Oto bowiem odrodzona moc Mrocznej Phoenix zmierza w stronę Ziemi. Tym razem jednak nie po to, by zawładnąć Jean Grey, która ponownie nie żyje, a pierwszym dzieckiem urodzonym po pamiętnym dniu M (WKKM - 35), a więc momencie, kiedy Scarlet Witch wypowiedziała znamienne słowa: "nigdy więcej mutantów" i tym samym skasowała zdecydowaną większość populacji homo superior. Dziecko ma na imię Hope i Cyclops, który dowodzi mutantami zamieszkującymi zdemolowaną Utopię, uważa, że gdy połączy się z mocą Phoenix, będzie w stanie doprowadzić do odrodzenia się ich rasy. Odmiennego zdania jest Kapitan Ameryka i Iron Man, którzy zbliżającego się ognistego ptaka uważają za śmiertelne zagrożenie i nie chcą dopuścić, by Hope się z nim zjednoczyła. Nie bardzo wiadomo jednak, co zamierzają w tej sprawie zrobić. W każdym razie Cyclops nie zamierza im na to pozwolić, co dość szybko prowadzi do zbrojnego konfliktu.

Wszystkiego tego dowiadujemy się już na samym początku, dalej to tylko kolejne starcia kolejnych bohaterów. Oznacza to ni mniej, ni więcej tylko to, że kierownictwo Marvela i scenarzyści (jeśli myślicie, że we wszystkim maczał palce czołowy człowiek-demolka Marvela - Brian Michael Bendis, to macie rację) nie wyciągnęli wniosków po coraz słabszych wielkich eventach, jak "Tajna inwazja" (WKKM - 55), "Oblężenie" (WKKM - 60), "Wielka wojna Hulka" (WKKM - 51) i "Sam strach" (WKKM - 88 i 96). Po tylu latach powinni nauczyć się, że nie wystarczy pokazać setkę trykociarzy na centymetr kwadratowy komiksu, a potrzeba czegoś, co rozbudowałoby fabułę. A w "Avengers kontra X-Men" nawet jej zagajenie jest szyte grubymi nićmi. W końcu Cyclops i Kapitan znają się od lat i niejednokrotnie stawali ramię w ramię i wydaje się, że zamiast napuszczać na siebie swoich podwładnych, lepiej by zrobili, gdyby usiedli przy piwku i wspólnie ustalili, co dalej z Hope. Tyle tylko, że wtedy nie byłoby o czym pisać. W związku z czym potrzebne są patetyczne okrzyki, wielkie batalie itp. Tylko co z tego, skoro wzajemne utarczki nie rozwiązują głównego problemu, a mianowicie, jak powstrzymać nadciągającą Phoenix.

Dziwi mnie również dość beztroski udział w bratobójczej wojnie pozostałych herosów. O tyle, o ile Cyclopsa można uznać za wariata, a Kapitana i Iron Mana za zbytnich radykałów, to cała reszta zbija się w kolorową masę tępo wykonującą rozkazy. A przecież są wśród niej całkiem inteligentni ludzie, którzy nawet na moment nie zatrzymują się, by skonstatować, że przed chwilą z tymi po drugiej stronie pili bruderszaft. Dlatego też na najciekawszą postać historii wyrasta Wolverine, który z jednej strony jest skonfliktowany z drużyną z Utopii, a z drugiej niezbyt darzony zaufaniem przez Avengers. Do tego miotają nim wewnętrzne rozterki i wspomnienia o pierwszym starciu z Phoenix i tym, jak skończyła jego skryta miłości - Jean Grey.

Być może opowieść łatwiej byłoby przełknąć (choć niewiele łatwiej), gdybyśmy chociaż mieli do czynienia z oszałamiającą szatą graficzną. Nic z tych rzeczy. Tym razem za przedstawienie podstawowych wydarzeń odpowiada John Romita Jr, czyli człowiek o specyficznej, kanciastej kresce, która w moim odczuciu nie nadaje się do tego typu crossoverów. Do tego wyjątkowo nie przyłożył się do swojej pracy. Mam wrażenie, że zapatrzył się nieco na styl Marka Bagleya, stąd te wszystkie postaci o wątłych ciałach i nienaturalnie wielkich głowach. Aż chce się zakrzyknąć - "nie idź tą drogą"!

Na końcu, żeby nikt nie miał wątpliwości, że w zasadzie w całym tym crossoverze nie chodzi o nic więcej, tylko o przedstawienie superbohaterów sprawiających sobie regularny łomot, otrzymujemy krótkie wstawki z miniserii uzupełniającej "AvX", która skupia się na pojedynczych pojedynkach konkretnych postaci. Możemy więc zobaczyć, jak Iron Man radzi sobie z Magneto, Kapitan Ameryka z Gambitem, Stwór z Namorem czy Spider-man z posiadającym moce Juggernauta Colossusem. Szczęśliwie tych epizodów nie rysuje już Romita, co samo w sobie należy zaliczyć im na plus.

Co tu dużo mówić, od czasu "Wojny domowej" Marvelowi nie udało się stworzyć już tak dobrze przemyślanego eventu. Szkoda, bo potencjał mimo wszystko był, tylko należało rozegrać go na spokojnie, a nie rzucać się sobie do gardeł. Poza tym, skoro już na dzień dobry jesteśmy świadkami bitwy niemal wszystkich mutantów z niemal całym składem Avengers, to co nas może jeszcze w przyszłości zadziwić, zwłaszcza że czekają nas jeszcze dwie części.