Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 16 października 2019

Do księgarni marsz: Październik 2019
Październik oznacza Targi Ksiażki w Krakowie i możliwość przebierania w zapowiedziach. Oto co wybraliśmy z tej obfitości.
Po komiks marsz: Październik 2019
Po festiwalowym szaleństwie z początku miesiąca, październik nie chce odpuścić portfelom komiksowych fanów.
Na rubieżach rzeczywistości: Koszmarna teofania
„Trzy stygmaty Palmera Eldritcha” zaliczane są do najbardziej złożonych, skomplikowanych i zarazem najlepszych powieści Philipa K. Dicka. Jest to też jeden z jego wyjątkowo osobistych utworów, w którym próbował mierzyć się z własnymi, głęboko skrywanymi lękami. Dick wspominał, że ta książka po napisaniu przerażała go tak bardzo, że nie potrafił do niej wrócić, aby wykonać autorską korektę. Dziś spotkamy się z istotą, którą niektórzy mogą nazwać Bogiem. A inni Szatanem.
Śmierć na plaży
„Pokuta” to trzeci już kryminał Anny Kańtoch, którego akcja rozgrywa się w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. I podobnie jak w „Łasce” i „Wierze” możemy tutaj liczyć na intrygującą zagadkę kryminalną, doskonale skonstruowaną fabułę i przekonująco nakreślony obraz życia w małym miasteczku w schyłkowym okresie PRL-u.
Wiatr ze Wschodu (74)
Fantasy (choć nietypowe), science fiction (utrzymane w najlepszych tradycjach gatunku), horror (z rosyjską duszą). O tym wszystkim słów kilka w kolejnym raporcie o aktualnym stanie rosyjskojęzycznej fantastyki.
Ten się śmieje…
Przyszedł wreszcie czas na ostateczną rozgrywkę pomiędzy prezydentem Garrym Callahanem i Pająkiem Jeruzalem. Obaj stają do tego starcia po wielu przejściach i obaj nie mają już nic do stracenia.
Czy to człowiek?
To nie jest film superbohaterski. To nie jest też film o anty bohaterze. Ani nawet o arcyłotrze. To, podobnie jak Marvelowski „Logan”, film o człowieku.

Komiksy

Magazyn CXC

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

komiksowe

Fistaszki: Fistaszki zebrane: 1991 - 1992
Charles M. Schulz
Corto Maltese #11: Przygody szwajcarskie
Hugo Pratt
Enra z piekła rodem #4
Chie Shimada
Wydział 7 #4: Martwa Woda
Tomasz Kontny; Arkadiusz Klimek
Reszta świata #2: Świat nazajutrz
Jean-Christophe Chauzy
Snow Blind #1
Ollie Masters; Tyler Jenkins
Aniołowie zbrodni #8
Makoto Sanada; Kudan Nazuka
Tytus,Romek i A`Tomek na jedwabnym szlaku z wyobraźni Papcia Chmiela narysowani
Henryk Jerzy Chmielewski

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

Bug #2
Enki Bilal
B.B.P.O.: B.B.P.O. - Piekło na Ziemi #3
Mike Mignola, John Arcudi; Tyler Crook, Peter Snejbjerg, Laurence Campbell, James Harren
LastMan #2
Bastien Vivès, Yves Balak; Bastien Vivès, Michael Sanlaville
Czas nienawiści #1
Ales Kot; Danijel Zezelj
Tokyo Ghoul: Re #14
Sui Ishida
Plunderer: #5
Suu Minazuki
Doom Patrol #2 (wyd. zbiorcze)
Grant Morrison; Mark McKenna, Richard Case, Kelley Jones
Potężna Thor #2: Władcy Midgardu
Jason Aaron; Rafa Garrés, Russell Dauterman

więcej »

