucił na trzeci. Tajemnice wciąż czekają na odkrycie – wybierzmy się do Buckaroo w Oregonie jeszcze jeden, ostatni raz.
Nie mam czasu na grację
W trzecim tomie przygód małej Claudette, scenarzysta Jorge Aguirre odchodzi nieco od schematu przyjętego w poprzednich częściach. Opowieść tylko na tym zyskuje.
Do sedna: Kevin Smith. Jay i Cichy Bob kontratakują
Dwa lata po kontrowersyjnej „Dogmie” Kevin Smith prezentuje swój kolejny film, odpuszczając tym razem całkowicie tematy religii i wiary. Finalizuje projekt, o którym myślał już w czasach „Szczurów z supermarketu” (w samej końcówce widzimy Jaya, Cichego Boba i tajemniczego orangutana oddalającego się ku zachodzącemu słońcu).

Filmy

Magazyn CXCIX

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Daleko od Reykjavíku
Grímur Hákonarson

więcej »

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Alejandro González Iñárritu
‹Babel›

EKSTRAKT:	90%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Babel
Dystrybutor	Monolith Plus
Data premiery	10 listopada 2006
Reżyseria	Alejandro González Iñárritu
Zdjęcia	Rodrigo Prieto
Scenariusz	Guillermo Arriaga
Obsada	Cate Blanchett, Gael García Bernal, Brad Pitt, Kôji Yakusho, Mustapha Amhita, Alex Jennings, Adriana Barraza, Elle Fanning, Nathan Gamble, Emilio Echevarría, Clifton Collins Jr., Michael Pena, Rinko Kikuchi
Muzyka	Gustavo Santaolalla
Rok produkcji	2006
Kraj produkcji	Francja, Meksyk, USA
Czas trwania	143 min
WWW	Polska strona Strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Do sedna: Alejandro González Iñárritu. Babel
[Alejandro González Iñárritu „Babel” - recenzja]

Marcin Knyszyński

Kolejne części nieformalnej „trylogii śmierci” Alejandro Gonzáleza Iñárritu trafiały do kin dokładnie co trzy lata. W roku 2006 miała swą premierę ostatnia odsłona tryptyku – „Babel” – której tytuł słusznie kojarzy się z biblijną opowieścią.

Marcin Knyszyński

Do sedna: Alejandro González Iñárritu. Babel
[Alejandro González Iñárritu „Babel” - recenzja]

Alejandro González Iñárritu
‹Babel›

EKSTRAKT:	90%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Babel
Dystrybutor	Monolith Plus
Data premiery	10 listopada 2006
Reżyseria	Alejandro González Iñárritu
Zdjęcia	Rodrigo Prieto
Scenariusz	Guillermo Arriaga
Obsada	Cate Blanchett, Gael García Bernal, Brad Pitt, Kôji Yakusho, Mustapha Amhita, Alex Jennings, Adriana Barraza, Elle Fanning, Nathan Gamble, Emilio Echevarría, Clifton Collins Jr., Michael Pena, Rinko Kikuchi
Muzyka	Gustavo Santaolalla
Rok produkcji	2006
Kraj produkcji	Francja, Meksyk, USA
Czas trwania	143 min
WWW	Polska strona Strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Omawiane ostatnio „21 gramów” skupiało się na trzech głównych postaciach i było historią dość kameralną, ograniczoną do obszaru Memphis. „Babel” to już nie trzy postacie, lecz trzy lokacje rozrzucone po całym świecie – pogranicze Meksyku i USA, marokańskie pustkowia oraz Tokio. Również bohaterów jest więcej. Abdullah, głowa biednej marokańskiej rodziny, żyjącej gdzieś pośrodku niczego, kupuje strzelbę, aby bronić swego stada kóz przed szakalami. Gdy jego dwaj synowie testują na pustyni zasięg nowej broni przypadkowo trafiają amerykańską turystkę. Susan podróżuje z mężem Richardem przez Maroko próbując uratować swoje podupadające małżeństwo. Tragiczny postrzał powoduje, że lądują razem w jakiejś wiosce z dala od cywilizacji i oczekują na przybycie oddziału ratunkowego. Boją się, że śmierć przybędzie pierwsza. Tymczasem marokańska policja szuka winnych tego „ataku terrorystycznego”.

Amelia, meksykańska opiekunka dzieci Richarda i Susan, mieszkająca nielegalnie od szesnastu lat w Stanach, niepokoi się przedłużającą nieobecnością jej pracodawców. Zbliża się wesele jej syna, na którym musi po prostu być. Postanawia zatem pojechać tam razem ze swoimi podopiecznymi i bratankiem, który ma pełnić rolę szofera. Dzieci trafiają do zupełnie obcego im świata zaraz po przekroczeniu piekielnej granicy – niedługo wrócą, cóż może stać się złego? Ostatnim miejscem, które odwiedzamy w filmie jest stolica Japonii – początkowo nie wiemy co może łączyć głuchoniemą nastolatkę i jej ojca z resztą bohaterów. Chieko nie odnajduje się w wielkiej metropolii przepełnionej ludzkimi zombie. Cierpi po samobójczej śmierci matki, nie dogaduje się z ojcem i czuje się odrzucona przez „normalnych”, dobrze słyszących, rówieśników. Jej samotność w najludniejszej aglomeracji świata jest porażająca.

