Po pierwszej lekturze komiksu było dla mnie oczywistym, że jego główne przesłanie to honor, chwała, walka, zwycięstwo (pojmowane w wyrafinowany sposób). Wracając do „300” po tych dziesięciu latach nie jest to już dla mnie takie oczywiste. Już same zasady funkcjonowania Sparty budzą wątpliwości. Słabi nie mają miejsca w tym społeczeństwie. Spartiatą (pełnoprawnym obywatelem) może być tylko wychowany, wręcz wytresowanych w niezwykle surowym reżimie wojownik. Czy to na pewno obraz „wyspy rozsądku i wolności”? Czy eliminowanie słabych i ułomnych ze społeczeństwa nie przypomina nam reżimów dużo bliższych historycznie? A może, podobnie jak Gałczyński w „Pieśni o żołnierzach z Westerplatte”, Miller poprzez niemożliwy chwilami do zniesienia patos chciał właśnie zwrócić uwagę czytelnika na ten rozdźwięk pomiędzy słowami (wolność, honor itp.) a czynami? Doskonale ilustruje to rozmowa Leonidasa z Daksosem wodzem Arkadyjczyków. „Widzisz, stary przyjacielu? Przyprowadziłem więcej żołnierzy niż ty”. Dialog sam w sobie robi wrażenie, wręcz zmuszając do przyjęcia perspektywy króla Sparty. Po chwili zastanowienia jednak pojawia się pytanie, jeśli Spartiaci to żołnierze a inni to kowale, rzeźbiarze i piekarze, to kto wykazał się większą odwagą przybywając na pole bitwy? Ta sytuacja mocno przypomina mi „Żołnierzy kosmosu” gdzie pełnoprawnym obywatelem mógł zostać tylko weteran. To atrakcyjnie wygląda w filmie czy komiksie ale czy na pewno chcielibyśmy żyć w takim społeczeństwie?

Oczywiście można sobie kompletnie odpuścić jakiekolwiek zadawanie pytań i potraktować opowieść Millera dosłownie. I tutaj złego słowa nie można powiedzieć. Niby wszyscy wiedzą jak to się skończy a jednak czytelnik cały czas jest trzymany w napięciu. To tylko kolejny dowód na to, że „300” jest komiksem, do którego warto wrócić po latach.