Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 marca 2023
w Esensji w Esensjopedii

Leonid Gajdaj
‹To niemożliwe!›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTo niemożliwe!
Tytuł oryginalnyНе может быть!
ReżyseriaLeonid Gajdaj
ZdjęciaSiergiej Połujanow
Scenariusz
ObsadaMichaił Pugowkin, Nina Griebieszkowa, Wiaczesław Niewinny, Michaił Swietin, Oleg Dal, Swietłana Kriuczkowa, Michaił Kokszenow, Natalia Sieliezniowa, Jewgienij Żarikow, Łarisa Jeriomina, Gieorgij Wicyn, Leonid Kurawliow, Sawielij Kramarow, Walentina Tieliczkina, Ludmiła Szagałowa, Swietłana Charitonowa, Siergiej Filippow
MuzykaAleksandr Zacepin
Rok produkcji1975
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania92 min
Gatunekkomedia, obyczajowy
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Klasyka kina radzieckiego: Gdy niemożliwe dzieje się naprawdę…
[Leonid Gajdaj „To niemożliwe!” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Gdy mistrz filmowej komedii Leonid Gajdaj bierze na warsztat teksty mistrza literackiej satyry Michaiła Zoszczenki – nie ma siły, musi powstać wybitne dzieło wywołujące śmiech. I tak jest w przypadku „To niemożliwe!”, zbioru trzech nowel, które choć odnoszą się do rzeczywistości radzieckiej lat 20. i 30. ubiegłego wieku, to jednak równie dużo mówią o epoce Leonida Breżniewa.

Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Gdy niemożliwe dzieje się naprawdę…
[Leonid Gajdaj „To niemożliwe!” - recenzja]

Gdy mistrz filmowej komedii Leonid Gajdaj bierze na warsztat teksty mistrza literackiej satyry Michaiła Zoszczenki – nie ma siły, musi powstać wybitne dzieło wywołujące śmiech. I tak jest w przypadku „To niemożliwe!”, zbioru trzech nowel, które choć odnoszą się do rzeczywistości radzieckiej lat 20. i 30. ubiegłego wieku, to jednak równie dużo mówią o epoce Leonida Breżniewa.

