Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 28 marca 2023
w Esensji w Esensjopedii

Władysław Krupka, Jan Rocki
‹Kapitan Żbik #4: Dziękuję, kapitanie›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKapitan Żbik #4: Dziękuję, kapitanie
Scenariusz
Data wydaniaczerwiec 2015
RysunkiJan Rocki
Wydawca ONGRYS
CyklKapitan Żbik
ISBN9788361596608
Cena12,00
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Kapitan Żbik: Marsjanie w poniemieckich bunkrach
[Władysław Krupka, Jan Rocki „Kapitan Żbik #4: Dziękuję, kapitanie” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Ta historia została już raz opowiedziana. Ale wówczas ukazała się jedynie jako komiks prasowy na łamach „Wieczoru Wrocławia”. Kilka miesięcy później, szukając materiału na kolejny „kolorowy zeszyt” z kapitanem Żbikiem, zdecydowano się do niej wrócić. Przy okazji nieco ją rozbudowano oraz – co najistotniejsze – zmieniono niezwykle ważny szczegół dotyczący rozwiązania zagadki. Inny był też rysownik.

Sebastian Chosiński

Kapitan Żbik: Marsjanie w poniemieckich bunkrach
[Władysław Krupka, Jan Rocki „Kapitan Żbik #4: Dziękuję, kapitanie” - recenzja]

Ta historia została już raz opowiedziana. Ale wówczas ukazała się jedynie jako komiks prasowy na łamach „Wieczoru Wrocławia”. Kilka miesięcy później, szukając materiału na kolejny „kolorowy zeszyt” z kapitanem Żbikiem, zdecydowano się do niej wrócić. Przy okazji nieco ją rozbudowano oraz – co najistotniejsze – zmieniono niezwykle ważny szczegół dotyczący rozwiązania zagadki. Inny był też rysownik.