Trzeci film Iñárritu już z założenia miał charakteryzować się globalną skalą. Jedno małe machnięcie skrzydeł motyla powoduje tsunami na trzech kontynentach. Takie pojedyncze zdarzenia, których reperkusji nie jesteśmy w stanie przewidzieć, budują całą rzeczywistość. Taka jest jej natura – ten fakt reżyser podkreśla w każdym swoim filmie. W „21 gramach” mówił, że wzajemne interakcje i relacje bohaterów oraz „wspólne życie w świecie” jest sposobem na radzenie sobie z takimi właśnie realiami. Teraz idzie dalej – zwiększa zasięg efektu motyla i pokazuje, że zarówno w skali makro- i mikro- porozumienie między ludźmi i rzeczona interakcja jest na wielu poziomach wręcz niemożliwa. Na wielu – bo, na szczęście, nie na wszystkich.

Żaden z bohaterów filmu nie jest złym człowiekiem – każdy robi to, co prawdopodobnie zrobiłaby większość z nas. Popełniają błędy, czasami nie myślą, postępują pochopnie – ale nie ma tu żadnych złych intencji. Dotyczy to wszystkich – amerykańskiego małżeństwa, marokańskiej rodziny, Amelii i jej bratanka, Chieko i jej bliskich, a nawet marokańskiej policji, amerykańskiej straży granicznej i japońskich detektywów. A mimo to, spotyka ich szereg nieszczęść, z których tylko nieliczne są tak naprawdę grymasami losu. „Dlaczego się ukrywamy, skoro nie zrobiliśmy niczego złego?” – pyta Amelię jej wychowanek podczas ucieczki przed patrolem granicznym.

Wszystkiemu winne są najróżniejsze bariery, blokady i nieprzeniknione ściany, które ludzie napotykają przez całe życie. Uniemożliwiają one komunikację, zrozumienie, poprawną interpretację intencji drugiej osoby, społeczności czy wręcz całej kultury. Widzimy jak bardzo różnią się od siebie mieszkańcy Maroka, Meksyku, Stanów Zjednoczonych czy Japonii. Ukształtowały ich odmienne warunki początkowe, przyzwyczajenia i potrzeby. Wszyscy mówią innymi językami, inaczej widzą świat i poruszają się w zupełnie odrębnych zbiorach wartości. Ich życiowe „układy współrzędnych” nie mają wspólnych punktów odniesienia. Nadal są wygnańcami z Wieży Babel. Najgorsze jest to, że dotyczy to również relacji między pojedynczymi osobami, pochodzącymi z tej samej kultury i często bliskimi sobie. Richard i Susan zaczynają się porozumiewać dopiero w obliczu śmierci – Chieko i jej ojciec podobnie. Japońska nastolatka, bohaterka najlepszego moim zdaniem wątku „Babel”, jest tu chyba najbardziej jaskrawym przykładem. Japończycy przedstawieni są tu jako skrajnie wyobcowani ludzie, samotne wyspy rozrzucone po jazgoczącym, wypełnionym zdehumanizowaną technologią oceanie. Wszędzie tłumy a i tak każdy osobno – skojarzenia z rewelacyjnym „Lost in translation” Sofii Coppoli pojawiają się automatycznie. Chieko gubi znaczenia i napotyka bariery „między słowami” znacznie częściej niż inni mieszkańcy Tokio – ona przecież słów nie słyszy. Nie słyszy świata – scena w dyskotece, chyba najlepsza w całym filmie, w której naprzemiennie patrzymy na wydarzenia oczyma Chieko oraz „z boku” jest hipnotyzująca i po prostu nieziemska.

Co może zatem ludzi połączyć? Co może ułatwić im porozumienie? Może trzeba użyć jakiegoś innego, uniwersalnego języka, którym posługiwać będą się wszyscy? Alejandro Gonzáleza Iñárritu stwierdził, że wspólne dla naszego gatunku są emocje. Niestety chodzi o te skrajne, często niechciane, traumatyczne i podważające sens naszej egzystencji. I w takich właśnie sytuacjach postawieni zostali wszyscy bohaterowie filmu.

15 lutego 2020

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Nad pięknym i modrym… Morzem Czarnym
Sebastian Chosiński

23 IX 2020

Jako reżyser pomiędzy 1956 a 1962 rokiem nakręcił zaledwie trzy filmy pełnometrażowe, później poświęcił się już głównie scenariopisarstwu. Jeden z jego obrazów przeszedł do historii kina radzieckiego, o jednym dzisiaj już mało kto pamięta, trzeci natomiast to urokliwe połączenie melodramatu i lirycznej komedii obyczajowej. Wspominanym twórcą jest Feliks Mironier, a jego pożegnalnym reżyserskim dziełem – „Przepustka na ląd”.

więcej »

Wychowane przez wilki: Odc. 1. Nowy początek
Marcin Mroziuk

21 IX 2020

Pierwszy odcinek firmowanego przez Ridleya Scotta serialu rozpala nadzieje, że będzie to naprawdę interesujące widowisko dla wszystkich fanów science fiction. I w tym przypadku nie chodzi tylko o sam pomysł na fabułę, ale również wywierającą spore wrażenie warstwę wizualną.

więcej »

East Side Story: Mroczne Miasto Petersburg
Sebastian Chosiński

20 IX 2020

To był trochę pechowy projekt. Najpierw, jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć, wycofał się reżyser; później – już po ich zakończeniu – jeden z inwestorów. Datę premiery wciąż przekładano. Wreszcie film trafił do kin z niemal dwuletnim opóźnieniem. I chyba niepotrzebnie. Bo choć fantastyczno-przygodowy „Klucz do czasu” Aleksieja Tielnowa (który tu podpisał się nazwiskiem Nikołajew) dobrze się zapowiadał, to… na zapowiedziach się skończyło.

więcej »