Z biegiem czasu drogi Marka i Arminiusza rozeszły się. Obaj mężczyźni spotkali się jednak ponownie po latach jako żołnierze w podbijającej Germanię armii Warusa. Syn Sigimera jest w niej dekurionem, dowódcą oddziałów pomocniczych; jego wsparcie jest nieocenione, ponieważ doskonale zna teren i mentalność miejscowych plemion. Rzymianie ufają mu, choć niektóre z jego postępków mogą wzbudzać niepokój. Tym, który traci wiarę w uczciwość Arminiusza, jest przede wszystkim Marek Falko. Problem w tym, że sam ma spore kłopoty, spowodowane romansem z Pryscyllą, żoną Lepidusa, jednego z dowódców podległych Warusowi. Z tego powodu nikt nie wierzy w jego ostrzeżenia. Efekt jest taki, że kiedy pod nosem Rzymian młody wódz germański jednoczy kolejne szczepy i podstępnie planuje zasadzkę, Marek zostaje aresztowany i umieszczony w klatce. Zdaje sobie sprawę z nadciągającej katastrofy, ale nic nie może zrobić, jest kompletnie bezsilny.

W geście rozpaczy Rzymianin prosi o rozmowę z Lepidusem, a kiedy ten przybywa do miejsca jego uwięzienia – ostrzega go po raz kolejny. Mąż Pryscylli nienawidzi go jednak z całego serca i to dużo bardziej niż Arminiusza, którym zresztą z racji jego pochodzenia zwyczajnie gardzi. Jest tak pewny siebie, że bagatelizuje wszelkie zagrożenie. Do głowy nie przychodzi mu nawet myśl, że barbarzyńcy mogliby pokonać rzymskie legiony. Niebawem okazuje się, jak tragiczne w skutkach jest zadufanie w sobie Synów Wilczycy. Bitwa w leśnych, bagnistych ostępach zajmuje większą część „Księgi V”, a Enrico Marini (znany chociażby z takich serii, jak „Drapieżcy” czy „Skorpion”) prezentuje ją nadzwyczaj plastycznie. Zresztą w poprzednich odsłonach cyklu także udowodnił, że sceny batalistyczne są akurat jego bardzo mocną stroną.

Swoją drogą, warto porównać, jak bardzo wizja twórcy ze Szwajcarii odbiega od tego, co zaproponowali w pokrewnej tematycznie trylogii „Za Imperium” (2010-2011) dwaj francuscy autorzy, Merwan Chabane i Bastien Vivès. Wcale nie po to, aby komuś z nich przyznawać laur zwycięzcy, ale przekonać się, jak odmienne stylistycznie mogą być spojrzenia na zbliżony motyw. Jeśli ktoś woli kreskę realistyczną, bez chwili wahania wybierze „Orły Rzymu”. Czym bowiem ujmuje batalistyka Mariniego? Malarską dosłownością. Perfekcją w oddaniu realiów epoki (również tych bitewnych). W końcu także rozmachem – vide dwuplanszowa panorama pola walki. Narastająca groza sytuacji Rzymian staje się z czasem wręcz namacalna, co dodatkowo podkreślają ponure – mroczno-krwiste – barwy. W takiej scenerii nie ma miejsca na happy end, więc go nie oczekujcie. Mimo że „Księgę V” wieńczy klęska Warusa, napięcie w finale wcale nie opada. Możecie być zatem pewni, że kontynuacja serii, która prawdopodobnie za rok czy dwa trafi do rąk spragnionych czytelników, również dostarczy wielu wrażeń. Wszak bitwa w Lesie Teutoburskim wcale nie była ostatnią, jaką Arminiusz stoczył ze swymi śmiertelnymi wrogami.