Leonid Gajdaj
‹To niemożliwe!›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTo niemożliwe!
Tytuł oryginalnyНе может быть!
ReżyseriaLeonid Gajdaj
ZdjęciaSiergiej Połujanow
Scenariusz
ObsadaMichaił Pugowkin, Nina Griebieszkowa, Wiaczesław Niewinny, Michaił Swietin, Oleg Dal, Swietłana Kriuczkowa, Michaił Kokszenow, Natalia Sieliezniowa, Jewgienij Żarikow, Łarisa Jeriomina, Gieorgij Wicyn, Leonid Kurawliow, Sawielij Kramarow, Walentina Tieliczkina, Ludmiła Szagałowa, Swietłana Charitonowa, Siergiej Filippow
MuzykaAleksandr Zacepin
Rok produkcji1975
Kraj produkcjiZSRR
Czas trwania92 min
Gatunekkomedia, obyczajowy
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Leonid Jowicz Gajdaj (1923-1993) to stały bohater tej rubryki, twórca kultowych w czasach Związku Radzieckiego, ale bawiących również współczesnych widzów, doskonałych komedii obyczajowych, jak „Operacja Y, czyli Przypadki Szurika” (1965), „Kaukaska branka, czyli Nowe przygody Szurika” (1966), „Brylantowa ręka” (1968), „Dwanaście krzeseł” (1971) oraz „Iwan Wasiljewicz zmienia zawód” (1973). Do tego trzeba dodać jeszcze dwie omawiane w tym miejscu ponad rok temu krótkometrażówki, w których po raz pierwszy pojawili się słynni na cały Kraj Rad Bywały, Kiep i Tchórz, to jest „Pies Barbos i niezwykły cross” (1961) oraz „Bimbrownicy” (1962). Bezwzględnie lata 60. i 70. XX wieku były dla Gajdaja najlepszym okresem; właśnie wtedy powstały jego najwybitniejsze dzieła, w tym „To niemożliwe!”, zbiór trzech nowel filmowych opartych na tekstach Michaiła Michajłowicza Zoszczenki (1894-1958).
Zoszczenko był prozaikiem i dramaturgiem, satyrykiem i felietonistą, który sławę zyskał w latach 20., opisując z wielkim talentem komunistyczną Rosję epoki NEP-u, czyli zadekretowanej przez Włodzimierza Iljicza Lenina w 1921 roku Nowej Ekonomicznej Polityki. W następnej dekadzie znalazł się w gronie tych twórców, którym stalinizm i obowiązujący w sztuce sowieckiej socrealizm złamały kręgosłup (także moralny). Z czasem jego teksty stawały się coraz mniej śmieszne, za to coraz bardziej podporządkowane wymogom politycznej propagandy. Co i tak nie uchroniło go przed powojennymi represjami ze strony władz. Zapisał się na trwałe w historii literatury rosyjskiej, ale faktem pozostaje, że to, co najwartościowsze, stworzył jeszcze przed nastaniem stalinowskiej dyktatury. Gajdaj i współpracujący z nim przez ponad dekadę scenarzysta Władlen Bachnow (1924-1994) w „To niemożliwe!” wykorzystali następujące teksty Michaiła Michajłowicza: komedię „Zbrodnia i kara”, opowiadanie „Zabawna przygoda” oraz sztukę „Ślub”.
Film, który kręcono w Astrachaniu (pierwsza i częściowo druga nowela) oraz Moskwie (cała trzecia), miał premierę 23 października 1975 roku i cieszył się olbrzymim powodzeniem wśród widzów, choć dane co do jego oglądalności są różne. Jedne źródła twierdzą, że do kin wybrało się w tamtym czasie niemal 47 milionów obywateli Kraju Rad, inne przekonują, że było ich o 4 miliony więcej. Ta rozbieżność może wynikać z tego, że pierwsza (niższa) cyfra odnosi się jedynie do tych osób, które oglądnęły film tylko w 1976 roku (co starczyło, by zająć drugie miejsce w krajowym box-ofisie), druga (wyższa) dodaje również widzów z października, listopada i grudnia roku poprzedniego. W każdym razie „To niemożliwe!”, jakby nie liczyć, było kolejnym frekwencyjnym sukcesem Gajdaja, lokującym go w elitarnym gronie najwybitniejszych komediowych reżyserów w Związku Radzieckim (do tego samego grona należy zaliczyć również Gruzina Gieorgija Danieliję i Eldara Riazanowa).
Pierwsza z nowel, tytułem nawiązująca do słynnego dzieła Fiodora Dostojewskiego, to „Zbrodnia i kara”. Nie ma tu jednak mowy o występnym studencie, który w imię wyższych idei morduje podłą lichwiarkę. Oba pojęcia należy rozumieć tyleż dosłownie, co symbolicznie, a sama komedia Zoszczenki i krótkometrażówka Gajdaja niesie ze sobą przesłanie wychowawcze. Akcja rozgrywa się w ciągu jednego letniego dnia – 21 sierpnia 1927 roku. NEP jeszcze trwa, ale widać już pierwsze oznaki nadciągającej zmiany. W gazetach codziennych jest coraz więcej informacji na temat skutecznej walki z malwersantami i pasożytami społecznymi. Grigorij Iwanowicz Gorbuszkin jest kierownikiem sklepu, który pełnymi garściami czerpie z tego, co daje mu życie. Możemy się tylko domyślać, że do majątku, jakiego się dorobił (w gotówce i antykach), nie doszedł uczciwą drogą. Kiedy więc w trakcie śniadania pojawia się w jego domu wysłannik prokuratury i wzywa go na przesłuchanie – mężczyzna jest przekonany, że jego dobra passa dobiegła właśnie końca. Także żona Gorbuszkina, Anna Wasiljewna, jest przekonana, że szybko męża nie zobaczy.
