„Sojusze” są na wielu płaszczyznach bardzo podobne. Przede wszystkim także tutaj Sente, zamiast skupić się na przygodach przeżywanych przez głównych bohaterów, mnoży wątki i postacie drugoplanowe, dając im do dyspozycji całe plansze. Przez co również nowy odcinek „Kriss de Valnor” sprawia wrażenie niepotrzebnie przegadanego, rozkładającego na czynniki pierwsze drobne wydarzenie albo wsiąkającego w retrospektywne opowieści, podczas gdy podstawowy wątek fabularny nie posuwa się specjalnie do przodu. W poprzednim odcinku Kriss schwyciła berło, a teraz wciąż tkwi w zawieszeniu, nie mając pewności, czy wikingowie zaufają jej jako królowej. Całe szczęście, że nie musi się spieszyć, bo cesarz Magnus nadciąga bardzo powoli, więc na ostateczne rozwiązanie tej sagi będziemy musieli trochę poczekać.

Oczywiście powyższych rozważań nie należy rozumieć w ten sposób, że Sente nie przygotował czytelnikom żadnych zwrotów akcji i końcowych cliffhangerów. Wręcz przeciwnie: dowiadujemy się na przykład, kim jest król-uzdrowiciel (co nie jest właściwie żadnym zaskoczeniem), mamy też wstępną odpowiedź na pytanie, czy Thorgal zdąży przed przemianą Aniela. Co ważniejsze jednak, brniemy wraz z Sentem w kolejne wydarzenia, które mocno naruszają etos Thorgala i jego rodziny, a tym samym stanowią zamach na coś, co zdawało się esencją całego cyklu. Właściwie od samego początku (gdzieś do momentu „Strażniczki kluczy”) do bólu prawy wiking ratował z opresji oddaną i wierną żonę. Z perypetiami, ale bez sprzeniewierzania się wyznawanym wartościom – i za to właśnie go lubiliśmy. Z „Królestwa chaosu” pamiętamy, że zbłądziła Aaricia, a w „Trzech siostrach Minklesonn” dowiedzieliśmy się, że Thorgal już w młodości miewał gorsze momenty. Co tym razem? Dość powiedzieć, że i Thorgal i Jolan lądują w łóżku z dość niespodziewanymi osobami, a ich miłostki mają wymiar wcale nie przypadkowy i chwilowy.

Zdradzenie więcej byłoby zamachem na uporczywe próby Sentego, by nieco „poszarzyć” czarno-białe charaktery bohaterów. Pomysł skądinąd słuszny (zwłaszcza w kontekście Jolana, który pokazywał już charakterek – sami o to apelowaliśmy w dyskusji), ale niespecjalnie dobrze wcielony w życie. Nie mówiąc już o wątpliwościach, czy w przypadku tej akurat serii istnieje w ogóle konieczność czynienia postaci mniej papierowymi. Więc tak naprawdę to nie zabiegi Sentego, a kreska Rosińskiego jest tym, co chociaż częściowo ratuje nowego „Thorgala”, bo po dość monotonnym pod względem scenerii „Statku mieczu” tu rysownik ma szansę zmierzyć się z ciekawszymi pejzażami, co mu wychodzi całkiem nieźle (chociaż wciąż w jego nowej, „malarskiej” technice najbardziej szwankują rysunki ludzi – nawet jeśli poprawiają się z albumu na album). Takiego koła ratunkowego nie otrzymała siostrzana seria, bo de Vita okropnie zepsuł swoją kreskę, pozwalając na sporo niechlujstwa zwłaszcza wobec tytułowej bohaterki, która bądź co bądź powinna być „koniem pociągowym” albumu. Tymczasem nawet w sytuacjach intymnych Kriss nie przypomina samej siebie. „Złego” Thorgala już mieliśmy i przeboleliśmy, ale nieseksowna Kriss? To już chyba o krok za daleko.