Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 7 czerwca 2023

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.

Gry

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Zapowiedzi

growe

Bretwalda
Lew Sołowiej
Deft Steps, Light Fingers
Ekspedycyje
Jamey Stegmaier
Freedom!
Vangelis Bagiartakis
Realpolitik
Andrew Rourke, Waldek Gumienny
Ubersreik Adventures III
Ulfenkarn: City at the Edge of Death

więcej »

‹Fallout 3›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Fallout 3
Data produkcji	31 października 2008
Wydawca	Bethesda Softworks
Dystrybutor	Cenega Poland
Cena	129 zł
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Amerykański kac
[„Fallout 3” - recenzja]

Jacek Wesołowski

Czasem tęsknię do Starych Dobrych Czasów, gdy nikomu nie przeszkadzało, że pierwsza „Dune” jest fikcją interaktywną, a „Dune 2” – grą strategiczną czasu rzeczywistego. „Fallout 3” nie osiągnął perfekcji, ale większość stawianych mu zarzutów sprowadza się do tego, że ma „Fallout” w nazwie. Nie zasłużył na to.

Jacek Wesołowski

Amerykański kac
[„Fallout 3” - recenzja]

‹Fallout 3›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Fallout 3
Data produkcji	31 października 2008
Wydawca	Bethesda Softworks
Dystrybutor	Cenega Poland
Cena	129 zł
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

W gruncie rzeczy też bym wolał, by autorzy trzymali się strategii turowej. Mechanika, którą poprzedni producent wprowadził w pierwszej części, a udoskonalił w spinoffie „Fallout: Tactics”, była dość złożona, ale przejrzysta i łatwa do nauki. Walka w takiej konwencji była ciekawym zajęciem skłaniającym do odrobiny myślenia, a nie tylko wypełniaczem. W trzeciej części wyzwania strategiczne zastąpiono strzelanką nie najwyższej próby, przez co gra rozumiana jako zbiór reguł została mocno spłycona. Na osłodę zachowano niektóre rekwizyty, takie jak charakterystyczny zestaw cech postaci, znany fanom jako S.P.E.C.I.A.L. To jednak tylko listek figowy, bo z całego systemu zostały głównie nazwy. Zasady rozgrywki w większości wymieniono.

Jeżeli dla kogoś gra fabularna polega przede wszystkim na ciułaniu statystyk, rzucaniu wirtualnymi kośćmi i wygrywaniu kolejnych potyczek, to „Fallout 3” go nie zadowoli. Z kolei, jeśli ktoś zwyczajnie nie lubi strzelanek, to spieszę z wyjaśnieniem: refleks i celność w zasadzie nie są tu potrzebne. Istnieje coś w rodzaju trybu turowego polegającego na tym, że w każdej chwili można włączyć pauzę i kazać postaci, by ostrzelała wrogów sama. Pomysł jest trochę naciągany i łatwy do zmanipulowania, ale nie męczy i nie razi, chyba że gracz żywi awersję do efektownie skadrowanych zbliżeń siekanych wnętrzności. Tryb niby-turowy przydaje się szczególnie wtedy, gdy wrogowie zaczynają biegać zygzakiem, co w strzelankach zwykle frustruje, zamiast bawić.

Podobnie jak poprzednie części, „Fallout 3” jest bardzo amerykański. Zastanawiam się, czy warto grać w przekład – polskie wydanie daje wybór – gdyż język ma tu kluczowe znaczenie dla klimatu. Autorzy sparodiowali amerykański styl życia z pierwszej połowy XX wieku: sposób wyrażania się, modę, reklamy, znaki handlowe, filmy, komiksy i w ogóle całą kulturę niższych lotów. Posunęli się nawet do tego, że w ich świecie działają stacje radiowe, z których jedna gra amerykańskie piosenki z lat czterdziestych, a druga – amerykańskie marsze wojskowe. Jeden z głównych czarnych charakterów jest kpiną z radiowych przemówień Roosevelta z czasów Wielkiego Kryzysu. W muzeum stoi rakieta kosmiczna żywcem wyjęta z przedwojennej pulp fiction. Akcja toczy się na pustkowiu zrujnowanym przez konflikt nuklearny, który wybuchł, bo ów niefrasobliwy, przerysowany świat myślących robotów i krążowników szos z napędem atomowym zapadł się pod własnym ciężarem. Rzeczywistość po zagładzie to już fantastyka lat osiemdziesiątych: „Mad Max”, „Blade Runner” i „Neuromancer”. Radio gra stare piosenki, ale zapowiada je współczesny didżej-krasomówca. Połączenie dwóch epok udało się znakomicie, w dużej mierze dlatego, że jedna z nich była z natury bałwochwalcza, a druga – apokaliptyczna. Złośliwa ironia leje się galonami.

Znajomość kulturowych odniesień jest opcjonalna, bo „Fallout 3” to nie tylko gra cytatów, ale też gra w zwiedzanie. Autorzy dość szybko zostawiają bohatera samemu sobie: wychodzi się na wielką, otwartą przestrzeń i idzie w dowolnym kierunku. Zawsze jednak gdzieś na horyzoncie jest coś, co przyciąga uwagę; wystarczy podejść i obejrzeć. Niektóre ciekawe miejsca są schowane, ale gra zwykle wskazuje ich położenie na kompasie. Inaczej niż w swoich dwóch poprzednich grach, to znaczy w „Morrowindzie” i „Oblivionie”, zespół Bethesdy nie poprzestał na upstrzeniu świata mnóstwem jednakowych lochów. Tym razem większość miejsc, mimo zbliżonego wyglądu, ma własne tło. „Fallout 3” jest przy tym modelem do samodzielnego montażu, bo zamiast wykładać kawę na ławę, rozrzucono tu i ówdzie ślady i wskazówki. Na ich podstawie gracz sam domyśla się, do czego kiedyś służyło dane miejsce i co się w nim działo. Jeśli kogoś to nie bawi, to nie ma musu – można sobie postrzelać, a ślady zignorować. Jednak w ten sposób omija się główną atrakcję gry.

