I tak: Maciej Krzywicki z Warszawy (wypowiadający się również, jak sam zaznaczył, w imieniu swoich kolegów, absolwentów Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej) poddał krytyce „Bionik Jagę”, uznając dziełko Karmowskiego i Roczka za „antykomiks”. Szkoda tylko, że nie przytoczono jego – względnie ich – argumentów. Z kolei Jacek (nie Jan!) Kochanowski z Poznania przejechał się po historyjkach węgierskich: „Akcji Labirynt” i „Białym Kle”. I choć ponownie nie dowiedzieliśmy się, w jaki sposób Wielkopolanin uzasadnił swoją niechęć do prac bratanków z Budapesztu, nie sposób – nawet (a może przede wszystkim) z perspektywy czasu – nie przyznać mu racji. Korzystając z okazji, pan Jacek przedłożył również kilka konstruktywnych propozycji. Po pierwsze zasugerował, aby pismo użyczyło swoich łamów Bogusławowi Polchowi, który do tej pory zagościł w „Relaksie” tylko raz i to na samym początku jego publikacji – vide fantastycznonaukowe „Spotkanie” (uznanie więc przyszłego autora komiksowej wersji „Wiedźmina” za „wielkiego nieobecnego” w Magazynie Opowieści Rysunkowych jest chyba jak najbardziej uzasadnione). Po drugie rzucił pomysł, aby sięgnąć po „dawne komiksy polskie”, co wydawało się – i wówczas, i teraz – bardzo rozsądną supozycją, pozwoliłoby bowiem ocalić je od zapomnienia i zachować dla potomności. Redakcja odpowiedziała: „Już niedługo usatysfakcjonujemy naszego Czytelnika, ponieważ myślimy o opracowaniu historii komiksu i to zarówno polskiego jak i obcego” (uwaga! pisownia oryginalna). Oczywiście nigdy do tego nie doszło, albowiem dwa lata później, po wydaniu jeszcze zaledwie pięciu numerów, „Relax” – nomen omen – sam przeszedł do historii. W kąciku filatelistycznym zaprezentowano znaczki wydane przez UNICEF, czyli założony w grudniu 1946 roku z inicjatywy pochodzącego z Polski Żyda Ludwika Rajchmana Fundusz Narodów Zjednoczonych na Rzecz Dzieci. Wydrukowano je z powodu ogłoszenia roku 1979 Międzynarodowym Rokiem Dziecka. Redakcja „Relaksu” przedstawiła reprodukcje marek z Kuby, Włoch, Algierii oraz Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Czy fakt ten można jednocześnie potraktować za trop wskazujący, że dwudziesta szósta edycja magazynu miała trafić (bądź trafiła) do sprzedaży w czerwcu 1979 roku – trudno stwierdzić. Z drugiej jednak strony wcześniej wielokrotnie teksty okolicznościowe pojawiały się właśnie z powodu konkretnych rocznic.

Na otwarcie części komiksowej pisma wybrano „Czterech na drodze śmierci” – sześcioplanszową, opartą na faktach historię autorstwa scenarzysty Wacława Gluth-Nowowiejskiego i rysownika Jerzego Wróblewskiego (tandemu znanego już z „Rzeczpospolitej gruzów”). Akcja tej dramatycznej opowieści rozgrywa się w ciągu dwóch miesięcy (między styczniem a marcem) 1960 roku. W pobliżu Wysp Kurylskich na Dalekim Wschodzie pływa radziecka barka wojskowa, której załogę stanowi czterech młodych marynarzy: Aschat Ziganszin, Iwan Fiedotow, Filip Popławski oraz Anatol Kruczkowski. W jednej z zatok czekają na statek, który ma przybyć do nich z – bliżej nieokreślonym – ładunkiem. Pewnego styczniowego dnia w czasie potężnego sztormu pękają liny, a łódź zostaje najpierw pchnięta na skały, a następnie zniesiona w stronę otwartego morza (i Oceanu Spokojnego). Nie działają żadne przyrządy, co oznacza, że żołnierze nie dość, iż nie są w stanie określić własnego położenia, to na dodatek nie mają możliwości skontaktowania się z kimkolwiek, kto mógłby przyjść im z pomocą. Z biegiem czasu zaczyna brakować nie tylko wody pitnej, ale i jedzenia. Akcja ratunkowa zaś nie przynosi rezultatów… Spieszymy jednak z uspokojeniem zestresowanych czytelników „Esensji” – ostatecznie wszystko (i w życiu, i w komiksie) zakończyło się happy endem, o czym z nieskrywaną dumą powiadomił mieszkańców Związku Radzieckiego naczelny organ partii komunistycznej „Prawda”. Od strony graficznej trudno byłoby się do czegoś przyczepić, ale też trudno za cokolwiek autora rysunków pochwalić. Wróblewski tradycyjnie wykonał swoją pracę rzetelnie, choć tym razem obyło się bez fajerwerków. Jedno jest pewne: stać go było na znacznie więcej, co już zresztą udowadniał niejednokrotnie, także na łamach „Relaksu”. Scenariusz też niczym szczególnym nie zachwycał – ot, klasyczna, wręcz schematyczna opowieść o ludziach, którzy znaleźli się w sytuacji ekstremalnej i zdołali przetrwać. Szkoda tylko – choć z drugiej strony jest to całkowicie zrozumiałe, biorąc pod uwagę charakter pisma, jakim był „Relax” – że Gluth-Nowowiejski kompletnie pominął kwestie załamania psychicznego załogi barki, które w pewnym momencie musiało nastąpić, i wiążącego się z tym pogorszenia relacji międzyludzkich.

