Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 10 czerwca 2023
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXVI

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

więcej »

Joe Hill, Gabriel Rodriguez
‹Locke & Key #6: Alfa i Omega›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułLocke & Key #6: Alfa i Omega
Scenariusz
Data wydania19 września 2016
RysunkiGabriel Rodriguez
PrzekładJakub Pietrasik
Wydawca Taurus Media
CyklLocke & Key
ISBN9788364360879
Cena85,00
Gatunekgroza / horror
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Krwawy bildungsroman
[Joe Hill, Gabriel Rodriguez „Locke & Key #6: Alfa i Omega” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Wszystko, co dobre, kiedyś się kończy. Nie inaczej rzecz ma się z wymyślonym przez Joego Hilla, syna Stephena Kinga, komiksowym horrorem „Locke & Key”. W szóstym tomie (tradycyjnie zawierającym materiał złożony z sześciu wcześniej opublikowanych zeszytów) wszystkie najważniejsze wątki doprowadzone zostały do finału.

Sebastian Chosiński

Krwawy bildungsroman
[Joe Hill, Gabriel Rodriguez „Locke & Key #6: Alfa i Omega” - recenzja]

Wszystko, co dobre, kiedyś się kończy. Nie inaczej rzecz ma się z wymyślonym przez Joego Hilla, syna Stephena Kinga, komiksowym horrorem „Locke & Key”. W szóstym tomie (tradycyjnie zawierającym materiał złożony z sześciu wcześniej opublikowanych zeszytów) wszystkie najważniejsze wątki doprowadzone zostały do finału.

Joe Hill, Gabriel Rodriguez
‹Locke & Key #6: Alfa i Omega›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułLocke & Key #6: Alfa i Omega
Scenariusz
Data wydania19 września 2016
RysunkiGabriel Rodriguez
PrzekładJakub Pietrasik
Wydawca Taurus Media
CyklLocke & Key
ISBN9788364360879
Cena85,00
Gatunekgroza / horror
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Czego spodziewaliście się po finale „Locke & Key”? Happy endu na miarę kina hollywoodzkiego (wszak to komiks amerykański)? Efektownego triumfu Dobra i spektakularnej porażki Zła? Cóż, zdradzić można co najwyżej tyle, że przez większość czasu to ostatnie trzyma się nieźle i sprawia bohaterom mnóstwo kłopotów. Tym razem, w przeciwieństwie do tomu poprzedniego, czyli bardzo wysoko przez nas ocenionych „Wskazówek” (2012), obywa się bez wycieczek w – mniej lub bardziej zamierzchłą – przeszłość. Wystarczająco dużo jest spraw teraźniejszych, które wymagają sfinalizowania. Wszak ostatnio rozstaliśmy się z rodziną Locke’ów w niezwykle dramatycznym momencie, z którego na dodatek wcale nie zdawała sobie ona sprawy. Duchowi Dodge’a (alias Lucasa Caravaggio) udało się bowiem zawładnąć ciałem Bode’a, najmłodszego z rodzeństwa, co otworzyło mu drogę do wprowadzenia w czyn swego szatańskiego planu.
Jedynym, który jest w stanie zdusić wszystko w zarodku, jest upośledzony umysłowo Rufus Whedon, który po śmierci matki (zamordowanej zresztą przez Dodge’a) ma zostać odesłany do zamkniętego ośrodka psychiatrycznego. Przed odjazdem wraz z opiekunem chłopiec odwiedza Keyhouse, aby pożegnać się z Bode’em; wtedy też objawia mu się prawdziwy duch najmłodszego z Locke’ów i przekazuje informację o tym, że jego ciało zostało opanowane przez demona. Rufus rzuca się wtedy na Dodge’a (w ciele Bode’a), chcąc go udusić. Odpowiednio szybko reaguje jednak Tyler, stając w obronie brata. W efekcie wszyscy dokoła zyskują kolejny dowód na pogłębiającą się niepoczytalność bogu ducha winnego Whedona, co może ostatecznie pogrążyć nastolatka i sprawić, że przez kolejne lata nie opuści on zamkniętego pokoju szpitala psychiatrycznego. Ostatnia, jak się zdaje, szansa na powstrzymanie Dodge’a zostaje zaprzepaszczona.
Legenda mówi, że kiedy tonął Titanic, orkiestra grała do ostatniej sekundy. Z tego samego założenia wyszedł Joe Hill, uznając, że jeśli świat ma upaść, katastrofie powinny towarzyszyć muzyka i tańce. Postanawia więc wszystkie wątki opowieści domknąć w finałowej scenie imprezy zorganizowanej na własną rękę przez uczniów kończących szkołę. Zgodnie z tradycją odbywa się ona w doskonale znanej z poprzednich tomów Jaskini Topielca, na dnie której znajdują się Czarne Drzwi. Jeśli Dodge’owi uda się do nich dotrzeć, wpuści do naszego świata całą bandę wyjątkowo paskudnych demonów. Zapobiec temu może jedynie rodzinna koalicja Locke’ów (wsparta przez na razie unieszkodliwionego Rufusa Whedona). Hill, zdając sobie sprawę z tego, że czytelnik doskonale wie, dokąd zmierza wyobraźnia scenarzysty (zbyt wiele zdradzających to tropów pojawiło się już wcześniej), musiał zostawić sobie jakiegoś asa w rękawie pod postacią nagłego zwrotu akcji, dzięki któremu będzie mógł zaskoczyć wszystkich jeszcze raz.
Czy to się udało? I tak, i nie. O ile bowiem finał wydaje się mimo wszystko przewidywalny (ręka do góry, kto spodziewał się, że zakończenie będzie jednak inne!), o tyle nadzwyczaj miłym zaskoczeniem jest domknięcie całej historii, opowiedziane w epilogu. Każe on spojrzeć na główne postaci dramatu – Tylera Locke’a i Lucasa Caravaggio – z nieco innej perspektywy, ale też – co jeszcze kiedyś, w przyszłości, może (choć wcale nie musi) okazać się istotne – spina komiksową serię klamrą fabularną. Można traktować „Locke & Key” jako młodzieżowy horror, ale warto też dostrzec w dziele Hilla jeszcze jeden wymiar – to przeniesiony na płaszczyznę opowieści rysunkowej bildungsroman, opowieść o kształtowaniu się osobowości młodych bohaterów. Po dotarciu do ostatniej planszy, sięgnijcie, jeśli macie go akurat pod ręką, po „Witamy w Lovecraft”, tom pierwszy historii, i odświeżcie sobie ówczesne portrety psychologiczne Tylera i jego siostry Kinsey. Przekonacie się wtedy, jak daleką drogę przeszła ta dwójka w ciągu zaledwie kilkunastu miesięcy, jakie minęły od chwili, kiedy – po wielkiej rodzinnej tragedii – sprowadzili się do posiadłości należącej do przodków ojca.
Słowa uznania należą się także autorowi strony graficznej komiksu. Gabriel Rodriguez po raz kolejny stanął na wysokości zadania. A wcale nie było ono łatwe. Takiego nagromadzenia demonów, jak w „Alfie i Omedze”, nie było bowiem w żadnym z poprzednich albumów. Wymagało to od chilijskiego rysownika niezwykłych konceptów: z jednej strony musiał bowiem wyczarować tabuny nowych fantastycznych postaci, z drugiej wymyśleć, w jaki sposób wpisać je w dotychczas stosowaną stylistykę. Niekiedy – takie przynajmniej można odnieść wrażenie – poszedł szlakiem wytyczonym przez ilustratorów „Lucyfera”, ale jeśli rzeczywiście inspirował się stroną graficzną komiksu Mike’a Careya, to bardzo umiejętnie przepuścił go przez własną wyobraźnię. Świetnie poradził sobie też z drugim i trzecim planem. Bez zarzutu jest również mimika postaci, co akurat w poprzednich albumach czasami szwankowało. Widać, Rodriguez dojrzewał (jako artysta) wraz z bohaterami serii.
koniec
19 października 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Jak zmarnowano gigantyczny potencjał
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

