Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 30 września 2023
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXIX

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

Na marginesie scenariusza #1

Esensja.pl
Esensja.pl
Marcin Osuch zaproponował, bym po starej znajomości pisał jakieś felietony do „Esensji”. Długo się zastanawiałem, o czym miałyby takie teksty być.

Daniel Gizicki

Na marginesie scenariusza #1

Marcin Osuch zaproponował, bym po starej znajomości pisał jakieś felietony do „Esensji”. Długo się zastanawiałem, o czym miałyby takie teksty być.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
O konkretnych komiksach? Mam takie lekturowe zaległości, że tę możliwość odrzuciłem od razu. O polskim środowisku, rynku? Niespecjalnie mnie interesuje kto, z kim i dlaczego coś robi ani kto, co i kiedy wyda. Pomyślałem więc, że być może ciekawe będą różne i różniste przemyślenia, jakie mi przychodzą do głowy podczas pracy nad aktualnym projektem. Będzie więc sukcesywnie o serii komiksowej o roboczym tytule „Postapo”, nad którą siedzę już jakiś czas – i o wszystkim, co związane jest z moją dłubaniną przy scenariuszu.
Żeby było jasne – nie uważam siebie za alfę i omegę, jest wielu scenarzystów bardziej utalentowanych ode mnie, być może niektóre zdania, które tu napiszę, będą oczywistościami i truizmami, więc proszę traktować moje wynurzenia ze sporym dystansem. Bo w sumie liczę po cichu, że taki cykl „felietonów” przede wszystkim pomoże mnie. W pracy nad „Postapo” właśnie.
Dobra, to od początku. Postapokalipsa. Niespecjalnie jestem obcykany w tym nurcie. Wiele książek, komiksów, gier i filmów przede mną. Ale opowiem może trochę o inspiracjach i genezie projektu.
Najpierw byli Strugaccy, a konkretnie to „Piknik przy skraju drogi”. Książka, która mną absolutnie pozamiatała. Potem był „Kantyk dla Leibowitza” Waltera M. Millera, „Córka łupieżcy” Jacka Dukaja i „451 stopni Fahrenheita” Raya Brabury’ego. I wreszcie chyba tytuł, który mnie najbardziej „załatwił”, czyli „Droga” Cormaca McCarthy’ego. I wtedy sobie pomyślałem: „Ja też chcę!”. Tylko jeszcze nie wiedziałem jak.
Wracając do tych wymienionych książek: być może niektórych zdziwi zaliczenie tam Strugackich i Dukaja. Jak rozumieć postapokalipsę w ogóle? Jako rzeczywistość po apokalipsie. A czym jest apokalipsa? Wydarzeniem, które jest końcem. Nagłym, o szerokiej skali. Wielkie łubudubu, które wywraca wszystko do góry nogami. Ale może i być początkiem. Generalizuję sobie (być może się mylę), że sporo dzieł pozostających w tym nurcie przedstawia to, jak wygląda świat po. Zresztą wystarczy zerknąć do Millera. Idealna pętla. Od kolejnego „średniowiecza” (rozumianym potocznie ze wszystkimi krzywdzącymi konotacjami tego określenia, abstrahując od faktu, że średniowiecze taką epoką ciemnoty i zahukania przez Kościół wcale nie było) przez powolny rozwój cywilizacji aż do punktu początkowego, czyli kolejnego atomowego wyścigu zbrojeń. Czyli skracając – dzieje cywilizacji po. Autorzy zawsze pokazują, jak na szczątkach starego rodzi się nowe. Wioska dzieciaków w „Mad Maxie”, opactwo w „Kantyku” i tak dalej. No, może McCarthy pojechał w inną stronę i pokazał dezintegrację cywilizacji. Ale skoro apokalipsa jest wywróceniem wszystkiego do góry nogami, to czy konieczne są do tego bomby, powodzie, zmarzlina itd.?
Bo przecież takie wywrócenie może się odbyć na zupełnie innej płaszczyźnie. Ot, u Strugackich na ten przykład. Kontakt (jaki by nie był) z obcymi wywołał rewolucję w ludzkiej mentalności i na tym autorzy się skupili. Przecież to nie wesołe przygody stalkerów w strefie są istotą książki, ale kondycja cywilizacji, która zmieniła kierunek rozwoju po lądowaniu kosmitów. Poniekąd to samo jest u Dukaja: nauka zrobiła radosnego fikołka, a to spowodowało, że tego fikołka zaraz zrobiła ludzkość na wszystkich poziomach. Zresztą podobny wniosek można wysnuć z książek o Dominium Solarnym Tomasza Kołodziejczaka. Odkrycie powoduje cywilizacyjny i technologiczny skok. To jest gigantyczna zmiana. Nie próbuję tu porównać katastrofy do rewolucji w nauce czy jakoś tak, ale ogólne wnioski są podobne. By odeszło stare, musi przyjść nowe. Proste i oczywiste.
Mojemu skromnemu „Postapo” najbliżej do „Drogi” i „Żywych trupów” Roberta Kirkmana i różnych rysowników. Zwykli ludzie próbują przeżyć w ekstremalnych warunkach, gdzie wszystkiego brakuje, wszystko jest niebezpieczne i raczej nie można oczekiwać pomocy. Bardziej mnie interesuje opowiadanie o codziennym życiu w takim świecie niż o potyczkach z mutantami czy budowaniu na nowo cywilizacji. Choć i to, i to pewnie się może kiedyś w tym projekcie pojawić.
I człowiek. Skupić się na człowieku. To jest priorytet i główne założenie. Bo czyż jest coś bardziej interesującego niż człowiek?
„Mój” człowiek nazywa się Marcin Tramowski.
Następnym razem będzie szerzej o genezie samego projektu i o Bartoszu Sztyborze, który poniekąd (choć może nie do końca bezpośrednio) przyczynił się, że od kilku miesięcy siedzę i zatruwam życie Bogu ducha winnego Marcina Tramowskiego.
koniec
25 października 2010
Więcej tekstów Daniela Gizickiego o komiksach i nie tylko znajdziesz tutaj.