O ile „Czterej na drodze śmierci” adresowani byli raczej do starszych czytelników magazynu, o tyle pierwsza odsłona czteroczęściowej serii „Domicela wzywa pomocy” powstała z myślą o najmłodszych adeptach komiksu. Opowieść ta, narysowana przez niejakiego Orlińskiego (imienia ponownie redakcja nie raczyła podać), powstała na podstawie scenariusza Jerzego Ławickiego i była adaptacją animowanego filmu Piotra Szpakowicza „U Domiceli” (1969). Ławicki był w latach 60. ubiegłego wieku stałym współpracownikiem warszawskiego Studia Miniatur Filmowych; według jego tekstów zrealizowano kilka krótkometrażowych obrazów animowanych i lalkowych dla dzieci, które swoimi nazwiskami podpisały Teresa Badzian („Żyrafiątko”, 1960; „Niespodzianka”, 1965; „Gra”, 1966; „Mały wyścig”, 1967; „Klocki”, 1967) oraz Zofia Ołdak („O grzebieniu, który nie chciał myć zębów”, 1966). Głównymi bohaterami komiksu są żyrafa Klementyna oraz słoń Pankracy, do których pewnego dnia od zaprzyjaźnionej z nimi Domiceli (w pierwszym odcinku nie dowiadujemy się jeszcze, jaka jest zwierzęca postać tytułowej figury) dociera telegram z dramatycznym wezwaniem na pomoc. Nie zwlekając ani chwili, Klementyna i Pankracy wsiadają na skuter i ruszają w miasto. Jak się jednak szybko okazuje, czekają ich tam mało zabawne perypetie związane z nieprzestrzeganiem przepisów ruchu drogowego przez nieuważnych przechodniów – w tym konkretnym przypadku przez… hipopotama. Rysunki Orlińskiego świetnie wpasowały się w przedszkolną konwencję opowieści i zapewne podobały się dzieciom, które przy okazji mogły dowiedzieć się jeszcze co nieco o konieczności zachowania ostrożności podczas przechodzenia przez jezdnię. Gorzej, że na bliżej nieokreślony czas – bo kto mógł wtedy wiedzieć, kiedy pojawi się następny numer „Relaksu” – pozostawiono maluchy w ogromnej niepewności, czy Domicela doczeka się w końcu pomocy, czy też nadejdzie już ona za późno.

W czwartej odsłonie „Tajemnicy kipu” (zatytułowanej „Skarby Inków”) Dobrzyńska i Szyszko doprowadzają wreszcie akcję do momentu przełomowego. Od zakończenia „Zasadzki” minęło kilkanaście lat. Marcin Poraj wrócił do Europy, jednak bez swego przyjaciela, Sebastian Berzewiczy postanowił bowiem pozostać w Peru i ożenić się z piękną Teticą. Krótko po ślubie urodziła im się córka – teraz już osiemnastoletnia, nie mniej urodziwa od matki, Umina, do której umizguje się siostrzeniec Josego Gabriela. W 1780 roku Indianie chwytają za broń przeciw Hiszpanom, a do walki prowadzi ich właśnie Jose Gabriel, a raczej – Tupak Amaru II. Niestety, powstanie nie przynosi pożądanego efektu i kończy się rozlewem inkaskiej krwi; przywódca buntowników trafia zaś do niewoli. Wcześniej jednak wysyła umyślnego do Sebastiana i powierza mu wielce odpowiedzialne zadanie – Europejczyk ma zaopiekować się jego siostrzeńcem, który teraz jest jedynym dziedzicem tronu. Berzewiczy wpada na pomysł, by przed gniewem Hiszpanów umknąć na Stary Kontynent, ale zanim wsiądzie z całą – no, może prawie całą – rodziną na statek odpływający za Atlantyk, musi wypełnić jeszcze jeden rozkaz – pomóc swoim inkaskim przyjaciołom w ukryciu ich skarbów. Co nie jest wcale takie łatwe, ponieważ przez cały czas po piętach depczą im poddani króla Karola III Burbona… Kto chciałby dowiedzieć się nieco więcej – i to z nad wyraz wiarygodnego źródła – na temat przedstawionych powyżej wydarzeń, powinien sięgnąć po opublikowaną przed czterema laty przez oficynę Attyka książkę warszawskiego historyka Jarosława Wojtczaka „Powstanie Tupaka Amaru”. Proszę jednak nie oczekiwać od niej wyjaśnienia sekretów, które posłużyły pani Dobrzyńskiej za kanwę „Tajemnicy kipu”.