Władysław Krupka, Grzegorz Rosiński
‹Kapitan Żbik #10: Zapalniczka z pozytywką›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Kapitan Żbik #10: Zapalniczka z pozytywką
Scenariusz	Władysław Krupka
Data wydania	czerwiec 1970
Rysunki	Grzegorz Rosiński
Wydawca	Sport i Turystyka
Cykl	Kapitan Żbik
Gatunek	kryminał
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Kapitan Żbik: Poznać go można po tyrolskim kapeluszu
[Władysław Krupka, Grzegorz Rosiński „Kapitan Żbik #10: Zapalniczka z pozytywką” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Nie licząc otwierającego cykl o kapitanie Żbiku „Ryzyka”, wszystkie pozostałe historie zamykały się, jak dotąd, w trzydziestodwuplanszowych zeszytach. Kolejnym wyjątkiem była „Zapalniczka z pozytywką”, która otworzyła pięcioczęściową serię. Nie nadano jej jednak wspólnego tytułu, na pierwszy rzut oka trudno więc było stwierdzić, że mamy do czynienia z większą całością.

Sebastian Chosiński

Kapitan Żbik: Poznać go można po tyrolskim kapeluszu
[Władysław Krupka, Grzegorz Rosiński „Kapitan Żbik #10: Zapalniczka z pozytywką” - recenzja]

Władysław Krupka, Grzegorz Rosiński
‹Kapitan Żbik #10: Zapalniczka z pozytywką›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Kapitan Żbik #10: Zapalniczka z pozytywką
Scenariusz	Władysław Krupka
Data wydania	czerwiec 1970
Rysunki	Grzegorz Rosiński
Wydawca	Sport i Turystyka
Cykl	Kapitan Żbik
Gatunek	kryminał
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Był 1970 rok. Na początku lipca telewizyjną premierę miał miejsce debiutancki średniometrażowy kryminał Krzysztofa Szmagiera (wcześniej kręcącego głównie dokumenty) – „Zapalniczka” (oparty zresztą na jego scenariuszu, powstałym z niewielką pomocą Jerzego Janickiego). Widzowie mogli być nieco zaskoczeni faktem pokazania go na początku wakacji, albowiem akcja obrazu rozgrywa się w środku mroźnej i śnieżnej zimy. Ale do takich absurdów widzowie byli przyzwyczajeni. Film, w jak najlepszym świetle przedstawiający peerelowską Milicję Obywatelską, był całkiem zgrabną historią opowiadającą o przemycie dolarów z Wiednia do Warszawy, a główną rolę odgrywały w niej zwłaszcza dwa przedmioty – walizka i tytułowa zapalniczka. Krótko potem do sprzedaży w kioskach „Ruchu” trafił dziesiąty zeszyt z cyklu przygód kapitana Żbika. Nosił on tytuł „Zapalniczka z pozytywką” i – w największym skrócie – opowiadał o przemycie dolarów (z Berlina do Warszawy), a istotną rolę odgrywały w niej… neseser i zapalniczka. Czy to przypadek?

A może scenariusz komiksu inspirowany był w jakimś stopniu scenariuszem filmu? Raczej nie należy mieć wątpliwości, że Krzysztof Szmagier (twórca takich „milicyjnych” seriali, jak „Przygody psa Cywila” czy „07 zgłoś się”) musiał konsultować fabułę „Zapalniczki” z Komendą Główną MO. Całkiem możliwe, że jego tekst trafił wówczas na biurko majora Władysława Krupki, naczelnika wydziału, który odpowiedzialny był za współpracę z literatami, dziennikarzami i filmowcami. A który następnie – za zgodą Szmagiera albo i bez niej – „pożyczył” sobie główny wątek opowieści, pracując nad fabułą kolejnego „kolorowego zeszytu” ze Żbikiem. Krupka od samego początku, czyli od 1968 roku, sprawował pieczę nad tą serią komiksową. On wymyślał najwcześniejsze intrygi, które – z ilustracjami Zbigniewa Sobali – trafiały jeszcze na łamy popołudniówki „Wieczór Wrocławia” (mowa o „Pięciu błękitnych goździkach” i „Dziękuję, kapitanie”); on współtworzył też trzyodcinkowe „Ryzyko” (1968) oraz „Wzywam 0-21” (1969).

