Trzeci tom serii rozpoczyna bardzo mocny akcent. Przerażający Gwinea Lord dociera do wyspy Scarfa, aby dostąpić zaszczytu spotkania z samą Saavardą, zwaną też Mater Obscura, czyli istotą rządzącą wszystkimi Moriganami. To na jej polecenie ma pojmać młodą Sanctus, która choć była Moriganą, dzięki Światłu porzuciła mroczną stronę mocy i teraz, znając wszystkie sekrety demonicznych czarownic, stała się dla nich śmiertelnym zagrożeniem. W odnalezieniu jej ma pomóc Gwinei Lordowi tajemnicza kula fitchell, okrutna zabawka, która jeżeli dostanie się w niepowołane ręce, może nawet spowodować śmierć, ale która nie jest groźna dla potrafiących posługiwać się nią Morigan. Okrutny demon ochoczo przystępuje do wykonania zadania i w tym celu wyrusza do krainy, nad którą władzę sprawują ludzie z klanu Mildwynn – jedyni, którzy nie podpisali Wielkiej Karty, a więc tym samym nie urządzają polowań na czarownice. Istnieje bowiem duże prawdopodobieństwo, że właśnie tam może szukać schronienia była stronniczka ciemności.

Gwinea Lord uznawany jest za istotę niepokonaną i nieśmiertelną. Lecz to wcale nie oznacza, że nie ma kogo się obawiać. Jego największymi wrogami wciąż pozostają – służący Dobru – Rycerze Łaski, a wśród nich ten najgroźniejszy – mistrz Sill Valt. W tym samym czasie kiedy demon przebywa na Scarfie, uczeń Sill Valta, nowicjusz Seamus, przechodzi rytuał inicjacji. Zdawszy egzamin, zostaje pełnoprawnym Rycerzem Łaski i z miejsca otrzymuje odpowiedzialne zadanie. Ma ruszyć śladami czarodziejki Sanctus (z czego zresztą bardzo się cieszy, ponieważ zauroczony jest nią od pierwszego wejrzenia), podczas gdy jego nauczyciel zamierza wytropić i pokonać – jeśli to w ogóle możliwe – Gwineę Lorda. Ich drogi więc się rozchodzą. I tym samym fabuła komiksu rozbija się na dwa wątki. Od tej pory bowiem Dufaux będzie osobno śledził obfitującą w dramatyczne przygody podróż Seamusa do krainy Mildwynnu, jak i – już nie tak mocno absorbujące uwagę czytelnika – perypetie Sill Valta, który w tym tomie zdecydowanie zostaje zepchnięty na plan drugi. Co zresztą trudno skrytykować, skoro jego dawny uczeń, a teraz już równy mu Rycerz Łaski, dba o to, aby emocji nie brakowało.

Od strony fabularnej „Czarodziejka Sanctus” prezentuje się powyżej średniej. Mamy bowiem w tym tomie wszystko to, czego należy oczekiwać od sagi fantasy! Są więc demoniczne istoty z Piekła rodem (z deserem w postaci, wcześniej nieznanego, potwora Braghena) i odpowiednia porcja magii, zajmujące pościgi i pojedynki na śmierć i życie, zdrady i zaskakujące sojusze. Są też litry przelanej krwi. Lecz do tego seria Dufaux i Delaby’ego zdążyła nas już przyzwyczaić. W warstwie graficznej nie dzieje się nic spektakularnego, ale też nie musi – najważniejsze, że francuski rysownik bardzo umiejętnie, z zachowaniem odpowiedniego klimatu, potrafi odzwierciedlić fantastyczne wizje swego belgijskiego kolegi. Mroczny nastrój opowieści podkreślają też ciemne tonacje – brązy i szarości, przeobrażające się w burzowe chmury i zgniłą zieleń puszczy. O ciarki na plecach mogą też przyprawić wyobrażenia demonów – tych już znanych (jak Gwinea Lord czy Kryptos), ale i pojawiających się po raz pierwszy (vide wspomniani wcześniej Saavarda i Braghen). Dobrze, że na zwieńczenie serii nie będziemy musieli czekać już długo; ostatni tom czteroksięgu – „Sill Valt” – zapowiadany jest (zarówno we Francji, jak i w Polsce) na listopad tego roku.