Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 10 czerwca 2023

Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.

Filmy

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Andriej Kawun
‹Kandahar›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Kandahar
Tytuł oryginalny	Кандагар
Reżyseria	Andriej Kawun
Zdjęcia	Władimir Baszta
Scenariusz	Oleg Kawun, Andriej Kawun
Obsada	Aleksander Bałujew, Władimir Maszkow, Andriej Panin, Bohdan Bieniuk, Aleksander Gołubiew, Maksim Klianow, Artiom Mazunow, Aleksander Robak, Ramil Sabitow, Jurij Bieliajew
Muzyka	Darin Sysojew
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Francja, Maroko, Rosja
Czas trwania	100 min
Gatunek	dramat, sensacja
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Jak Rosjanie wystrychnęli talibów na dudków
[Andriej Kawun „Kandahar” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

„Kandahar” Andrieja Kawuna to pierwsza tegoroczna premiera kinowa wysokobudżetowej produkcji rosyjskiej. Prawdziwie gwiazdorska, choć niestety w stu procentach męska, obsada zapewni temu obrazowi wysoką oglądalność. Wpływ na to będzie miał również podjęty przez reżysera temat – oparta na faktach historia brawurowej ucieczki wziętych do niewoli przez afgańskich talibów pilotów rosyjskiego transportowca.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Jak Rosjanie wystrychnęli talibów na dudków
[Andriej Kawun „Kandahar” - recenzja]

Andriej Kawun
‹Kandahar›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Kandahar
Tytuł oryginalny	Кандагар
Reżyseria	Andriej Kawun
Zdjęcia	Władimir Baszta
Scenariusz	Oleg Kawun, Andriej Kawun
Obsada	Aleksander Bałujew, Władimir Maszkow, Andriej Panin, Bohdan Bieniuk, Aleksander Gołubiew, Maksim Klianow, Artiom Mazunow, Aleksander Robak, Ramil Sabitow, Jurij Bieliajew
Muzyka	Darin Sysojew
Rok produkcji	2009
Kraj produkcji	Francja, Maroko, Rosja
Czas trwania	100 min
Gatunek	dramat, sensacja
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Wydarzenia, które stały się kanwą filmu Andrieja Kawuna, rozegrały się niespełna piętnaście lat temu. Oficjalnie wiadomo tyle, że 3 sierpnia 1995 roku samolot transportowy należący do prywatnej kompanii lotniczej „Aerostan” w Kazaniu wyruszył w rejs z albańskiej Tirany do afgańskiej bazy Bagram w Kabulu. Na pokładzie maszyny Ił-76 znajdowała się amunicja, która, za pośrednictwem rządu albańskiego, miała trafić do rąk Ahmada Szaha Masuda, przeciwnika talibów, który rok później stanął na czele Sojuszu Północnego, zginął zaś w zamachu – zorganizowanym prawdopodobnie przez Al-Kaidę – w 2001 roku, dwa dni przed atakami na World Trade Center i Pentagon. Po przekroczeniu przestrzeni powietrznej Afganistanu rosyjski samolot został przechwycony przez talibańskiego MiGa-21 i zmuszony do lądowania na lotnisku w Kandaharze na południu kraju. Załoga – w rzeczywistości siedmiu, a nie jak pokazano w filmie pięciu mężczyzn – została aresztowana i przetrzymywana przez 378 dni. Dopiero 16 sierpnia 1996 roku udało im się uśpić czujność afgańskich strażników na lotnisku i uciec swoim Iłem-76 przez Iran do Szardży w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, skąd dwa dni później zostali przerzuceni do Kazania. 22 sierpnia prezydent Borys Jelcyn dwóm członkom ekipy, dowódcy Władimirowi Szarpatowowi oraz drugiemu pilotowi Gazinurowi Chajrullinowi, nadał tytuły „Bohaterów Federacji Rosyjskiej”, natomiast pozostała piątka (o dwóch w obrazie Kawuna w ogóle nie ma mowy) wyróżniona została Orderem Męstwa. Chciałoby się zakrzyknąć: To przecież znakomity materiał na film! Amerykanie zapewne przenieśliby tę historię na ekran w kilka miesięcy po jej szczęśliwym zakończeniu. Dlaczego więc Rosjanie zwlekali z tym aż kilkanaście lat? Jak można sądzić, wpływ na to mogły mieć przede wszystkim dwa czynniki. Typowa dla naszych dawnych wschodnich sąsiadów skłonność do utajniania wielu swoich działań, zwłaszcza jeżeli są w nie zaangażowane służby specjalne (a tak bezsprzecznie było w tym wypadku) oraz – znacznie bardziej prozaiczny – brak odpowiedniego budżetu. Obie przeszkody udało się pokonać w ubiegłym roku, w efekcie czego mógł wreszcie powstać „Kandahar”.

