Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 3 czerwca 2023

Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.

Komiksy

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

komiksowe

Amerykański Wampir #9: 1976
Scott Snyder; Rafael Albuquerque
Homar Johnson #1
Mike Mignola, Tonči Zonjić, John Arcudi; Kevin Nowlan, Wilfredo Torres, Sebastian Fiumara, Tonči Zonjić, Joe Querio
Tajna inwazja
Brian Michael Bendis; Leinil Francis Yu
Świat Akwilonu: Krasnoludy #1: Redwin z Bractwa Kuźni
Nicolas Jarry; Pierre-Denis Goux
Amazing Spider-Man #8: Dranie i łajdacy
Nick Spencer; Ryan Ottley, Zé Carlos
Avengers #7: Era Khonshu
Jason Aaron; Ed McGuinness, Javier Garrón
Świat Akwilonu: Elfy #1: Kryształ Niebieskich Elfów
Jean-Luc Istin; Kyko Duarte
Ratman: Ratman: Czasopodróżnik
Tomasz Niewiadomski

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

Baltimore #1
Mike Mignola, Christopher Golden; Ben Stenbeck
Jack z Baśni #1
Bill Willingham, Lilah Sturges; Tony Akins, Steve Leialoha, Andrew Pepoy
Beniamin i Beniamina
René Goscinny; Albert Uderzo
JLA. Wieża Babel
Mark Waid, D. Curtis Johnson, Devin Grayson; Howard Porter, Arnie Jorgensen, Mark Pajarillo, Steve Scott, Pablo Raimondi

więcej »

Zbigniew Bryczkowski, Grzegorz Rosiński
‹Kapitan Żbik #5: Diadem Tamary›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Kapitan Żbik #5: Diadem Tamary
Scenariusz	Zbigniew Bryczkowski
Data wydania	1968
Rysunki	Grzegorz Rosiński
Wydawca	Sport i Turystyka
Cykl	Kapitan Żbik
Gatunek	kryminał
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Kapitan Żbik: Dzielny kapitan zyskuje twarz
[Zbigniew Bryczkowski, Grzegorz Rosiński „Kapitan Żbik #5: Diadem Tamary” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Grzegorz Rosiński nieszczególnie ceni komiksy, jakie wyszły spod jego ręki na początku kariery. A zaczynał ją właśnie od tworzenie „kolorowych zeszytów” z kapitanem Żbikiem. W efekcie odmawia zgody na ich wznowienia. Chcąc przeczytać „Diadem Tamary” – albumik numer pięć w serii – musimy więc sięgnąć po oryginalne wydanie oficyny Sport i Turystyka sprzed czterdziestu siedmiu lat.

Sebastian Chosiński

Kapitan Żbik: Dzielny kapitan zyskuje twarz
[Zbigniew Bryczkowski, Grzegorz Rosiński „Kapitan Żbik #5: Diadem Tamary” - recenzja]

Zbigniew Bryczkowski, Grzegorz Rosiński
‹Kapitan Żbik #5: Diadem Tamary›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Kapitan Żbik #5: Diadem Tamary
Scenariusz	Zbigniew Bryczkowski
Data wydania	1968
Rysunki	Grzegorz Rosiński
Wydawca	Sport i Turystyka
Cykl	Kapitan Żbik
Gatunek	kryminał
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Dzisiaj Grzegorz Rosiński (rocznik 1941) to w świecie komiksowym marka o renomie międzynarodowej. Kiedy został zaproszony do ekipy pracującej nad kolejnymi przygodami kapitana Żbika, miał niespełna trzydzieści lat, a w ręku dyplom ukończenia warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tworzył w tym czasie głównie ilustracje do książek dla młodzieży i pewnie tym sposobem zwrócił na siebie uwagę decydentów z wydawnictwa Sport i Turystyka, którzy nie do końca zadowoleni z jakości zeszytów narysowanych przez Zbigniewa Sobalę (vide „Ryzyko”) złożyli mu propozycję, dzięki której mógł spróbować swych sił na zupełnie nowym polu. W końcu lat 60. XX wieku komiks w Polsce Ludowej wciąż jeszcze raczkował, łatwo było więc, mając oczywiście odpowiedni talent, wybić się i tym samym – zabrzmi to trochę górnolotnie – przejść do historii. I chociaż tematyka „kolorowych zeszytów” z dzielnym kapitanem Milicji Obywatelskiej w roli głównej mogła wydawać się nieco trefna, warto było podjąć – nomen omen – ryzyko. Pierwszą z jedenastu części cyklu narysowanych przez Rosińskiego był opublikowany w 1969 roku (i nigdy nie wznowiony) „Diadem Tamary”.