Na mnie świat trzeciego „Fallouta” robi duże wrażenie, bo jest bardzo spójny i dopracowany. Wszystkie jego elementy pasują do siebie nawzajem, wątki zazębiają się, a całość ma własny rytm, za którym odruchowo się podąża. Dlatego gra wciąga. Jej świat ma też skromne oznaki samodzielnego życia. Na przykład jedno z większych zadań, ciągnące się prawie do samego końca, angażuje gracza w pisanie poradnika dla pragnących przetrwać na pustkowiu. Książka może wypaść lepiej lub gorzej, zależnie od okazanego zaangażowania i dobrej woli, a efekty stają się widoczne po publikacji. Nędzarze wędrujący po pustkowiu, zainspirowani pouczającą lekturą, zaczynają polować na potwory zamiast dawać im się pożerać. Radzą sobie lepiej, więc zmienia się ich wyposażenie i nastawienie do gracza.

Jedno, o czym trzeba pamiętać podczas zwiedzania, to że nie jest to gra przewidziana do zaliczenia na sto procent. Są dwa podejścia do kreacji przestrzeni wirtualnych: tradycyjne, w którym buduje się świat tylko z tego, co istotne dla gracza, oraz bezkompromisowe, w którym świat wzoruje się na rzeczywistości. W tej zaś, jak wiadomo, na każdą skrzynię ze skarbami przypada tysiąc koszy z brudną bielizną. Bethesda zawsze podąża drugim tropem, przez co ich światy są bardziej przekonujące, ale mniej nasycone dramaturgią. To może się podobać, ale pod warunkiem, że zrezygnuje się z nawyku zwracania uwagi na absolutnie każdy szczegół. Pomaga zdrowy rozsądek: w obozie rozbójników można znaleźć skarby, ale w nieotwieranym od dwustu lat schowku na miotły stoją tylko miotły.

Autorzy postarali się o uatrakcyjnienie prozaicznych czynności. Na przykład otwieranie zamków jest minigrą zręcznościową, a włamanie do komputerów – łamigłówką. Nie stanowią one trudności, gdy się je już rozgryzie, ale po raz pierwszy od dawna miałem poczucie, że w ogóle zaoferowano mi jakieś wyzwanie. Podoba mi się, że autorzy nie poszli na łatwiznę i nie uzależnili szansy powodzenia wyłącznie od statystyk.

Największym rozczarowaniem w „Falloucie 3” jest, niestety, fabuła. Twórcy pierwowzoru sprzed dekady też nie przejmowali się nadmiernie prawdopodobieństwem i przyczynowością, ale nie obrażali inteligencji odbiorcy. Tymczasem w najnowszej odsłonie sprawdza się prawie wyłącznie to, co żywcem zerżnięto z poprzednich części. Pobudki głównych bohaterów nie zostały dobrze wyjaśnione. Postacie z krwi i kości można policzyć na palcach jednej ręki. Napięcie dawkowane jest bardzo nieumiejętnie i w rezultacie osłabia wymowę gry. Wiele naprawdę niezłych pomysłów wykorzystano pobieżnie, zmuszając zainteresowanego gracza do czczych spekulacji. W intrydze roi się od nieścisłości, a w ostatniej minucie autorzy wyciągają takiego królika z kapelusza, że po prostu nie mam słów, bo musiałbym zdradzić zakończenie. Warto zawczasu przygotować się na wielkokalibrowe kuriozum.

Najnowszą część „Fallouta” wykonano w odmiennej technologii niż poprzednie, co w jednych sprawach wyszło jej na zdrowie, a w innych nie. Element strzelankowy służy tu tylko za pretekst do rozgrywki i nie jest tak dopracowany jak powinien, natomiast świat gry dopieszczono znacznie bardziej, niż to było możliwe kiedyś. Bilans wychodzi na zero, ponieważ autorom udało się zachować istotę rzeczy. Pierwsze dwa „Fallouty” były inteligentną zabawą konwencjami – i trzecia część też nią jest, z tym samym pazurem i humorem co kiedyś. To spore osiągnięcie, a na pewno znacznie więcej, niż można by oczekiwać od większości współczesnych gier.

19 stycznia 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

W świecie pdf-ów: Księga wiedźmich czarów
Miłosz Cybowski

20 V 2023

„Blood and Bramble” to jeden z tych dodatków, które przydadzą się wyłącznie graczom i Mistrzom Gry planującym zgłębiać wątki nielicencjonowanej magii. Całość to tylko trochę więcej niż lista nowych czarów.

więcej »

W świecie pdf-ów: Pancerni bez psa
Miłosz Cybowski

15 IV 2023

Imperialne czołgi parowe to niezwykle cenne i śmiercionośne urządzenia. Zniknięcie jednego z nich stanowi punkt wyjścia dla przygody „Emperor’s Wrath”.

więcej »

Erpegi ze starej szafy: Stopniowanie napięcia
Miłosz Cybowski

8 IV 2023

„Kodeks Bushido” spełnia swoje zadanie i może dostarczyć sporo dobrej zabawy. A przy tym stoi na o wiele wyższym poziomie niż zamieszczona w podręczniku podstawowym przygoda dla początkujących bohaterów.

więcej »