Warto wspomnieć, że Kelly najwyraźniej pracuje nad wersją reżyserską.

Fajnie, że ta recenzja powstała. Oceniasz film lepiej niż większość krytyków i widzów, ale ciągle zbyt nisko. Dość przypadkowo obejrzałem go dwa tygodnie temu i byłem zachwycony, bo dostałem inteligentny, oryginalny, warsztatowo przynajmniej poprawny i wysokobudżetowy thriller science-fiction – a takie dzieła od dwudziestu lat z okładem są rzadkością. Niepotrzebnie piszesz w pierwszym zdaniu, że trudno streścić fabułę i że historia jest nie w pełni spójna i niezrozumiała. Moim zdaniem to nieprawda, szkodliwy stereotyp o „Końcu świata” powielany wszędzie w internecie. Fabułę da się streścić w jednym zdaniu: Facet z koneksjami wskutek dziwnej amnezji zmienia diametralnie swój tryb życia, co próbuje wykorzystać do politycznych celów neomarksistowska komórka. Owszem, jest tu sporo twistów, niuansów, postaci, wszystko wpisano w specyficznych realiach niedalekiej, dystopijnej przyszłości – ale fabuła jako taka jest w pełni zrozumiała, dużo bardziej niż w „Primerze”, chyba nawet bardziej niż w „12 małpach” (nie to, żeby to były złe filmy). Tyle tylko, że jest o dwa rzędy wielkości mniej przewidywalna niż w typowym blockbusterze.

Każdemu, kto czyta te słowa, „Koniec świata” serdecznie polecam. Ogląda się jak nieistniejącą powieść Dicka nakręconą przez Gilliama, która w finałowym akcie przypomina atmosferą końcówkę „Dziwnych dni”. Bardzo, ale to bardzo niedoceniony film. Nie twierdzę oczywiście, że będzie się wszystkim podobał, ale trudno mi wyobrazić sobie inteligentnego fana SF, który uzna te dwie godziny za stratę czasu. W najgorszym razie film będzie się jawił jako „piękna katastrofa”.