Reżyser filmu Andriej Olegowicz Kawun nie miał do tej pory zbyt wielu okazji wykazać się swoim kunsztem. Urodził się w 1969 roku we Lwowie w rodzinie scenarzysty i reżysera Olega Kawuna (współautora „Kandaharu”). Nic zatem dziwnego nie ma w tym, że chłopiec od najmłodszych lat pokochał kino; gustował zwłaszcza w filmach akcji, do dzisiaj zresztą za swój ulubiony obraz uważa legendarnych „Piratów XX wieku” (1979) Borisa Durowa. Po ukończeniu szkoły średniej upomniało się o niego wojsko, odsłużył dwa lata w marynarce wojennej, po czym nie wrócił już do rodzinnego miasta, ale postanowił szukać szczęścia w stolicy. Tam, pod okiem Władimira Chotinienki, rozpoczął studia we Wszechrosyjskim Państwowym Instytucie Kinematografii (WGIK). Zadebiutował jako scenarzysta pierwszego sezonu serialu kryminalnego „Marsz Tureckogo” (2000) Michaiła Tumaniszwilego, dwa lata później natomiast na podstawie jego tekstu Isaak Fridberg nakręcił seryjną miłosno-przygodową opowieść o młodych lotniczkach „Russkije amazonki”. W tym czasie Kawunowi udało się również ukończyć studia, a zrealizowana przez niego dyplomowa krótkometrażówka „Skolko stoit eta rybka?” (2001) została nawet uhonorowana główną nagrodą na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym „Święta Anna”. W 2003 roku pracował nad dwoma serialami obyczajowymi: do spółki z Denisem Czerwiakowem zrealizował „Komandę” (opowieść o piłkarzach nożnych prowincjonalnej drużyny Torpedo), samodzielnie zaś „Wokzał” (według, opartego na powieści Olega Andriejewa, scenariusza swojego ojca).

Przełomem w karierze Andrieja Olegowicza stała się kolejna produkcja – serial wojenny „Kursanty” (2004), nakręcony z okazji zbliżającej się sześćdziesiątej rocznicy zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej. Został on oparty na wspomnieniach słynnego reżysera filmowego Piotra Todorowskiego i tak spodobał się jego synowi, również filmowcowi, Walerijowi Todorowskiemu, że postanowił on odwdzięczyć się Kawunowi, powierzając mu reżyserię produkowanego przez siebie sensacyjnego „Polowania na piranię” (2006). Było to spore wyróżnienie, film miał bowiem całkiem przyzwoity budżet, a i na obsadę nikt nie mógł narzekać (Władimir Maszkow, Siergiej Garmasz, Andriej Mierzlikin, Aleksiej Gorbunow). Kinowy debiut wypadł solidnie, choć bez fajerwerków. Jeszcze w tym samym roku w telewizji pojawił się, podpisany przez Kawuna serial kryminalny „Wasza czest’”, po czym zamilkł on na trzy lata, by w spokoju pracować nad „Kandaharem”. Premiera opowieści o bohaterskich rosyjskich lotnikach miała miejsce 4 lutego 2010 roku. Na film wydano siedem milionów dolarów, zdjęcia powstawały w Maroku, z tego też powodu Afgańczycy mówią po arabsku, nie zaś w języku paszto, którym na co dzień posługują się zamieszkujący rejon Kandaharu Pasztuni. Promocja obrazu przyniosła natychmiastowy efekt. W ciągu pierwszych kilkunastu dni wyświetlania do kin w Rosji wybrały się na dzieło Andrieja Kawuna prawie dwa miliony widzów, co już przyniosło dochód około jedenastu milionów dolarów. A to przecież dopiero początek!

Akcja filmu rozpoczyna się w Stambule, co jest już – jak wiemy – pewnym odstępstwem od prawdy. To stamtąd (nie zaś z Tirany) wyrusza w swój rejs do Kabulu transportowy Ił-76, dowodzony przez kapitana Władimira Iwanowicza Szarpatowa. Nad obszarem Afganistanu zostaje on zaatakowany przez należący do floty powietrznej talibów myśliwiec, którego pilot, po oddaniu dwóch strzałów ostrzegawczych, grozi, że trzeci pocisk zostanie wystrzelony już prosto w rosyjską maszynę. Dowódca, chcąc nie chcąc, podejmuje decyzję o przymusowym lądowaniu w Kandaharze. Natychmiast po posadzeniu samolotu na płycie lotniska, zostaje on otoczony przez uzbrojonych w kałasznikowy, agresywnie zachowujących się brodatych islamskich bojowników, a członkowie załogi (w filmie pięciu, w rzeczywistości siedmiu) – wzięci do niewoli i wywiezieni do dostosowanego do potrzeb aresztu domu na przedmieściach miasta. Rosjanie doskonale zdają sobie sprawę, że ich życie zawisło właśnie na włosku – ładunek znajdujący się na pokładzie Iła-76 jest przecież wystarczającym obciążeniem, tym bardziej że przeznaczony był dla tych, którzy starali się, nieskutecznie zresztą, nie dopuścić do przejęcia władzy w Afganistanie przez talibów. W sierpniu 1995 roku – a więc w chwili, w której rozpoczyna się akcja filmu – radykałowie skupieni wokół mułły Mohammada Omara kontrolowali mniej więcej połowę kraju, przede wszystkim graniczące z Pakistanem i Iranem prowincje południowe i centralne. Szykowali się też do szturmu na Kabul, który udało im się jednak zdobyć dopiero we wrześniu następnego roku. Nic więc dziwnego, że szykując się do walnej rozgrywki z wojskami legalnego prezydenta Burhanuddina Rabbaniego, talibowie niezwykle nerwowo reagowali na płynącą dla niego z zagranicy pomoc wojskową; jednocześnie też sami takiej pomocy potrzebowali. Znaleziona na pokładzie rosyjskiego samolotu amunicja na pewno więc ich ucieszyła, ale jeszcze większą wartość miała sama załoga, a zwłaszcza dwaj piloci – Szarpatow i Gazimur Chajrullin.