10 VI 2023

„Oszust” to trzeci i ostatni tom serii „Ter”, która zapowiadała się fenomenalnie, ale niestety nie udźwignęła pokładanych w niej nadziei.

więcej »

Tło też się liczy
Dagmara Trembicka-Brzozowska

9 VI 2023

Wydana rok temu jako samodzielny album „Zguba” to jedna z wcześniejszych prac Shauna Tana i nie wiem, czy przypadkiem nie najlepiej znana zaraz po „Przybyszu”. U nas pojawia się już po raz drugi – wcześniej, w 2014 roku, Kultura Gniewu wydała ją jako część większego zbioru autora.

więcej »

Au rebours
Marcin Knyszyński

8 VI 2023

Komiksowe adaptacje literatury fantasy sprzed lat nie są zbyt częstym zjawiskiem. Dlatego też warto zwrócić uwagę na komiks „Hawkmoon” imponujący gabarytami i przykuwający wzrok okładką. Magia, futurystyczna fantastyka, historia alternatywna (właściwie przyszłość alternatywna), przygoda, awantura i dużo batalistycznych scen. Brzmi ciekawie.

więcej »

Polecamy

Superbohater zza biurka

Niekoniecznie jasno pisane:

Superbohater zza biurka
— Marcin Knyszyński

Myślę, więc jestem – tym, kim myślę, że jestem
— Marcin Knyszyński

Kurde blaszka!
— Marcin Knyszyński

Podpatrywanie człowieczeństwa
— Marcin Knyszyński

Suprawielki pantechnobarok
— Marcin Knyszyński

Teraz (naprawdę) mamy kryzys
— Marcin Knyszyński

Zielone koszmary
— Marcin Knyszyński

To jest Sparta!!!
— Marcin Knyszyński

Między złotem a srebrem
— Marcin Knyszyński

Ten, którego nadejście zauważasz
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Kluczowe momenty
— Marcin Knyszyński

Historia lubi się powtarzać
— Sebastian Chosiński

I jeszcze mocniej… i jeszcze raz…
— Sebastian Chosiński

Nie wkurzajcie potwora!
— Sebastian Chosiński

Kluczy ci u nas dostatek
— Sebastian Chosiński

Groza patentowana
— Sebastian Chosiński

Komiksy z przemytu: Królestwo za klucz!
— Miłosz Cybowski

Komiksy z przemytu: O klucz od sukcesu
— Miłosz Cybowski

Komiksy z przemytu: Zabawy z głową
— Miłosz Cybowski

Komiksy z przemytu: Pozdrowienia z Lovecraft
— Miłosz Cybowski

Tegoż autora

Komisarz z wyrzutami sumienia
— Sebastian Chosiński

O zachodzie słońca…
— Sebastian Chosiński

Gwałt niech się gwałtem odciska!
— Sebastian Chosiński

Transatlantykiem w morderczy rejs
— Sebastian Chosiński

Antypirat w akcji – szybki i wściekły!
— Sebastian Chosiński

Byśmy rośli w siłę i żyli dostatniej…
— Sebastian Chosiński

Czy klasyk literatury science fiction śni o komiksowej biografii?
— Sebastian Chosiński

Hymn do Kosmosu
— Sebastian Chosiński

Trzech Islandczyków, nie licząc Duńczyka
— Sebastian Chosiński

Dla kogo bije serce niczyje?
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.