Parytety, poprawność polityczna, neocenzura, nowomowa… Takie określenia pojawiają się najczęściej w czasie dyskusji nad zmianami wprowadzanymi ostatnimi czasy w Marvelu. I nie ma co zaklinać rzeczywistości, faktycznie tak jest, ponieważ dobrze znani i lubiani bohaterowie zastępowani są przez osoby o innym kolorze skóry (Kapitan Ameryka, Nick Fury), okazują się pałać miłością do tej samej płci (Iceman), czy wręcz ową płeć zmieniają (Loki). Trudno nie zauważyć, że jest to część odgórnej polityki zarządu, a wszelkie zaprzeczenia ze strony scenarzysty Jasona Aarona tego nie zmienią. I choć nie mam nic przeciwko kobiecym / Czarnym / homoseksualnym bohaterom, to jednak lubię te stare postacie i denerwuje mnie, kiedy nagle przechodzą radykalną i nieuzasadnioną fabularnie przemianę. Nie zawsze nawet chodzi o podmianę osobowości. W równym stopniu nie znoszę zagrań, typu: odnalezienie nieznanego brata, czy dziecka jakiejś postaci, o których jakoś dziwnie nic się nie mówiło przez ostatnie pięćdziesiąt lat. Nie dziwię się, że niegdyś Marvel został wyklęty przez fanów Spider-Mana, kiedy okazało się, że dobrze nam znany Peter Parker jest klonem Bena Reilly′ego, nie odwrotnie.