East Side Story: Andriej Tarkowski oczyma… dziecka
Nazwać Andrieja Tarkowskiego klasykiem światowej (nie tylko radzieckiej i rosyjskiej) kinematografii – to jakby nic o nim nie powiedzieć. Był bowiem nie tylko reżyserem, ale i natchnionym poetą kina, wizjonerem i chrześcijańskim mistykiem, który w swoich filmach sięgał po skrajnie odmienne tła – od średniowiecznej Rusi po bezbrzeżny Kosmos. Dokumentalny film „Świątynia kina” opowiada o jego życiu i twórczości z perspektywy syna artysty.

Domek na prerii
„Buddy Longway” to kojąca, familijna opowieść rozgrywająca się na Dzikim Zachodzie. Na pierwszym planie jest tu jednak życie rodzinne bohaterów, a nie pojedynki rewolwerowców, czy potyczki z Indianami. Owszem znajdziemy tu obowiązkowe punkty klasycznego westernu, ale są tworzą one tło opowieści.

Pozorna sztampa
Często w swoich recenzjach stawiałem tezę o niedocenianiu cyklu o dzielnym kowboju szczególnie w zderzeniu z „Asteriksem i Obeliksem”. Tam ciągle Rzymianie i Rzymianie, a tutaj? Indianie, Meksykanie, desperados, telegraf, kolej żelazna, ropa itp. itd. Akurat w przypadku „Gór Czarnych” Goscinny otarł się nieco o sztampę, ale jest to sztampa pozorna.

Do księgarni marsz: Kwiecień 2021
Początek kwietnia zdominowały między innymi przygotowania do świąt, ale teraz można już spokojnie oddać się lekturze. Oto ciekawe pozycje, które wypatrzyliśmy w zapowiedziach wydawców.

Ferajna z Baker Street: Odc. 2. Makabryczna wróżka zębuszka
Wprawdzie po dotychczasowych przeżyciach młodzi bohaterowie nie mają ochoty na dalszą współpracę z doktorem Watsonem, ale przekonamy się, że ma on w zanadrzu argumenty, za pomocą których może pokonać ich opór.

Jasna strona wszechmożliwości
„Wydech” potwierdza klasę Teda Chianga jako mistrza opowiadań fantastycznych. Docenić je powinni nawet ci, którzy za tym gatunkiem nie przepadają – to twórczość bogata literacko, pełna wiarygodnych psychologicznie postaci. Pomysły autora olśniewają, a wszechstronność inspiracji nie oznacza powierzchowności.

Teologia bez iskier
Dialog epistolarny „W co wierzy ten, kto nie wierzy?” pomiędzy Umberto Eco i kardynałem Carlo Maria Martinim to raczej kurtuazyjna obrona własnych stanowisk niż bezlitosna szermierka idei.