Trzeba przyznać, że Enrico Marini (znany w Polsce również z kostiumowego horroru „Drapieżcy” oraz „Skorpiona”, klasycznej opowieści spod znaku płaszcza i szpady) potrafi trzymać w niepewności. Że świetnie wychodzi mu podgrzewanie napięcia. Że nawet gdy odwleka moment, na który czytelnicy od dawna czekają z niecierpliwością, robi to w taki sposób, że trudno się na niego gniewać. Wszyscy, którzy uważnie wsłuchiwali się w lekcje historii poświęcone starożytności (lub oglądali kultowy serial BBC „Ja, Klaudiusz” sprzed prawie czterdziestu lat), wiedzą, czym zakończą się „Orły Rzymu”, a mimo to kolejne albumy serii wciągają na tyle, że pochłania się je z ogromnym zainteresowaniem. I bez dwóch zdań – jest to zasługa świetnego scenariusza, który choć przedstawia wydarzenia sprzed dwóch tysięcy lat, skrojony jest idealnie na miarę współczesnego wielbiciela opowieści rysunkowych (nawet takiego, który za historią specjalnie nie przepada). Marini zdecydował się bowiem na uwypuklenie wątków, które świetnie sprawdzają się w każdej epoce, pod każdą długością i szerokością geograficzną. Stąd mowa o wystawionej na najtrudniejszy egzamin męskiej przyjaźni i o miłości (a raczej: miłościach), która – aby się spełniła – musi przezwyciężyć mnóstwo przeciwności losu.