Odcięci od świata, pilnowani przez uzbrojonych w karabiny maszynowe fundamentalistów muzułmańskich, Rosjanie poddawani są ogromnym naciskom. Z jednej strony zostaje im złożona oferta, by – w zamian za znacznie lepsze warunki lokalowe i dolary – szkolili Afgańczyków; z drugiej – stawiane są żądania, by przeszli na islam, nauczyli się arabskiego i czytali Koran. Gdy odmawiają, talibowie sięgają po szantaż – grożą śmiercią nie tylko więzionym członkom załogi, ale również ich przebywającym w Rosji krewnym. Niektórzy są już bliscy załamania, a ich stanu psychicznego nie poprawia fakt, że wszystkie podejmowane przez Moskwę próby dyplomatycznego rozwiązania problemu spalają na panewce. Napięcie rośnie, a pozostawieni na łasce bądź niełasce wrogów Rosjanie zaczynają zdawać sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nikt im nie przyjdzie z pomocą. Jeśli więc chcą uciec z talibańskiego aresztu, muszą uczynić to własnymi siłami, a żeby tego dokonać – konieczny jest dostęp do samolotu. Stąd wyrażona w końcu zgoda dowódcy na szkolenie afgańskich pilotów. Od tego momentu codziennie Szarpatow, a później także pozostali członkowie ekipy – drugi pilot Chajrulin, inżynier pokładowy Aschat Abbiazow, nawigator Aleksandr Zdor i radiotelegrafista Jurij Wszywcew – przewożeni są na kandaharskie lotnisko. Każdego dnia, jadąc przez miasto, mogą też obserwować z ciężarówki wprowadzony przez ekstremistów terror, znaczony prześladowaniami i masowymi egzekucjami osób, które nie wiadomo nawet, czym zawiniły. To niezbyt liczne, ale najbardziej chyba wstrząsające momenty filmu. Scena, w której transporter opancerzony wjeżdża na piłkarskie boisko, przerywając mecz, po to tylko, aby na oczach zebranych kibiców, rozerwać granatem kobietę – na długo pozostaje w pamięci. Inna sprawa, że w scenie tej autorzy popełnili znaczący błąd; kobieta ubrana jest bowiem w chidżab (chustę) i czador koloru błękitnego, podczas gdy za rządów talibów wszystkie muzułmanki były zobowiązane do ubierania się – wzorem kobiet irańskich – na czarno (prawo do noszenia kolorowego stroju wierzące Afganki uzyskały dopiero przed trzema laty).

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 5. Pokerowa zagrywka
Marcin Mroziuk

9 VI 2023

Wprawdzie River Cartwright potrzebował sporo czasu, aby zrozumieć, czemu trafił do Slough House, ale teraz dzięki tej wiedzy może pomóc Jacksonowi Lambowi we wspólnym pokrzyżowaniu planów Diany Taverner. Pytanie brzmi, czy tej rozgrywki w łonie MI5 nie przypłaci życiem porwany Hassan Ahmed.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Leśni Bracia – estońscy „żołnierze wyklęci”
Sebastian Chosiński

7 VI 2023

Kinematografia estońska z czasów radzieckich nie miała w Polsce Ludowej szczególnego szczęścia. Jeśli już sprowadzano nad Wisłę filmy z republik nadbałtyckich, sięgano głównie po dzieła litewskie. A szkoda! Gdyby było inaczej, „Gniazdo na wietrze” Olava Neulanda, oparte na scenariuszu Grigorija Kanowicza i Isaaka Fridberga, mogłoby stać się sporym wydarzeniem.

więcej »

Kolorowy zawrót głowy
Agnieszka ‘Achika’ Szady

6 VI 2023

Druga część trylogii o multiwersum wszystkich możliwych Spider-Manów (wliczając kota i prosiaka) jest jeszcze bardziej oszałamiająca wizualnie niż pierwsza. Na szczęście efektom nie udało się przyćmić fabuły.

więcej »