„The Black Monday Murders” to mieszanka elementów opowieści kryminalnej oraz wątków nadnaturalnych i okultystycznych. Samo połączenie wypada interesująco, ale upstrzenie komiksu będącymi ostatnio znakami rozpoznawczymi twórczości Hickmana, niepotrzebnymi, a czasami wręcz irytującymi dodatkami poważnie nadweręża cierpliwość czytelnika.
Wszystko dla pieniędzy
[Tomm Coker, Jonathan Hickman „The Black Monday Murders #1: Chwała mamonie” - recenzja]
„The Black Monday Murders” to mieszanka elementów opowieści kryminalnej oraz wątków nadnaturalnych i okultystycznych. Samo połączenie wypada interesująco, ale upstrzenie komiksu będącymi ostatnio znakami rozpoznawczymi twórczości Hickmana, niepotrzebnymi, a czasami wręcz irytującymi dodatkami poważnie nadweręża cierpliwość czytelnika.
Tomm Coker, Jonathan Hickman
‹The Black Monday Murders #1: Chwała mamonie›
Akcja komiksu rozgrywa się w kilku planach czasowych. Główna fabuła dotyczy zdarzeń z przełomu października i listopada 2016 roku. W dzielnicy finansowej, w wieżowcu Triar popełniono morderstwo. Sprawą ma zająć się Theodore Dumas, interesujący się magią i okultyzmem detektyw, który ma na koncie rozwiązanie kilku niezwykle trudnych spraw. Śledztwo dotyczące tajemniczej śmierci Daniela Rotshilda – członka zarządu największego banku inwestycyjnego na świecie – staje się dla niego okazją do powrotu do pracy w terenie (w ostatnim czasie był zawieszony). Jego przełożeni najwyraźniej zdają sobie sprawę, że talent, wiedza oraz specyficzne zainteresowania predestynują go do zajęcia się tym dochodzeniem. Policjant udaje się na miejsce zbrodni i odkrywa miejsce zaaranżowane w sposób kojarzący się z okultystycznymi rytuałami.
W głównej osi narracyjnej śledzimy zatem poczynania detektywa Dumasa, ale scenarzysta dokonuje wielu skoków w czasie, przenosząc czytelnika do zdarzeń z przeszłości, ściśle powiązanych ze współczesnością. Widzimy zatem wypadki z października 1929, kiedy to rozpoczyna się krach na nowojorskiej giełdzie, obserwujemy zdarzenia rozgrywające się w Berlinie Wschodnim w połowie lat osiemdziesiątych, odwiedzamy także posiadłość Rotshildów w roku 1972. Wszystkie te retrospekcje rzucają nowe światło na zdarzenia współczesne i są dobrze wkomponowane w strukturę opowieści. Zawsze, kiedy potrzebne są jakieś informacje o postaci zajmującej aktualnie uwagę czytelnika, przenosimy się w czasie, by czegoś interesującego się o niej dowiedzieć.
O ile jednak sama wielowątkowa narracja, liczne retrospekcje oraz interesujące charakterystyki postaci uatrakcyjniają lekturę, to wszystkie inne ozdoby wplecione do komiksu wywołują efekt odwrotny. Komiks czytałoby się naprawdę dobrze, gdyby nie irytująca maniera Hickmana polegająca na dodawaniu do opowieści dziesiątek niepotrzebnych informacji, materiałów, tekstów, które nie tylko utrudniają lekturę, ale sprawiają wręcz, że ma się ochotę cisnąć ten komiks w kąt. Do tego jest tu mnóstwo pustych stron znajdujących się pomiędzy poszczególnymi epizodami, które sprawiają, że trudno się połapać, w którym rozdziale akurat jesteśmy. Mamy także tajemniczy alfabet, skomplikowane relacje pomiędzy szkołami magii przedstawione na skomplikowanych schematach, oraz wiele innych elementów wrzuconych do narracji, które sprawiają, że traci ona swoją płynność i odpowiedni rytm. Podczas lektury pojawiają się – niestety negatywne – skojarzenia z seriami „Avengers” i „New Avengers” pisanymi przez Hickmana w ramach inicjatywy Marvel Now. Jest to ewidentnie przerost formy nad treścią, który niczemu nie służy. Jak już wskazujemy słabe strony komiksu, to warto wyrazić pewne wątpliwości co do polskiego tłumaczenia tytułu pierwszego tomu. Wydaje się, że „Chwała mamonie”, choć brzmi nieźle, nie do końca trafnie oddaje istotę oryginału („All hail, God Mammon”) oraz zawartość tej opowieści. „Niech będzie chwała bogu Mammonowi” brzmi może gorzej, ale trafniej oddaje istotę kultu opisywanego w komiksie.