Przewożonego na śledztwo Grigorija Iwanowicza widzi sprzedający w rynku piwo brat Anny. Jego pierwsza myśl jest dokładnie taka sama – oskarżą, skażą i wyślą do obozu, a majątek skonfiskują. Trzeba więc działać szybko i natychmiast spieniężyć z dóbr uzbieranych przez Gorbuszkina, co tylko się da. Skutki tego działania będą tyleż nieoczekiwane, co zabawne. Wiele jednak mówiące o społeczeństwie radzieckim zarówno z połowy lat 20., jak i 70. XX wieku. Druga nowela – „Zabawna przygoda” – jest w zasadzie… komedią romantyczną, z tą różnicą, że trudno po niej oczekiwać szczęśliwego dla wszystkich bohaterów zakończenia perypetii. Gdy Nikołaj w wolny od pracy dzień oznajmia żonie Zinaidzie, że musi wyjechać służbowo, ona wcale nie wydaje się tym zmartwiona; natychmiast po wyjściu męża dzwoni do swego kochanka, aktora Anatolija Barygina-Amurskiego (męża i ojca trzech synów). Ten żali się małżonce Tatianie, że dyrektor teatru zarządził nadzwyczajną próbę przed spektaklem, w której udziału nie mógł odmówić – i rusza do spragnionej czułości Ziny. W tym samym czasie Nikołaj i Tatiana… nie, to wcale nie jest takie proste.
Zoszczenko i w ślad za nim Gajdaj skomplikowali intrygę znacznie bardziej. W każdym razie drogi bohaterów (a nie są to jeszcze wszyscy) przetną się kilka godzin później w niespodziewanych okolicznościach. Satyra na obyczajową rozwiązłość i kłopoty lokalowe – obie typowe dla społeczeństwa sowieckiego – wywołują tym razem nie tylko uśmiech, ale i współczucie. Te same uczucia będą towarzyszyć widzom podczas „lektury” ostatniej z nowel – „Zdarzenia na ślubie” – której głównym bohaterem jest młody moskwianin Wołodia Zawituszkin. Wraz z przyjacielem Sieriogą szuka on domu swojej narzeczonej, gdzie właśnie przygotowywana jest uczta weselna. A że wszystkie wille są takie same i na dodatek przysypane śniegiem – trudno trafić pod właściwym adres. Z kolei w domu panny młodej praca wre, powoli zbierają się goście, tylko pana młodego nie ma. A kiedy się wreszcie pojawia, ma problem z rozpoznaniem przyszłej małżonki. Dotąd spotykali się bowiem jedynie (przez cztery dni) w tramwaju i na ulicy; Katia zawsze miała na sobie gruby płaszcz i czapkę-uszankę. Zabawne nieporozumienie sprawia, że Wołodia odkrywa tajemnicę, którą narzeczona starała się za wszelką cenę przed nim ukryć.
Każda z nowel jest niewymuszenie śmieszna, ale często jest to również śmiech przez łzy. Zoszczenko i Gajdaj podkreślają przede wszystkim negatywne cechy ludzkiego charakteru, uwypuklają podłości, odpowiednio je piętnując i dbając o to, aby w finale sprawiedliwości stała się zadość. Pod tym względem „To niemożliwe!” spełniało wymogi stawiane przez państwo, choć absolutnie nie można powiedzieć, że Leonid Jowicz był jednym z tych twórców, którzy szli na „pasku” Państwowego Komitetu Kinematografii. Groteskowa rzeczywistość sprzed dekad była bowiem także odbiciem aktualnej rzeczywistości, tej widzianej za oknem – i zapewne rozumiał to każdy średnio rozgarnięty obywatel Kraju Rad. Autorem zdjęć do filmu (świetnie zresztą oddających klimat przedwojnia) był Siergiej Połujanow („Czyste niebo”, „Był sobie dziad i baba”, „Złote cielę”), który z Gajdajem pracował przy siedmiu jego filmach z lat 1971-1982. Za burleskową ścieżkę dźwiękową (i kapitalne piosenki) odpowiadał natomiast Aleksandr Zacepin, którego kooperacja z Leonidem Jowiczem trwała jeszcze dłużej, bo zaczęła się w połowie lat 60., a skończyła prawie trzy dekady później.
W obsadzie aktorskiej nie zabrakło gwiazd. W pierwszej noweli pojawiają się między innymi: Michaił Pugowkin („Dziewczęta”) jako Gorbuszkin, Nina Griebieszkowa („Łzy płynęły”) jako jego żona oraz Wiaczesław Niewinny („Ta jedyna…”) w roli szwagra kierownika sklepu. W noweli drugiej podziwiać możemy Olega Dala („Król Lear”) jako Anatolija i Natalię Sieliezniową („Temat”) jako jego żonę, Jewgienija Żarikowa („Dziecko wojny”) w roli Nikołaja i Swietłanę Kriuczkową („Wyznanie miłości”) w roli jego żony, wreszcie Michaiła Kokszenowa („Trzeba przejść i przez ogień”) jako… ech, chyba za dużo bym zdradził. Trzecia nowela skrzy się komediowym kunsztem Leonida Kurawliowa („Panie proszą panów”) jako Wołodii i Sawielija Kramarowa („Afonia”) w roli jego przyjaciela Siergieja, jak również tyleż śmieszącego co wzruszającego Gieorgija Wicyna („Hełm Aleksandra Macedońskiego”) jako ojca panny młodej i Walentiny Tieliczkinej („Początek”) w roli mającej co nieco do ukrycia Katieriny.
koniec
18 listopada 2020

