W czwartym tomie serii nasi bohaterowie docierają wreszcie do mrocznej jaskini skrywającej tajemnicę legendarnej kości oraz tożsamość tego, kto ją stworzył. Zanim jednak przyszło im poznać rozwiązanie zagadki, znów musieli stawić czoła kolejnym niebezpieczeństwom. Najpierw natrafili na sektę Muton, której przedstawiciele planowali ostateczną rozprawę z mięsożercami. Zmanipulowane przez fanatyczną kozę owce miały bowiem dość wykorzystywania ich jako pożywienia oraz… stosowania w charakterze materiałów wybuchowych (jak pamiętamy, w tym świecie owce umierając eksplodują, co stwarza szereg możliwości ich militarnego wykorzystania). Później dzielne psy musiały jeszcze "tylko" stawić czoła niebezpieczeństwom czekającym w Dolinie Potworów.

Zakończenie serii okazało się interesujące, a rozwiązanie zagadki kości Khimery dość pomysłowe. Pau zbiera wszystkie wątki i tworzy finał, który stanowi przekonujące i definitywne zamknięcie tej opowieści. Po raz kolejny daje tu o sobie znać skłonność autora do komentowania aktualnych problemów i zdarzeń. Zresztą na przestrzeni całej czterotomowej opowieści ten pochodzący z Majorki artysta wielokrotnie odnosił się do aktualnych spraw, nadając im formę charakterystyczną dla wykreowanej przez siebie niezwykłej rzeczywistości. Snując opowieść rozgrywającą się w psim świecie, w gruncie rzeczy zajmował się przecież komentowaniem naszej przepełnionej przemocą współczesności. Forma bajki zwierzęcej okazała się po raz kolejny świetnym sposobem na podjęcie refleksji o problemach trapiących współczesnego człowieka.

Trzeba jednak odnotować, że „Saga o Atlasie i Axisie” stanowi autorską wariację na temat tego gatunku. Hiszpański twórca pozwolił sobie bowiem na interesujący, ale i ryzykowny eksperyment. Stworzył mianowicie komiks pod względem graficznym przypominający mainstreamowe opowieści dla dzieci, ale w warstwie fabularnej znacznie odbiegający od rozwiązań typowych dla tego gatunku. O ile bowiem elegancka kreska i klasyczni bohaterowie w połączeniu z żywymi kolorami przywołują jednoznaczne skojarzenia z komiksami disneyowskimi, o tyle w warstwie treściowej pełno tu przemocy i krwawych scen oraz filozoficznej refleksji na temat problemów trapiących współczesny świat, których raczej w zwykłych komiksach dla dzieci nie znajdziemy. Podczas lektury można wręcz odnieść wrażenie, że Pau wykorzystuje cartoonową stylistykę tylko po to, by zakwestionować niektóre jej założenia i skłonić w ten sposób czytelnika do namysłu nad ograniczeniami tej konwencji. Tak czy inaczej, warstwa graficzna pozostaje jednym z ważnych atutów tej serii. Utrzymane w kreskówkowej stylistyce solidne rysunki cieszą oko i stanowią interesujący kontrapunkt dla przedstawionej tematyki.

„Saga o Atlasie i Axisie” to bez wątpienia wartościowy komiks, dostarczający inteligentnej, choć do końca oczywistej i typowej rozrywki. Autor stawia szereg ważnych pytań i skłania czytelnika do samodzielnego poszukiwania odpowiedzi. Kwestia zemsty, walka o własne przekonania, spory ideologiczne oraz związana z nimi eskalacja przemocy w życiu społecznym to tylko niektóre problemy poruszane w tej opowieści. Pau mówi o poważnych i trudnych sprawach, kontrastując je z oprawą graficzną jakby żywcem wyjętą z książek dla dzieci. Nadaje to całej opowieści nieco surrealistyczny charakter, co zapewne docenią przede wszystkim starsi czytelnicy.