W drugim albumie z serii o Malutkim Lisku i Wielkim Dziku z prawdziwym zainteresowaniem obserwujemy, jak para głównych bohaterów kontynuuje rozpoczętą w „Tam” wędrówkę. Odkrywają uroki i niebezpieczeństwa krain położonych coraz dalej od ich dolinki z jabłonką. Na Malutkiego Liska i Wielkiego Dzika czekają chwile przyjemne, jak choćby te spędzone na łące z mięciutką trawą i pięknymi kwiatami, ale także momenty grozy, na przykład kiedy w górach spowiła ich nieprzenikniona mgła. Istotne jest, że autorce nie chodziło przy tym jedynie o przedstawienie młodym czytelnikom różnorodnych krajobrazów. Możemy bowiem się przekonać, że wspólne przeżycia jeszcze wzmacniają więź łączącą bohaterów. Zrozumieją oni, że przyjaźń trzeba cały czas pielęgnować, a nie wszystkie marzenia są możliwe do spełnienia. Najważniejsze zaś jest, że mądre przesłanie jest w tym przypadku połączone z atrakcyjną dla maluchów fabułą, a prawdziwy zachwyt budzą też przepiękne rysunki Bereniki Kołomyckiej.

Podobnie jak w wielu innych albumach z udziałem Daltonów i tym razem główny wątek nie jest przesadnie skomplikowany. Obserwujemy bowiem, jak Lucky Luke łapie czterech braci, oni znów uciekają, a dzielny kowboj musi ich znowu ująć… Na szczęście pojawiają się też pewne komplikacje. Daltonowie postanawiają odszukać tytułowy skarb, o którego miejscu ukrycia dowiedzieli się w czasie wspólnego pobytu w celi ze słynnym fałszerzem. Próbując odnaleźć zakopane pieniądze, bracia i tropiący ich Lucky Luke trafiają do miasteczka, w którym aresztowanie bandytów jest praktycznie niemożliwe! I bynajmniej nie jest to spowodowane panującym tam bezprawiem, lecz nadzwyczajną łagodnością sędziego, który zamiast skazywać przestępców jedynie ich poucza. I właśnie wyjaśnienie tej zagadki jest zdecydowanie najmocniejszym elementem całego albumu, a po drodze do finału możemy też liczyć na całkiem sporo rzeczywiście zabawnych sytuacji.

Drugi tom serii o czterech dziewczynkach wciągniętych w fabułę rodem z science fiction graficznie utrzymuje poziom pierwszego (realistyczna kreska, wyraźne kadry, charakterystyczna gama barwna), a jeśli chodzi o tempo akcji, to nawet go przerasta. Erin, Mac i Tiffany przeniosły się w czasie o trzydzieści lat do przodu, KJ gdzieś zniknęła, nadal nie wiemy, kim są jeźdźcy dinozaurów i dowodzący nimi starszy pan o wyglądzie podrabianego hinduskiego guru – jednym słowem, zagadek nie ubywa. Pojawiają się za to nowe, na przykład: kto jest autorem pomocnej wiadomości wyrytej na kiju do hokeja na trawie? I co ma z tym wspólnego firma Apple, której gadżety odgrywają istotna rolę w akcji? Jednym słowem – wszystkich miłośników sf zachęcam do zapoznania się z tą serią. Naprawdę wciąga!

Cazenove i William coraz bardziej bawią się nawiązaniami do innych komiksów. W poprzednich zeszytach kilka razy można było natrafić na Calvina, tutaj natomiast Marine i jej szkolna przyjaciółka jadą zapożyczonym z jego przygód wózkiem, w dodatku z napisem „Watterson Mobil”. Na dodatek w scenie na lotnisku w tle widać punkówę nader podobną do Tank Girl. https://esensja.pl/esensjopedia/obiekt.html?rodzaj_obiektu=3&idobiektu=4116

Perypetie siostrzyczek nie odbiegają od tego, co widzieliśmy w poprzednich zeszytach: Marine nadal podkrada rzeczy Wendy i próbuje dobrać się do jej pamiętnika, Wendy marzy o przyszłości i kombinuje, jak powiększyć swoje kieszonkowe. Do tego w ich domu pojawia się młody Włoch przebywający na szkolnej wymianie, jednak ten potencjalnie interesujący wątek zupełnie nie został wykorzystany: przybysz milczy jak zaklęty, dziewczyny nie znają włoskiego… Szkoda, bo mogłoby być jeszcze bardziej zabawnie.

Wznowienie wspaniałego kryminału noir o kocie-detektywie! Świat komiksu zaludniony jest humanoidalnymi zwierzętami, a rysownik wprost rewelacyjnie dopasowuje poszczególne gatunki do osobowości: na przykład dyrektor studia filmowego jest potężnym, bardzo grubym morsem, podejrzany typek – szczurem, a policjanci to psy różnych ras.

Blacksad zostaje wezwany do rozpoznania zwłok zamordowanej gwiazdy filmowej, która jakiś czas temu była jego kochanką. Prywatne śledztwo (policja najwyraźniej dostała rozkaz ukręcenia sprawie łba) prowadzi go w najrozmaitsze miejsca – od podejrzanej knajpy do gabinetu producenta filmowego. Pojawia się też klub bilardowy dla gadów (marny los sierściucha, który się tam zaplącze). Wszystko to zostało przez Juanjo Guarnido odmalowane w najdrobniejszych szczegółach; godne podziwu jest na przykład przedstawienie zabałaganionego biurka Blacksada, które widzimy pod dwoma różnymi kątami, a wszystkie papiery i bibeloty znajdują się dokładnie w tych samych miejscach. Rysownik używa kolorowania akwarelą (co w dzisiejszych czasach samo w sobie winduje komiks na wyższy poziom artystyczny), utrzymując plansze w pasującej do fabuły smętnej kolorystyce. Czytelnicy lubiący realistyczną kreskę i starannie zakomponowane kadry będą zachwyceni.

W przeciwieństwie do pierwszego tomu, który mógłby dziać się właściwie wszędzie i nigdzie, tutaj już wyraźnie mamy w tle amerykańskie flagi i amerykańskie problemy. Fabuła osnuta jest wokół faktów związanych z segregacją rasową, choć w świecie zwierząt wypada to odrobinę sztucznie, bo oprócz czarnych koni i białych niedźwiedzi polarnych istnieją na przykład rude łasice, pręgowane zebry i łaciate psy, a sam bohater jest czarnym kotem z białą mordką, co zresztą sprowadza na niego niechęć obu stron konfliktu.

Blacksad na prośbę nauczycielki usiłuje odnaleźć porwaną dziewczynkę; pomaga mu w tym dziennikarz Weekly. Co ciekawe, mimo że w bajkach łasice zasadniczo są niegodnymi zaufania opryszkami, Weekly, choć początkowo irytujący, okazuje się dobrym kumplem (od razu mogę zdradzić, że pojawi się również w następnych tomach).

Graficznie komiks nadal stoi na najwyższym poziomie – Guarnido do mistrzostwa doprowadził przekazywanie uczuć postaci samą tylko mową ciała, tak, że wiele scen obywa się w ogóle bez słów.