W kolejnym epizodzie „Bananowe conga”, Corto wplątuje się w historie związane z wojnami bananowymi toczonymi przez firmy Stanów Zjednoczonych na terenie państw Ameryki Środkowej. Nie jest to jakieś wielkiej rozliczanie czy oskarżanie Wielkiego Brata z północy w stylu Marqueza. Raczej wykorzystanie barwnego tła historycznego, w które można wtłoczyć głównego bohatera. Corto długo prosić nie trzeba i dosyć łatwo daje się wtłoczyć w nowe przygody. Tym bardziej, że w „bananowe” sprawy zamieszane są piękne i tajemnicze kobiety. Później mamy przygodę z wudu, oraz historię z umierającym angielskim dezerterem z pierwszej wojny światowej. Zwłaszcza ten ostatni epizod ma charakter psychodeliczny, gdyż większość rzeczy dzieje się głowie głównego bohatera (Corto odgrywa tu drugoplanową rolę). Całość zamyka krótka ale chyba najbardziej wciągająca opowieść „Baśnie i dziadkowie”. Mało w niej baśni a dużo dziadków, tych prawdziwych. Corto znowu zostaje wciągnięty w wyprawę. Jej celem jest odnalezienie wnuka bogatego Anglika. Rodzice dziecka zginęli, a jego wychowaniem zajmuje się dziadek ze strony matki - uwaga - Indianin z plemienia Jiwaro. W tej historii niczym w soczewce odnajdziemy wszystkie wartości, którym hołduje Corto. Przede wszystkim jest to chęć pomocy innym ludziom, niezależnie od tego czy są biali, czerwoni czy czarni. Maltańczyk dzieli ludzi nie ze względu na pochodzenie czy kolor skóry, ale według tego czy są dobrzy czy źli, mądrzy czy głupi. Ważny jest też jego stosunek do samego siebie, zdystansowany, z dużą dozą autoironii. Jedyne, czego nie można zrozumieć, to jego przywiązania do Rasputina (akurat w tym albumie nie występuje). Cóż, nikt nie jest doskonały.

Jak całe edycja Egmontu, „Zawsze trochę dalej” jest wydaniem kolorowym. Pastelowej kolorystyce ciężko jest coś zarzucić chociaż ja pozostaje fanem czarno-białej wersji przygód Corto Maltese.