Nowy zeszyt miał być jednak czymś wyjątkowym; zaczątkiem fabuły obmyślonej ze znacznie większym, niż dotąd, rozmachem. Po raz pierwszy bowiem los miał rzucić kapitana Żbika poza granice socjalistycznej ojczyzny. Ale nie uprzedzajmy zanadto wydarzeń, ponieważ eskapada do Bułgarii będzie miała miejsce dopiero w drugiej odsłonie miniserii, czyli w „Spotkaniu w Kukerite”. A jesteśmy dopiero przy „Zapalniczce z pozytywką”. Nie licząc dzielnych milicjantów, główną postacią dramatu jest inżynier Stanisław Czerski, który wybiera się właśnie w delegację do Berlina (niestety, tylko wschodniego). Na Okęcie odprowadza go piękna narzeczona, blondwłosa Zosia, która przekazuje mu prośbę od swego znajomego. W Berlinie ma zgłosić się do inżyniera mężczyzna, który przekaże mu prezent dla kolegi w Polsce – nowy neseser. A że Czerski jest człowiekiem uczynnym, chętnie zgadza się na zrobienie drobnej przecież przyługi.

Celnik na lotnisku Schönefeld, przeglądając listę wwożonych przez Polaka przedmiotów, zwraca uwagę na zapalniczkę z pozytywką, która okazuje się pięknym – i zapewne kosztownym – prezentem od narzeczonej. To po niej rozpoznaje Staszka czekający na niego przed terminalem niejaki Helmut Klaus, kolega znajomego Zosi. Niemiec oferuje przybyszowi swą pomoc – wiezie go do hotelu, zapewnia, że zgłosi się za dwa dni, aby oprowadzić go po mieście. Czerski na wszystko się zgadza, co oznacza, że albo jest strasznie naiwny, albo… Wszak czasy były zerojedynkowe – trwała zimna wojna, wróg czaił się wszędzie, a już na pewno nie można było ufać Niemcom (zwłaszcza chodzącym w kapeluszach i długich płaszczach). Polski inżynier jest chyba jednak nieświadomy tego, co się wokół niego dzieje. Nie dostrzega nawet, że zarówno on, jak i jego nowy berliński znajomy są obserwowani przez kogoś jeszcze. I wcale nietrudno domyśleć się, kim są ci trzeci. Zresztą w dalszej części „Zapalniczki…” jest to wyjaśnione.

Po kilku dniach Czerski wraca do Polski i w zasadzie dopiero wtedy na arenę wkracza kapitan Żbik, którego do rozpracowania kontaktów inżyniera kieruje bezpośredni przełożony, pułkownik Czeladka. Pytań, na które trzeba znaleźć odpowiedzi jest sporo, a więc i na brak pracy dzielny kapitan narzekać nie może. Kiedy zaś dociera do rozwiązania zagadki, okazuje się, że tak naprawdę to dopiero początek. Z perspektywy czasu „Zapalniczka z pozytywką” nie jest szczególnie intrygująca. Ot, klasyczny peerelowski, milicyjny kryminał, jakich wtedy wiele pojawiało się czy to na półkach księgarskich, czy to na łamach prasy (jako powieści w odcinkach), czy też w formie filmów (głównie na małym ekranie). Kiedy przyłożymy do niej taką miarę, okazuje się całkiem ciekawą opowieścią, w dużej mierze dzięki akcentom obyczajowym. Mamy tu bowiem pokazane bardzo specyficzne środowisko handlarzy dolarami (co w Polsce Ludowej było zakazane), którzy okazują się zresztą bardzo sprawnie funkcjonującą grupą. Ale MO i tak działa jeszcze sprawniej!