Złego słowa nie można natomiast powiedzieć o graficznej warstwie komiksu. Rysunki Toma Cokera są mroczne i pełne magicznej atmosfery. Artysta nie szczędzi tuszu zatapiając całe sekwencje w czarnych barwach. Za pomocą stanowczej, prostej kreski rysownik wyczarowuje posępne, nieco złowieszcze oblicza bohaterów pełne bruzd i cieni. Tła są precyzyjne, ale zarazem sprawiają wrażenie brudnych, pochlapanych tuszem, pełnych przetarć i celowych niedokładności. Całość doskonale uzupełnia kolorystyka Michaela Garlanda, w której dominują różne odcienie brązów, kontrapunktowane tu i ówdzie krwistą czerwienią. Na uwagę zasługuje cała koncepcja graficzna komiksu na czele z enigmatyczną okładką, która przykuwa uwagę, choć niewiele mówi o zawartości komiksu.
Pomysł na opowieść jest interesujący. Potraktowanie wielkich banków rządzących światem jako fasad, za którymi kryją się tajne szkoły magii, ma spory potencjał narracyjny. Przedstawienie kolejnych kryzysów ekonomicznych, krachów gospodarczych jako nieuchronnych elementów pewnych cyklów, rezultatów praktyk okultystycznych oraz ofiar składanych Mammonowi daje do myślenia. Tym bardziej, że ekonomia jest przecież nauką, która często – szczególnie w ostatnim czasie, właśnie po wielu kryzysach, których ekonomiści nie przewidzieli – bywa obiektem radykalnej krytyki i ironicznych komentarzy. Najbardziej chyba zbliżony do intencji Hickmana jest żart mówiący o tym, że o ile alchemia wreszcie przerodziła się w chemię, a astrologia w astronomię, to ekonomia jest praktyką magiczną, która wciąż czeka na swoją naukową wersję. Dowcipy naukowców wyzłośliwiających się na konferencjach to jedno, ale skonstruowanie zajmującej fabuły opartej na tym sposobie myślenia, to już zupełnie coś innego. Hickman na pewno podołał temu zadaniu tworząc interesującą opowieść… a później ją popsuł niepotrzebnymi ozdobnikami.
„Black Mondays Murders” pozostaje zatem komiksem niejednoznacznym. Ciekawy pomysł, wartka akcja, galeria intrygujących postaci sprawiają, że opowieść prezentuje się bardzo interesująco. Gdyby jeszcze wyrwać z tego komiksu kilkadziesiąt niepotrzebnych stron, to lektura byłaby jeszcze przyjemniejsza. Opowieść o bankach kontrolujących świat, pozostających w rękach oligarchów służących jednemu bogu – Mamonowi, byłaby okazją jedynie do dobrej zabawy podczas lektury, gdyby przedstawione w nim wypadki w tak dużym stopniu nie przypominały tego, co rzeczywiście dzieje się wokół nas. Pytanie: na ile zatem Hickman stworzył fikcyjny świat, a na ile podkolorował nieco fakty, pozostaje zatem bez odpowiedzi.

I to jest dobra recenzja. Całkowicie się zgadzam. Hickman wymyślił cos fajnego i za chwilę to popsuł schematami i nudnymi tabelami czy czymś takim. Ogólnie jednak komiks nieudany. Męczący czytelnika.