„Kotostrofa” to dowód na to, że nieco modyfikując już do cna - na pozór - wyeksploatowaną mechanikę, można uzyskać naprawdę rewelacyjną grę, która może dostarczyć wiele przyjemności zarówno dzieciom, jak i ich rodzicom.
Mała Esensja: Czarny Kotruś przynosi pecha
[Bruno Cathala, Matthieu Lanvin „Kotostrofa” - recenzja]
„Kotostrofa” to dowód na to, że nieco modyfikując już do cna - na pozór - wyeksploatowaną mechanikę, można uzyskać naprawdę rewelacyjną grę, która może dostarczyć wiele przyjemności zarówno dzieciom, jak i ich rodzicom.
Dziękujemy wydawnictwu Rebel.pl za udostępnienie egzemplarza gry na potrzeby recenzji.
Bruno Cathala, Matthieu Lanvin
‹Kotostrofa›
W „Kotostrofę” można zagrać w gronie od trzech do pięciu osób, a warto zaznaczyć, że jej autorzy zadbali o to, żeby rozgrywka była równie atrakcyjnie niezależnie od liczby uczestników. Efekt ten uzyskano w ten sposób, że kiedy graczy jest mniej, to z talii czterdziestu sześciu kart ściśle określoną część (według nominałów) się odrzuca. W każdym wariancie na początku wszyscy otrzymują po dziewięć kart z wizerunkami różnych kotów, a tylko jedna osoba jeszcze dodatkową. Następnie to od posiadacza tej dziesiątki jego sąsiad losuje kartę.
Celem graczy jest pozbycie się przez końcem rozgrywki jak największej liczby kart (najlepiej oczywiście wszystkich). W czasie swojej tury obowiązkowe jest zaś wzięcie karty od poprzedniego gracza, a ponadto można odrzucić na środek stołu parę kotów (awersami do góry). Już na pierwszy rzut oka można więc dostrzec, że podstawowe zasady „Kotostrofy” zaczerpnięte są z dobrze znanego nawet małym dzieciom „Czarnego Piotrusia”, szczególnie że tutaj także jedna karta - Kotruś (ta o najwyższym nominale - dziesięć i z czarnym tłem) nie ma żadnej pary. Istotne znaczenie dla przebiegu rozgrywki mają jednak trzy rzeczy. Po pierwsze liczba kart o różnych nominałach nie jest taka sama (waha się od jednego do dziewięciu). Po drugie pary można tworzyć według liczb lub kolorów. Wreszcie po trzecie - pary kotów o tej samej wartości wywołują efekt specjalny, który musi być natychmiast wprowadzony w życie. I właśnie tutaj otwiera się całe pole różnorakich możliwości - przykładowo przy dwóch piątkach możemy każdemu aktywnemu graczowi wcisnąć po jednej karcie z już odrzuconych, a para ósemek zmusza naszego sąsiada do wylosowania aż trzech kotów zamiast jednego. Jest tutaj całkiem sporo możliwości, szczególnie że w przypadku par kart o nominałach od jeden do trzech możemy wybierać miedzy dwoma efektami specjalnymi.
Jeżeli w swojej turze nie możemy odrzucić żadnej pary, to musimy spasować, ale możemy znowu zagrać, kiedy znowu nadejdzie nasza kolej. Natomiast w przypadku pozbycia się wszystkich kart kończymy udział w danej rundzie, ale pozostałe osoby grają dalej. Koniec rundy następuje w momencie, kiedy tylko jeden gracz ma karty na ręce albo wszyscy uczestnicy spasowali. Wtedy osoby posiadające jeszcze jakieś karty otrzymują punkty karne równe sumie wartości liczbowych ich kotów. Zgodnie z instrukcją w celu wyłonienia zwycięzcy należy rozegrać dwie rundy i zsumować uzyskane w nich punkty, a w przypadku remisu rozegrać jeszcze jedną, rozstrzygającą o wyniku. Tak naprawdę nie ma jednak przecież żadnych przeciwskazań, aby na początku umówić się na dowolną liczbę rund.
Niewątpliwie zaletami „Kotostrofy” są dość proste reguły (ich opanowanie znacznie ułatwiają też rozdawane wszystkim karty pomocy) oraz szybkie tempo rozgrywki, gdyż przy odrzucaniu kotów zwyczajnie nie ma specjalnie nad czym główkować. Oczywiście jest to gra w dużym stopniu losowa, ale tytuł jest adresowany raczej do młodszych graczy i ich rodziców, a w przypadku rozgrywek rodzinnych cecha ta naprawdę w niczym nie przeszkadza. Jeżeli do tego dodamy niezwykle atrakcyjne i zabawne rysunki kotów widniejące na kartach, to będzie już zupełnie jasne, czemu dzieci powinny być zachwycone tym tytułem.