Dotąd, choć wydano zaledwie cztery zeszyty, pracowało nad nimi dwóch grafików; obok Sobali był jeszcze Jan Rocki („Dziękuję, kapitanie”), którego rysunki bardzo zresztą przypominały to, co tworzył jego poprzednik. Jeszcze więcej było jednak scenarzystów! Dość powiedzieć, że pod otwierającym serię trzyczęściowym „Ryzykiem” podpisali się Władysław Krupka (pomysłodawca Żbika), Krzysztof Pol i Romuald Tejszerski; jako współautor „Dziękuję, kapitanie” zarejestrowany został natomiast Zbigniew Safjan, mimo że nie ma żadnej pewności, czy rzeczywiście w jakikolwiek sposób wspomógł Krupkę w wymyślaniu fabuły. W każdym razie wydawnictwo szukało nie tylko rysowników, ale i literatów, którzy by nieco odciążyli podstawowego scenarzystę, na co dzień pracującego przecież jako naczelnik wydziału w Komendzie Głównej MO. Szukano przede wszystkim wśród „swoich”, a więc osób związanych bezpośrednio z resortem spraw wewnętrznych. I tak trafiono na Zbigniewa Bryczkowskiego.

Wkład Bryczkowskiego w serię o Żbiku był niewielki – stworzył fabułę tylko jednego odcinka, właśnie „Diademu Tamary”. Kim był? Dziennikarzem publikującym na łamach ukazującego się w latach 1957-1989 resortowego tygodnika „W Służbie Narodu”, który słynął z gloryfikowania ciężkiej pracy funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa. Gazetę można było kupić w kioskach, ale czy kupował ją ktoś poza „mundurowymi”? Jeśli tak, to prawdopodobnie tylko po to, aby czytać reportaże kryminalne i relacje z głośnych w tamtych czasach rozpraw sądowych. Jednym z ich autorów był Bryczkowski. Co ciekawe, niektóre z tekstów drukowanych pierwotnie na łamach „W Służbie Narodu” ukazywały się później w antologiach publikowanych przez Książkę i Wiedzę. Reportaże Bryczkowskiego można znaleźć w pierwszych dwóch (z ośmiu): „W imieniu prawa” (1970) oraz „Ciąg dalszy nastąpił” (1971). Wielkim powodem do chwały dla autora pewnie nie były, ale wstydzić to się powinien głównie broszury napisanej do spółki z niejakim Zbigniewem Jarząbkowskim, która światło dzienne ujrzała w pierwszych miesiącach stanu wojennego. Jej rozbudowany tytuł mówi sam za siebie: „Kto popychał Solidarność do awantury? Pytania, na które życie dało odpowiedź. Prawda o polskiej kontrrewolucji” (1982).

Pomijając polityczne afiliacje scenarzysty „Diademu Tamary”, należy mu oddać, że akurat na pracy milicyjnej znał się nieźle. Co udowodnił, wymyślając całkiem przyzwoitą fabułę, prawdopodobne mającą jakieś odniesienia do rzeczywistości. Komiks zaczyna się z „górnego C” – od zuchwałego skoku na sklep jubilerski, podczas którego trzej przestępcy, „Biały”, „Beka” i „Chudy”, kradną wart nawet milion złotych tytułowy diadem. Są świetnie poinformowani, śmiali (decydują się na rabunek w środku dnia) i zdeterminowani. Choć mogliby być jeszcze nieco mądrzejsi. W każdym razie gdyby byli, to po wejściu do jubilera związaliby pracowników, uniemożliwiając im tym samym wszczęcie natychmiastowego alarmu. W efekcie tego zaniedbania w pościg za bandytami rusza przechodzący ulicą milicjant, starszy sierżant Konar, który w wyniku strzelaniny zostaje ciężko ranny. Od tej chwili złapanie złodziei i niedoszłych zabójców funkcjonariusza staje się dla oficerów komendy stołecznej priorytetem, ba! sprawą honoru. Tymczasem mijają trzy dni i… nic. Rabusie wciąż pozostają nieuchwytni.

Czy należy się więc dziwić, że ostatecznie sprawa trafia na biurko kapitana Jana Żbika? Powodów do radości dzielny milicjant nie ma zbyt wielu. Napastnicy rozpłynęli się jak kamfora, a jedyne, czym dysponują stróże prawa, to ich rysopisy – nie wiadomo jednak na ile wiarygodne. W takich przypadkach nie ma innego wyjścia, jak uzbroić się w cierpliwość i czekać, aż tropieni przestępcy popełnią błąd i wychyną z nory, w jakiej najprawdopodobniej zagrzebali się po skoku. I tak właśnie się dzieje. Po jakimś czasie dociera z dalekich, położonych nieopodal granicy z dzisiejszą Słowacją (wtedy jeszcze Czechosłowacją), Gorlic informacja, że w mieście pojawili się „podejrzani osobnicy”, którzy wydają mnóstwo pieniędzy w lokalach i na dodatek szukają kogoś, kto by ich przeprowadził przez „zieloną granicę”. Żbik, z błogosławieństwem swego szefa, pułkownika, rusza na południe Polski, by na miejscu sprawdzić doniesienia na ich temat. W Gorlicach niemal natychmiast trafia na ich trop, ale i oni, wcale nie karmieni gapami, zwracają uwagę na samotnego mężczyznę, który dziwnie im się przypatruje.

