Aż do teraz. We mgle znika bowiem Lessley, który udaje się do lasu, aby upolować coś do zjedzenia. Sierżant Grehan, gdy tylko mgła opada, zarządza dalszy marsz; nie ma zamiaru ani czekać, ani tym bardziej wszczynać poszukiwań swego pomocnika. Ostrzegał go przecież; Lessley wiedział, że jeśli coś mu się stanie, nie może liczyć na żadną pomoc. Najważniejsze jest przecież wypełnienie zadania i bezpieczeństwo ochranianej rodziny. Jeremiah i Malloy, chociaż zaskoczeni postępowaniem sierżanta, nie mogą mu się przeciwstawić; są jedynie pionkami wynajętymi do wykonywania poleceń. I zdają sobie sprawę, że wszyscy zyskają na tym, jeśli będą ze sobą ściśle współpracować, zamiast się kłócić. Tym bardziej że dalsza droga zaczyna obfitować w przeszkody. A to zniszczony trakt, a to dziwni ludzie wałęsający się po lesie, wreszcie – już po dotarciu do miasta – zwyczajni bandyci, którzy, zobaczywszy świadczące o zamożności ciuchy Graigów, planują napad na konwój. Jak się jednak później okazuje, to jeszcze nie koniec tarapatów. Ba! prawdziwe kłopoty zaczynają się dopiero wtedy, gdy nadciąga… pomoc. Szukając schronienia i lekarza, uciekinierzy trafiają do dziwnej osoby, w której w sposób autorytarny rządzi niejaki Abraham P.W. Smith, wielki kapłan jedynego prawdziwego boga Inemocha.

To oczywiście wyjaśnia tytuł albumu. I nie jest żadną szczególną tajemnicą, ponieważ Hermann przedstawia nam „wielkiego kapłana” już na samym początku komiksu. Czytelnik ani przez moment nie ma więc wątpliwości, że drogi Smitha oraz Kurdy’ego i Jeremiaha muszą się w końcu przeciąć. Najważniejsze, aby scenarzysta potrafił tak poprowadzić akcję, by to, co nieuchronne, było w równym stopniu ekscytujące. I nie da się ukryć, że z tym akurat Belg radzi sobie całkiem nieźle. Fabuła zaczyna szwankować dopiero później. Nie dlatego, że pojawiają się w niej jakieś luki logiczne; wręcz przeciwnie, wszystko jest ze sobą powiązane. Problem jest inny – trochę za dużo tu szczęśliwych zbiegów okoliczności. Gdy tylko bohaterowie wdeptują w bagno, pojawia się ktoś, kto wyciąga do nich pomocną dłoń. Zaskakuje też trochę fakt, że tytułowa sekta odgrywa w całej historii jedynie rolę drugoplanową, jakby Huppen nie znalazł pomysłu na to, by wykorzystać ją z większym rozmachem. W efekcie pojedynek dwójki przyjaciół z wyznawcami Inemocha zostaje odfajkowany w tempie ekspresowym. A szkoda, bo spokojnie można było ten akurat wątek pogłębić, tym samym kierując komiks w stronę okultystycznego horroru.

Ale to wcale nie znaczy, że „Sekta” nie zasługuje na uwagę. Przeciwnie! To wciąż znakomita opowieść o postapokaliptycznym świecie, w którym życie ludzkie nie przedstawia większej wartości, w którym zabić człowieka to tyle, co pacnąć muchę łapką. Motyw drogi – typowy zresztą dla całego „Jeremiaha” – w tym albumie zostaje wpisany (notabene nie po raz pierwszy i nie ostatni) w stylistykę historii z Dzikiego Zachodu. Hermann chyba nie przypadkowo wprowadza do akcji postać Petera Lubowcziczenki (ciekawe kto mu podpowiedział to pseudorosyjskie nazwisko?), który pod pewnymi względami przypomina pamiętnego Johna Mallory’ego z klasycznego spaghetti westernu Sergia Leone „Garść dynamitu” (1971). Jak i w poprzednich albumach cyklu, tak i w „Sekcie” Belg przedstawia nam jedynie pewien wycinek wydarzeń. Może to pozostawiać wrażenie niedosytu (nie dowiadujemy się bowiem, ani kim jest Graig, ani jak doszło do tego, że Kurdy i Jeremiah zaczęli go ochraniać, ani nawet jaki jest cel ich wspólnej podróży), ale z drugiej strony – taka aura tajemniczości i niedopowiedzenia ma też swój niewątpliwy urok; na dodatek z czasem staje się spójnym elementem całego uniwersum budowanego przez Huppena.

Inna sprawa, że daje mu również wolną rękę w budowaniu kolejnych fabuł, uwalniając tym samym od troski o chronologię zdarzeń. Graficznie „Sekta” nie wnosi nic nowego; jest dokładnie taka, jak wcześniejsze odsłony cyklu. Świat (zwłaszcza ten zamieszkany), przez który prowadzi nas belgijski rysownik, odstręcza już na pierwszy rzut oka. Twarze postaci rzadko wzbudzają zaufanie, a jeśli już któraś z nich zaczyna wydawać się sympatyczna, możecie być pewni, że bardzo szybko okaże się, iż człowiek o zaskakująco miłej aparycji okaże się niegodną szacunku szują. Ci zaś, którzy wyglądają, jak szaleńcy – są nimi na sto procent. Ale czy można się temu dziwić, skoro wszyscy zostali doświadczeni przez kataklizm nuklearny?