Władysław Krupka, Jan Rocki
‹Kapitan Żbik #4: Dziękuję, kapitanie›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKapitan Żbik #4: Dziękuję, kapitanie
Scenariusz
Data wydaniaczerwiec 2015
RysunkiJan Rocki
Wydawca ONGRYS
CyklKapitan Żbik
ISBN9788361596608
Cena12,00
Gatunekkryminał
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Opublikowana w 1969 roku, jako czwarty odcinek cyklu o kapitanie Janie Żbiku, zeszytowa wersja „Dziękuję, kapitanie” nie różni się aż tak bardzo w warstwie fabularnej od wcześniejszego o rok wydania prasowego. Mimo że historia została rozbudowana do trzydziestu dwóch plansz znacznie większego formatu, nie dorzucono do niej zbyt wielu nowych elementów. Jedynie pod względem graficznym było to w zasadzie premierowe dzieło – nie dość, że wydrukowane w kolorze (choć poligrafia wciąż pozostawiała wiele do życzenia), to na dodatek zilustrowane przez innego grafika. Zamiast Zbigniewa Sobalę, wydawnictwo Sport i Turystyka tym razem zaprosiło do współpracy niejakiego Jana Rockiego, dla którego był to pierwszy i zarazem ostatni Żbik w karierze. Ba! całkiem prawdopodobne, że już nigdy więcej nie narysował żadnego komiksu, a przynajmniej nie zrobił tego pod tym właśnie nazwiskiem.
Twórcą scenariusza pierwotnej wersji tej opowieści był Władysław Krupka, natomiast w przypadku wydania zeszytowego oficjalnie zarejestrowano jeszcze jednego autora fabuły – Zbigniewa Safjana (pisarza i scenarzystę filmowego, znanego z seriali „Stawka większa niż życie” czy „Najważniejszy dzień życia” oraz powieści – także sfilmowanych – „Potem nastąpi cisza”, „Kanclerz”, „Strach”, „Pole niczyje”). Dlaczego tak się stało, trudno po tak długim czasie odpowiedzieć, tym bardziej że Safjan od ponad czterech lat spoczywa już w grobie. W każdym razie wydaje się mało prawdopodobne, aby dane mu było w jakiś istotny sposób wzbogacić akcję komiksu, ponieważ różnice w porównaniu z tym, co ujrzało światło dzienne na łamach „Wieczoru Wrocławia”, są kosmetyczne. Najistotniejszą jest zamiana głównego czarnego charakteru opowieści. Rodzą się więc pytania: Czy to właśnie był wkład Safjana? A jeśli tak, to czy naprawdę tak bardzo znaczący, aby fundować mu tantiemy z tytułu praw autorskich?
„Dziękuję, kapitanie” zaczyna się od bardzo mocnego akcentu. Nocą na drodze poza miastem z jadącego samochodu zostaje wyrzucony człowiek. Parę godzin później znajduje go milicja. Lekarz stwierdza pęknięcie czaszki, najprawdopodobniej spowodowane uderzeniem głową o asfalt. Znaleziony przy zwłokach dowód osobisty pozwala natychmiast określić tożsamość denata. Okazuje się, że to nie byle kto, lecz sam dyrektor zakładów chemicznych w Marianowie, Edward Klecki. Funkcjonariusze z miejsca udają się do fabryki, aby przesłuchać pracowników; zastępca Kleckiego i główny technolog wystawiają mu jak najlepszą opinię – był, ich zdaniem, nie tylko świetnym organizatorem, ale także znakomitym fachowcem. Znacznie mniej do powiedzenia mają sekretarka i portier; nawet zeznania przywiezionej z domu gospodyni nie posuwają śledztwa naprzód. Kapitan Żbik, dywagując z porucznik Olą Malicką, rozważa różne warianty – może to była zemsta? nieudolna próba rabunku? albo jakieś porachunki sprzed lat? Wszak w latach 60. XX wieku wciąż jeszcze zdarzało się, że ludzie brali odwet za wydarzenia z czasów okupacji. Kto wie, może Klecki naraził się komuś ćwierć wieku temu.
W każdym razie Żbik wraca do domu zrezygnowany. I wtedy nagle akcja nabiera rozpędu. W mieszkaniu kapitana pojawia się nieoczekiwany gość – to sekretarka zamordowanego dyrektora zakładów chemicznych. Opowiada o swoich obawach, o ludziach, którzy ją „pilnują” i prawdopodobnie też śledzą. Ale kto to jest i dlaczego? Co wspólnego miał z nimi Klecki? Na te pytania Żbik musi teraz znaleźć odpowiedź. I to znacznie szybciej, niż mu się wydaje. Wkrótce po wyjściu od kapitana kobieta zostaje bowiem porwana; chwilę później bandyci uprowadzają także milicjanta. Trop wiedzie do położonych nieopodal Marianowa Lisich Grot, w których znajdują się poniemieckie bunkry. Pewne jest, że kryją one jakąś tajemnicę. Tylko czy Żbik zdąży ją poznać, zanim wyląduje na dnie jeziora, by stać się pokarmem dla drapieżnych rybek? Co gorsza, jego śmierć będzie oznaczała także śmierć sekretarki, ponieważ tylko on jest w stanie ją uratować. A czy szarmancki i bohaterski stróż prawa może pozwolić na to, by przez jego nieudolność zginęła młoda i niewinna kobieta?
„Dziękuję, kapitanie” to w zasadzie kolejny, po rozpisanym na trzy części „Ryzyku”, Żbik dla dorosłych. Pod wieloma względami przypomina on bowiem kręcone w tamtym czasie filmy oraz publikowane w formie opowiadań (na przykład w serii „Ewa wzywa 07…”) i powieści tak zwane „kryminały milicyjne”, na które tak uroczo psioczył w swoich felietonach nieżyjący już poeta Stanisław Barańczak. Mamy przecież do czynienia z morderstwem i usiłowaniami kolejnych zabójstw; od czasu do czasu dochodzi do ostrego mordobicia; poza tym w fabułę nie są zamieszane ani dzieci, ani młodzież, co niebawem stanie się normą cyklu. Widocznie na początku publikowania „kolorowych zeszytów” z dzielnym kapitanem w roli głównej nie określono jeszcze do końca targetu – i dzisiaj, z perspektywy prawie pięćdziesięciu lat od premiery, wcale nie powinno to być odbierane jako zarzut. Wręcz przeciwnie! Autorzy scenariusza (przede wszystkim major Krupka) dzięki temu bardziej skupiają się na procedurach milicyjnych, co maksymalnie zbliża fabułę do rzeczywistości.
Pewne, choć niewielkie, zmiany dostrzegalne są również w warstwie graficznej. Jan Rocki rysuje podobnie do Zbigniewa Sobali. Stosunkowo najgorzej radzi sobie jednak, jak i jego kolega po fachu, z postaciami – twarze najczęściej przypominają jasne bądź ciemne plamy, trudno więc pisać o jakiejkolwiek mimice; bardziej domyślamy się, z kim mamy do czynienia, niż rozpoznajemy bohatera. Pojawia się za to, potraktowane malarsko, tło. A że grafik całkiem nieźle radzi sobie ze światłocieniem, w kilku kadrach wypada to nawet zaskakująco atrakcyjnie wizualnie. Zmiana ilustratora, choć zapewne przypadkowa, była krokiem we właściwym kierunku. Głównie dlatego, że poszukując kolejnych, coraz lepszych plastyków, wydawca już niebawem zadanie rysowania Żbika powierzy startującemu tym samym do wielkiej – jak się potem okaże – światowej kariery… Grzegorzowi Rosińskiemu.
koniec
13 kwietnia 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Demony i halucynogenne grzybki
Sebastian Chosiński

27 III 2023

Całkiem możliwe, że kolejne zeszyty specjalne „Wydziału 7” będą już zawsze ukazywać się po pięciu regularnych odcinkach serii: „Helena” ujrzała światło dzienne po piątej „Dobranocce”, natomiast „Import eksport” pojawia się po dziesiątych „Wilkach”. Tym razem Tomasz Kontny stworzył zbiór krótkich i bardzo różnorodnych – w treści i formie – historii, których wspólnym mianownikiem są członkowie tytułowego Wydziału 7 SB.

więcej »

Pół na pół
Dagmara Trembicka-Brzozowska

26 III 2023

Ten komiks można by zrecenzować tak naprawdę dwukrotnie – negatywnie przez pierwszą część albumu i pozytywnie przez drugą.

więcej »

Traumy i niezaleczone rany
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

25 III 2023

Przyznajcie się, kiedy ostatnio mieliście kontakt z komiksem holenderskim? Dzięki wydawnictwu Lost in Time teraz macie okazję, a to za sprawą „Powrotu pszczołojada” Aimée de Jongh.

więcej »

Polecamy

Kurde blaszka!

Niekoniecznie jasno pisane:

Kurde blaszka!
— Marcin Knyszyński

Podpatrywanie człowieczeństwa
— Marcin Knyszyński

Suprawielki pantechnobarok
— Marcin Knyszyński

Teraz (naprawdę) mamy kryzys
— Marcin Knyszyński

Zielone koszmary
— Marcin Knyszyński

To jest Sparta!!!
— Marcin Knyszyński

Między złotem a srebrem
— Marcin Knyszyński

Ten, którego nadejście zauważasz
— Marcin Knyszyński

Samotni wśród bliskich
— Marcin Knyszyński

Gdy zło zwycięża…
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.