„Złoty Mauritius” ukazał się po raz pierwszy w 1971 roku w astronomicznym, jak na dzisiejsze warunki, nakładzie – 100 tysięcy egzemplarzy; dziewięć lat później drugie wydanie zeszytu – mimo powszechnego już kryzysu socjalistycznej gospodarki – miało nakład dwa razy taki. W III RP komiks miał z kolei już trzy edycje – w 2002, 2008 (za sprawą Muzy) oraz 2016 roku (dzięki Ongrysowi). Nie ma więc większego problemu z dotarciem do niego, czego nie można powiedzieć na przykład o do tej pory nie wznawianych zeszytach autorstwa Grzegorza Rosińskiego (choć może i to w najbliższych latach ulegnie zmianie). „Złoty Mauritius” to historia napadu i kradzieży niezwykle cennego znaczka pocztowego, którą niejakiemu „Czarnemu” (szefowi bandy z Warszawy) zleca cudzoziemiec o imieniu Helmut (możemy domyślać się zatem, że chodzi o Niemca i to wcale nie tego z NRD). On gotów jest zapłacić za „łup” pięć tysięcy dolarów, „Czarny” żąda jednak dziesięciu. Panowie ostatecznie dobijają targu i umawiają się na dopełnienie interesu w chacie rybackiej na wysepce pośrodku jeziora w Moklach (niedaleko Czarnkowa).

Teraz zaczyna się najtrudniejszy etap operacji, należy bowiem obmyślić plan skoku i przeprowadzić akcję tak, aby nie wpaść w ręce MO, bo to mogłoby skończyć się nawet dziesięcioletnią odsiadką. Znaczek prezentowany jest właśnie podczas Międzynarodowej Wystawy Filatelistycznej we Wrocławiu; wśród pracujących przy ekspozycji ludzi „Czarny” ma swoją wtyczkę, mężczyznę, który informuje go, kiedy cenny ładunek będzie przewożony do Warszawy, aby następnie odlecieć za granicę, skąd przybył do Polski. szef bandy zdaje sobie sprawę, że napad może udać się tylko w drodze z Dolnego Śląska do stolicy. Przebiera więc część swoich oprychów w mundury Wehrmachtu, przerabiając ich tym samym na ekipę filmową, która nocą na leśnej drodze kręci film o drugiej wojnie światowej. W Polsce Ludowej przełomu lat 60. i 70. XX wieku to rzeczywiście mogło wydawać się całkiem normalne, wszak filmów wojennych powstawało wówczas mnóstwo. Reszty można się chyba domyślić. Fałszywa ekipa zatrzymuje ciężarówkę przewożącą znaczki i eskortujący ją gazik; kierowcy i strażnicy zostają uśpieni gazem, a „towar” – skradziony. Jednego tylko „Czarny” nie przewidział – że w ciężarówce uruchomi się alarm, co spowoduje, że niektórzy z członków jego bandy wpadną z tego powodu w panikę i zaczną popełniać błędy.

Kapitan Żbik pojawia się w „Złotym Mauritiusie” stosunkowo późno. I staje się to na wyraźne jego życzenie. Tym razem działa bowiem bez rozkazu wydanego przez pułkownika Czeladkę. Dowiedziawszy się o znalezieniu jednego z podejrzanych nieprzytomnego, bliskiego śmierci, na drodze w okolicach Turku, natychmiast decyduje się wsiąść do helikoptera i polecieć do Wielkopolski, aby wycisnąć z niego informacje, które pozwolą przyspieszyć bieg śledztwa. Fabularnie komiks układa się w logiczną całość, choć na pewno – chociażby w porównaniu z „Czarną Nefretete” (by odnieść się jedynie do historii jednoodcinkowych) – brakuje mu rozmachu i zaskakujących zwrotów akcji. Tu wszystko zmierza do łatwo przewidywalnego finału w linii prostej. Żbik nie musi specjalnie trudzić się, by po nitce dotrzeć do kłębka. „Czarny” i tajemniczy Helmut zostają mu wyłożeni niemal na talerzu przez innych funkcjonariuszy. Choć trzeba przyznać, że to jednak kapitan z Komendy Stołecznej stawia „kropkę nad i”, popisując się przy okazji znajomością dżudo i sporym talentem bokserskim.

Jako że „Złoty Mauritius” był debiutem Bogusława Polcha (który w przyszłości zasłynie takimi cyklami, jak „Ekspedycja / Bogowie z kosmosu”, „Funky Koval” i „Wiedźmin”), nie można od rysownika wymagać zbyt wiele. Jego kreska jest jeszcze momentami bardzo niepewna, tło nierzadko umowne, ale już można dostrzec pewne cechy charakterystyczne, przede wszystkim w kreowaniu postaci – vide szczupłe i pociągłe twarze. W porównaniu z zeszytami, które ilustrował Grzegorz Rosiński, był to krok wstecz, ale gdy obok postawimy historyjki Zbigniewa Sobali, powinniśmy przestać psioczyć. Tym bardziej że w kolejnych odsłonach cyklu Polch będzie udowadniał, że szybko się uczy i koryguje błędy. Mimo to, gdy na firmamencie pojawi się Jerzy Wróblewski, to on na niemal dekadę (od 1973 do 1982 roku) stanie się głównym rysownikiem „Kapitana Żbika”.

Z „didaskaliów” pojawia się to wszystko, z czym mieliśmy do czynienia wcześniej. W swym liście do czytelników Żbik, powołując się na zdarzenie z początków swej pracy w resorcie, zwraca uwagę na palący problem chuligaństwa i niegrzecznego stosunku młodych mężczyzn do bezbronnych kobiet. Apeluje przy tym, by widząc podobne sytuacje, nie pozostać obojętnym i reagować. Jak on zareagował, gdy broniąc dwóch zaczepionych przez rozwydrzonych chłopaków dziewcząt, pokazał im, gdzie raki zimują. W kolejnej odsłonie cyklu „Za ofiarność i odwagę” nie ma tym razem krótkiego komiksu, jest tylko zdjęcie wyróżnionego i informacja na temat tego, co dokonał. Być może zdecydowano się na to, ponieważ bohaterski żołnierz, plutonowy Stanisław Kolczyński, chcąc zatrzymać uzbrojonego bandytę, który napadł na sklep spożywczy w Giżycku (miało to miejsce 29 stycznia 1971 roku), został przez niego śmiertelnie raniony. W „Kronice MO” pojawiła się tym razem notka na temat tworzenia struktur milicyjnych na Rzeszowszczyźnie latem i jesienią 1944 roku. W zasadzie niczym nie różniła się ona od tych, które „zdobiły” tylne okładki wcześniejszych zeszytów. Jej propagandowe przesłanie było identyczne.