Od tego momentu ponownie zaczyna robić się bardzo dramatycznie, a wszystko zmierza do atrakcyjnego fabularnie finałowego pościgu w górach, do którego milicjanci angażują zarówno psa (w „Ryzyku” był to Brutus, tutaj Wicher), jak i helikopter. Najważniejszą rolę odgrywa jednak sam Żbik, który tym razem nie dał się już zepchnąć na drugi plan przez porucznik Olę Malicką. W „Diademie Tamary” pojawia się kilka elementów, które od tej pory będą integralną częścią „kolorowych zeszytów”. Od strony scenariuszowej to przede wszystkim wplecenie wątków dydaktyczno-wychowawczych adresowanych do młodzieży. W czterech poprzednich odcinkach nie pojawiali się nastoletni bohaterowie, teraz zrobiono dla nich wyjątek. Ale czy na pewno „wyjątek”? Przecież za jakiś czas okaże się to normą. Wszystko zaś po to, aby odpowiednio indoktrynować młode pokolenie, wychowywać przyszłych milicjantów. Nie bez powodu jeden z chłopców na zakończenie pyta Żbika, co należy zrobić, aby zostać przyjętym do MO, na co otrzymuje następującą odpowiedź: „Przede wszystkim trzeba dobrze się uczyć”. Kapitan każe mu (i jego kolegom) zgłosić się do niego dopiero po maturze. Widać w końcu lat 60. hasło: „Nie matura, lecz chęć szczera, zrobi z ciebie oficera” już nie obowiązywało.

Jednocześnie od „Diademu Tamary” w zeszytach o Żbiku zaczęły pojawiać się – na okładkach – dodatkowe rubryki. W tym był to między innymi legendarny w późniejszych latach jednoplanszowy minikomiks „Za ofiarność i odwagę”, w którym prezentowano przykłady bohaterskich czynów obywateli – najczęściej, choć nie zawsze, milicjantów bądź przedstawicieli innych służb mundurowych. Na pierwszy ogień poszedł sierżant MO z Chorzowa Józef Kurlanc, który w kwietniu 1968 roku z płonącego domu uratował dziewczynkę. Poza tym pojawiła się również zapowiedź kolejnego zeszytu serii („Wzywam 0-21”) oraz krótki tekst odredakcyjny podkreślający ciężką i niebezpieczną służbę funkcjonariuszy w niebieskich mundurach, w którym – co musiało zainteresować czytelników – podkreślono, że „treścią zeszytów będą zawsze ciekawe, niebezpieczne, a co najważniejsze – autentyczne akcje milicji w walce ze światem przestępczym”. Aspekt edukacyjny i wychowawczy dopełnił jeszcze rysunkowy poradnik „Jak chodzić? Jak jeździć?”, w którym uczulano na przestrzeganie przepisów ruchu drogowego.

Czy za te dodatki także odpowiadał Grzegorz Rosiński – trudno stwierdzić. Trzeba jednak uczciwie podkreślić, że od strony graficznej – w porównaniu z poprzednimi zeszytami (narysowanymi przez Sobalę i Rockiego) – zrobiony został istotny krok we właściwym kierunku. „Diadem Tamary” był debiutanckim komiksem przyszłego twórcy „Thorgala”, „Yansa”, „Szninkla” czy „Zemsty hrabiego Skarbka”. Nie należało więc oczekiwać mistrzostwa, ale i tak – na tle poprzedników – jest za co Rosińskiego pochwalić. Realistyczna, dynamiczna kreska, pojawiające się wreszcie szczegóły drugiego planu, na dodatek w miarę łatwo rozpoznawalne postaci (Żbik w końcu zyskał twarz) – to prawdziwa „dobra zmiana”, jaka dokonała się za sprawą utalentowanego rysownika. A co najważniejsze – od tej pory będzie już tylko lepiej. Oczywiście w przypadku Rosińskiego, ponieważ od czasu do czasu pojawiać będą się jeszcze zeszyty tworzone przez jego mniej utalentowanych kolegów po fachu.

20 kwietnia 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Legendy i ich legendy
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

3 VI 2023

Legendy Zachodu” to elegancko wydany komiks, opowiadający o tak barwnych postaciach, jak Wyatt Earp, Billy Kid i Siedzący Byk. Mówi się, że w każdej legendzie jest ziarno prawdy. Tu także, choć twórców lubi ponosić fantazja.

więcej »

Dzikie wakacje, ale dla kogo?
Dagmara Trembicka-Brzozowska

2 VI 2023

Kiedy wszyscy znajomi z klasy jadą nad morze albo w góry, wakacje u dziadków na wsi wydają się co najmniej mało interesujące. Jednak dzięki fantazji protoplastów i sile własnej wyobraźni Ada może przeżyć przygody jak z filmu.

więcej »

Razem do końca (prawie)!
Marcin Knyszyński

1 VI 2023

Drugi zbiorczy tom „Deadpool i Cable” to jeszcze więcej dobrej (choć specyficznej) rozrywki i marvelowskiej superbohaterszczyzny. Scenariusze pisze cały czas słynny Fabian Nicieza (i robi to świetnie!) a rysuje już kilku grafików. Cable kończy z półśrodkami i zaczyna realizować swój kontrowersyjny (choć to mało powiedziane) projekt „ulepszania świata”.

więcej »