Co by o bohaterze stworzonym przez Władysława Krupkę nie mówić, nie da się go tak łatwo strącić z piedestału. Wciąż – obok Tytusa, Romka i A’Tomka, Kajka i Kokosza czy Kleksa – pozostaje jedną z ikon peerelowskiej popkultury. Walczyć z nim nie ma sensu, bo oznaczałoby to jednocześnie walkę ze wspomnieniami z dzieciństwa i wczesnej młodości całego pokolenia obecnych czterdziestolatków (i więcej). Całkiem możliwe też, że w policji wciąż służą funkcjonariusze, którzy kiedyś wstępowali do służby powodowani właśnie namowami ze strony sympatycznego kapitana. Nie brakowało ich przecież w kolejnych zeszytach wydawanych w latach 70. ubiegłego wieku. Mądrzej było więc wykorzystać Żbika do swoich celów. Stąd pomysł, aby posłużyć się nim, zachęcając kolejne pokolenie młodych Polaków do wstępowania w szeregi służb mundurowych. Wpadła na niego Komenda Wojewódzka Policji w Bydgoszczy, która dziewięć lat temu – w ramach kampanii rekrutacyjnej pod hasłem „Warto wstąpić” – zamówiła u dwóch bydgoskich twórców cykl historyjek o początkach kariery wnuka emerytowanego pułkownika Żbika.

Scenariusze napisał Maciej Jasiński („Józef Makowski. Mój dziennik”, „Uczeń Heweliusza”, „Buszujący w Bydgoszczy”, „Tajemnice D.A.G. Fabrik Bromberg”, „Niesamowite opowieści Josepha Conrada”, „Marian Rejewski – bydgoszczanin, który złamał szyfr Enigmy”), a zilustrował je Łukasz Ciaciuch. Najpierw zaprezentowane zostały one w formie trzykadrowych pasków (w sumie powstało osiemnaście odcinków), a później – z trzema dodatkowymi planszami – złożyły się one na opublikowany na stronie internetowej policji kujawsko-pomorskiej wirtualny zeszyt „Przygody komisarza Żbika”, który ostatecznie doczekał się również wydania papierowego. Głównym bohaterem wszystkich opowieści jest wspomniany już wcześniej wnuk Jana, Michał, chociaż dziadek także pojawia się w jednym – otwierającym całość – epizodzie.

Oceniając „Przygody…”, trzeba pamiętać o celu, w jakim one powstały. Tym samym trudno przykładać do nich taką samą miarę, jak do klasycznych albumów. Nie oznacza to jednak wcale, że mamy do czynienia z półproduktem. Przeciwnie, na tle „Tajemnicy Plaży w Pourville” czy „Kim jest Biała Mewa?” komiks Jasińskiego i Ciaciucha wypada dużo ciekawiej. W kolejnych odcinkach przedstawiona jest droga, jaką przechodzi młody Żbik, by stać się pełnoprawnym oficerem policji – od testu sprawnościowego i egzaminu z wiedzy, poprzez zakończone złożeniem przysięgi pierwsze szkolenie i naukę w Szkole Policyjnej w Pile, patrole piesze i zmotoryzowane, pracę w drogówce i w charakterze dzielnicowego, aż po (to już w finale) rozpracowywanie pod przykrywką podziemia narkotykowego. Przy okazji udaje się twórcom „Przygód…” podjąć kilka ważkich tematów: z jednej strony przestrzegają dzieci przed głupimi żartami o podłożonej w szkole bombie, z drugiej emerytów przed wpadnięciem w pułapkę, której skutkiem jest oszustwo metodą „na wnuczka”.

Najciekawiej robi się jednak w końcówce, kiedy młody Żbik podejmuje się roli agenta-prowokatora, przyczyniając się tym sposobem do rozprawy z handlarzami narkotyków. Aż żal, że Jasiński nie rozwinął tego wątku do pełnoprawnej opowieści. Z tego naprawdę mogłaby powstać intrygująca, na wskroś współczesna (bez typowych dla Krupki peerelowskich sentymentów) historia kryminalna. Ale może kiedyś… Graficznie jest poprawnie. Ciaciuch nie miał łatwego zadania. Przygotowane przez niego rysunki musiały wpisać się w „propagandowy” (choć bez negatywnych konotacji) charakter komiksu; w pierwszych odcinkach nie mógł też specjalnie rozwinąć skrzydeł z uwagi na rozbudowany tekst. Dopiero później, na planszach dołączonych do „wydania zbiorczego”, pozwolił sobie na większy rozmach – i całość od razu na tym zyskała. W efekcie okazjonalna praca, mimo specyficznego charakteru, okazała się być całkiem zajmującym dziełkiem. Zabrzmi to może obrazoburczo, ale Władysław Krupka mógłby wiele nauczyć się od swoich młodszych kolegów po fachu.