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Niekoniecznie jasno pisane: Nowe status quo
Marcin Knyszyński

17 IX 2023

Wielkie crossovery Marvela, z miejscem akcji rozciągniętym na całe parseki i zatrzęsieniem bohaterów pojawiających się ni stąd, ni zowąd w najmniej oczekiwanych momentach, nie zawsze są komiksami z najwyższej półki. Ale są lubiane właśnie z powodu wielkiej skali i fabularnego rozmachu – a niektóre, jak omawiana dziś „Anihilacja”, zmieniają „kosmos Marvela” w sposób istotny.

więcej »

Wrzesień 2023
Sebastian Chosiński, Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch

16 IX 2023

Na horyzoncie widać już łódzki festiwal, więc i liczba zapowiadanych na koniec miesiąca premier idzie w górę. Jak widać jest wiele ciekawych kontynuacji, wznowień i całkowitych nowości. Każdy powinien znaleźć coś dla siebie.

więcej »

Komiksowe Top 10: Sierpień 2023
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

13 IX 2023

Słoneczko, morze, plaża i komiksy. Czego chcieć więcej? Chyba tylko jeszcze więcej komiksów. A jeśli nie wiecie, co jest teraz na topie, zerknijcie do szesnastego zestawienia najchętniej kupowanych pozycji obrazkowych zrealizowanego we współpracy z księgarnią Centrum Komiksu.

więcej »

Polecamy

Nowe status quo

Niekoniecznie jasno pisane:

Nowe status quo
— Marcin Knyszyński

Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński

Pusta jest jego ręka! Część pierwsza
— Marcin Knyszyński

Superbohater zza biurka
— Marcin Knyszyński

Myślę, więc jestem – tym, kim myślę, że jestem
— Marcin Knyszyński

Kurde blaszka!
— Marcin Knyszyński

Podpatrywanie człowieczeństwa
— Marcin Knyszyński

Suprawielki pantechnobarok
— Marcin Knyszyński

Teraz (naprawdę) mamy kryzys
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Pięć razy Strugaccy
— Miłosz Cybowski

Esensja czyta: Lato 2009
— Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Joanna Słupek, Mieszko B. Wandowicz, Konrad Wągrowski

Drapieżny jest tylko tytuł
— Sebastian Chosiński

Fantastyka moralnego niepokoju
— Sebastian Chosiński

Strugaccy nieznani
— Paweł Laudański

Tegoż autora

Na północy krew z rozbitych czaszek bucha
— Daniel Gizicki

Letnie dni
— Daniel Gizicki

Narkotyki i poszukiwania
— Daniel Gizicki

Wspaniały komiks!
— Daniel Gizicki

Młodociani turpiści?
— Daniel Gizicki

Czy na sali jest korekta?
— Daniel Gizicki

Wojny robotów
— Daniel Gizicki

Dla fanów Naruto
— Daniel Gizicki

Uwaga, kiepścizna!
— Daniel Gizicki

Sztuka jest nieśmiertelna!
— Daniel Gizicki

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.