Szop Rocket, Star-Lord, Drax Niszczyciel, Gamora czy Groot zostali Strażnikami Galaktyki dopiero w 2008 roku i praktycznie, poza nazwą, nie mieli nic wspólnego ze swoimi odpowiednikami z przyszłości. Jednak prawdziwy sukces przyszedł w świecie Marvel Now!, kiedy to za sterami serii stanął Brian Michael Bendis, stawiając na awanturniczy styl opowieści, jaki cechował chociażby kino nowej przygody w latach 80.

Dzięki Egmontowi możemy na bieżąco śledzić przygody kosmicznych obrońców. Hachette za to prezentuje wycieczkę w przeszłość. Najpierw w odległą, bo do roku 1977 i przedruku zeszytu „Thron Annual # 6”, w którym Bóg Piorunów zostaje przeniesiony do XXXI wieku, by spotkać oryginalnych Strażników Galaktyki i zmierzyć się z legendarnym Korvakiem. Powiedziałbym, że jest to potężna wpadka kolekcji Superbohaterowie Marvela, ponieważ dokładnie ten sam epizod poznaliśmy w ramach Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela w albumie „Avengers: Saga o Korvacu” (tom 90). Pomijając już to, że nie mamy tu do czynienia z dziełem wybitnym, przydałoby się jednak uszanować tych, którzy zbierają obie serie i wybrać jakąś inną historię.

Następnie przeskakujemy już do czasów bardziej nam współczesnych, czyli do roku 2008 i pierwszych sześciu zeszytów drugiej serii „Strażników Galaktyki”. Poznajemy trudne początki formowania się nowej drużyny, którą naprędce zebrał Star-Lord. Warto również dodać, że wtedy wyglądała ona jeszcze trochę inaczej niż dzisiaj, albowiem w jej składzie znajdowali się Adam Warlock, Mantis i Quasar. Groot natomiast był odradzającą się roślinką.

Nie mamy jednak czasu na zastanawianie się, kto jest z kim, ponieważ scenarzyści Dan Abnett i Andy Lenning stawiają bardziej na epickie pojedynki i wybuchową akcję niż na rozbudowywanie relacji między bohaterami. Taki charakter mają zwłaszcza trzy pierwsze rozdziały, kiedy drużyna Star-Lorda musi zmierzyć się z wyznawcami Powszechnego Kościoła Prawdy. Potem jest nieco lepiej, a to dlatego, że w uniwersum Marvela rozpoczął się globalny crossover „Tajna inwazja” (WKKM – 55), tu nazwany „Sekretną Inwazją”, co świadczy o totalnym braku panowania przez tłumaczy nad tym, co się ukazuje w ramach Kolekcji Hachette. Opowiada on o inwazji Scrulli, którzy na globalną skalę podszywają się pod ziemskich superbohaterów. Przyznam, że spośród panoszących się w ostatnich latach masowych projektów Domu Pomysłów ten najmniej mi się podobał. Pomijając fakt, że był przekombinowany, to jeszcze sprowadzał się do prostackiej nawalanki wszystkich ze wszystkimi.

Niemniej odcinki „Strażników Galaktyki”, jakie wchodzą w skład projektu, prezentują się całkiem ciekawie. Z jednej strony mamy atmosferę psychozy, kiedy każdy oskarża każdego o bycie agentem Scrulli, z drugiej natomiast nareszcie poświęcono więcej czasu na przedstawienie postaci, ich motywacji i panujących między nimi trudnych relacji.

Od strony graficznej jest przeciętnie. Paul Pelletier należy do grona rysowników, którym niewiele można zarzucić od strony formalnej, ale nieposiadających własnego, natychmiast rozpoznawalnego stylu. Poza tym lubuje się w epickich bataliach, efektownych pojedynkach i spektakularnych wybuchach, z czego w sumie niewiele wynika, a po kilkunastu stronach ma się podobne uczucie jak w czasie oglądania filmów 3D: na początku jest fajnie, ale potem człowiek się przyzwyczaja i nie robi to już spodziewanego wrażenia. Szczerze mówiąc, wolałbym, by za stronę graficzną odpowiadał Clint Langley, którego praca zdobi okładkę. Tym jednym rysunkiem deklasuje wszystko, co zawarł w niniejszym tomie Pelletier.

Tradycyjnie otrzymaliśmy też sporo dodatków, które akurat w przypadku tak mało znanej u nas drużyny, jaką są Strażnicy Galaktyki, było wskazane, a więc listę bohaterów wchodzących w ich skład (zarówno obecny, jak i ten z XXXI wieku), opis zmieniających się koncepcji względem tego tytułu i wreszcie skrótową historię drużyny.

Oceniając trzynasty tom SM, muszę przyznać, że jednak spodziewałem się więcej. Dobrze, że pokazano oba wcielenia Strażników, ale jednak można było pokusić się o coś innego niż dubel z historią o Korvacu. Pozostałe zeszyty również nie są w pełni satysfakcjonujące, pokazując dopiero tworzenie się grupy i pozostawiając sporo wątków w zawieszeniu. W sumie więc mamy do czynienia z pozycją dla kolekcjonerów, bo tych, którzy chcą czerpać autentyczną frajdę z komiksów poświęconych załodze Star-Lorda, odsyłam do wydawnictw Egmontu.