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

The Last of Us: Odc. 8. Żeby żyć, trzeba jeść
Marcin Mroziuk

24 III 2023

Trzeba przyznać, że ten odcinek – w odróżnieniu od poprzedniego – wreszcie dostarcza widzom atrakcji, na jakie czekają. Para głównych bohaterów musi bowiem przetrwać nie tylko borykając się z chorobą Joela i niedoborem jedzenia, ale także stawić czoła grupie naprawdę groźnych ludzi.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: W starej twierdzy w Kokandzie
Sebastian Chosiński

22 III 2023

Po trzech tadżyckich miniserialach opowiadających o instalowaniu władzy radzieckiej w Turkiestanie przyszła kolej na telewizyjne dzieło rodem z Uzbekistanu (chociaż z licznym udziałem aktorów rosyjskich, w tym samego Aleksandra Kajdanowskiego). Trzyczęściowa historia „Było to w Kokandzie” autorstwa Uzbeka Uczkuna Nazarowa oparta została na motywach wydanej w 1939 roku powieści Nikołaja Nikitina.

więcej »

Sprawa prywatna: Odc. 7. Tajemnica maski demona
Marcin Mroziuk

20 III 2023

Po raz kolejny możemy się przekonać, że główna bohaterka jest w gorącej wodzie kąpana, a zarazem ufając swej intuicji jest skłonna zaufać różnym osobom, nie zważając na wysuwane przeciw nim oskarżenia. Przy tej okazji wystawione na próbę będą też jej uczucia do Pabla i Andrésa, a na razie trudno przesądzić, czy któryś z nich w końcu zawładnie je sercem.

więcej »

Polecamy

Dekoracje waść niszczysz!

Z filmu wyjęte:

Dekoracje waść niszczysz!
— Jarosław Loretz

Ten człowiek jeszcze oddycha!
— Jarosław Loretz

Dama przed podróżą
— Jarosław Loretz

Dama w podróży
— Jarosław Loretz

Wymarzony kochanek
— Jarosław Loretz

Spaleni słońcem
— Jarosław Loretz

Dymek w lesie
— Jarosław Loretz

Beczka bezpieczeństwa
— Jarosław Loretz

Pomsta na ufokach
— Jarosław Loretz

Zupa jednak wyszła za słona
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

W starej twierdzy w Kokandzie
— Sebastian Chosiński

Na horyzoncie sztandar czerwony
— Sebastian Chosiński

Święta wojna przeciwko „czerwonym”
— Sebastian Chosiński

Różne strony barykady
— Sebastian Chosiński

Blask promienny wiedzie na bój
— Sebastian Chosiński

Tyrani boją się ciosu
— Sebastian Chosiński

Lud wyklęty dręczony głodem
— Sebastian Chosiński

„L’ordre règne à Turkestan”
— Sebastian Chosiński

O Polaku, który walczy za „czerwony” Turkiestan
— Sebastian Chosiński

Było ich trzech, w każdym z nich gorąca krew
— Sebastian Chosiński

Tegoż twórcy

Reżyser jak kura – znoszący złote jajka
— Sebastian Chosiński

Ostap Bender – bohater swoich czasów!
— Sebastian Chosiński

Szur…szur…szur… szurnięty Szurik
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.