Luk w scenariuszu nie brakuje. Obserwujemy wprawdzie berlińską eskapadę Czerskiego, ale nie dowiadujemy się, po co w ogóle tam poleciał. Bo przecież nie po neseser dla znajomego Zosi. W każdym razie przez kilka dni pobytu, poza spotkaniami z Helmutem Klausem, nie robi nic, co usprawiedliwiałoby wyasygnowanie środków z państwowej kasy na tę wycieczkę. Dziwić może też fakt, że inżynier noszący okulary z ciemnymi szkłami, nie zdejmuje ich nawet w domu. Może ten zabieg zastosowano po to, abyśmy zbyt wcześnie nie rozpoznali, z jakiego rodzaju postacią mamy do czynienia – pozytywną czy negatywną. Jak mogłoby to nam się udać? W sposób nadzwyczaj prosty – ci źli mają takie facjaty, że na sam ich widok każdy uczciwy sędzia w PRL-u powinien wydać możliwie najwyższy przewidziany Kodeksem karnym wyrok. Autorem strony graficznej komiksu, całej tej miniserii, jest Grzegorz Rosiński (wcześniej „Diadem Tamary” i „Tajemnica ikony”), który – choć był to już jego trzeci zeszyt ze Żbikiem – z Władysławem Krupką pracował dopiero po raz pierwszy.

Rysunki naszego mistrza, choć na tle innych grafików – Zbigniewa Sobali, Jana Rockiego i Mieczysława Wiśniewskiego – wypadają nieźle, dalekie są jeszcze od formy, jaką zaprezentuje on kilka lat później, kiedy rozpocznie prace nad „Thorgalem”. Nieco denerwować może sztywne kadrowanie, ale rekompensują je szczegóły tła i zaskakująco wyrazista kolorystyka. Do właściwej części komiksu dołączono jeszcze historyjkę z cyklu „Za ofiarność i odwagę”, w której przedstawiono zdarzenie z początku czerwca 1968 roku, kiedy to dwudziestoletnia Stanisława Zielińska uratowała sześcioro dzieci tonących w wiejskim stawie (troje nie miało szczęścia i utopiło się). To, co dzisiaj wydaje się jednak najciekawsze z materiałów dodanych do „Zapalniczki…”, to swoista spowiedź kapitana Żbika w formie listu do czytelników. Dowiadujemy się z niej, co sprawiło, że mały Jasiu – zaledwie trzynastoletni – postanowił zostać milicjantem. Że pochodził ze wsi pod Zieloną Górą, a jego ojciec, rolnik, był kombatantem, byłym żołnierzem 2 Armii Wojska Polskiego, który w czasie walk pod Budziszynem w końcu kwietnia 1945 roku stracił rękę. Młodemu Jasiowi udało się natomiast pomóc funkcjonariuszom ująć byłego esesmana, który zapewne w bardzo niecnym celu przybył na Ziemie Odzyskane. I który, żeby za bardzo nie rzucać się miejscowym w oczy, założył… tyrolski kapelusz.

23 października 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Chłopi i niewolnicy
Paweł Ciołkiewicz

16 X 2019

Thorfinn nie jest już tym samym człowiekiem. Po tym, jak zginął Askeladd, chłopak stracił jedyny, jaki napędzał go do działania. Chciał przecież własnoręcznie zabić mordercę swojego ojca. Teraz widzimy go jako pogrążonego w apatii niewolnika, który zupełnie nie jest zainteresowany tym, co wokół niego się dzieje. Teoretycznie zatem, niezbyt to dobry materiał na bohatera mangi.

więcej »

Lucky Luke poszukiwany, najlepiej martwy
Marcin Osuch

14 X 2019

„Ucieczka Daltonów” to kolejny album, przy okazji którego muszę odwołać tezę, że odcinki z udziałem czwórki desperados są przewidywalne i na jedno kopyto.

więcej »