Corto od samego początku włóczy się po jednym z najsłynniejszych miast świata, odwiedza stare świątynie, wpada znienacka na spotkania tajnych stowarzyszeń. Jeśli dodamy fakt, że celem Maltańczyka jest odnalezienie starożytnego artefaktu, to skojarzenia z Indianą Jonesem pojawią się same. Ba! Podobnie jak w „Ostatniej krucjacie” jest piękna kobieta (z gatunku femme fatale) a Niemców zastąpili włoscy faszyści. A co zastąpiło świętego graala? Zachęcony listem od przyjaciela, nieżyjącego już angielskiego poety Barona Corvo, Corto poszukuje tzw. obojczyka Salomona. Rzeczony obojczyk to starożytny przedmiot magiczny, przy okazji będący jednocześnie niezwykłej czystości szmaragdem. Pokręcone były losy tego kamienia, dość powiedzieć, że według jednej z wersji należał on do żony Kaina. Tak, tego Kaina. A później przechodził z rąk do rąk wielkich postaci Starego i Nowego Testamentu. Pratt lubi się popisywać ale w „Baśni weneckiej” przebił wszystkie swoje wcześniejsze dokonania. Wmieszał w tę historię Salomona, Szymona Piotra, Marka Ewangelistę i innych. Kazał niezwykłemu szmaragdowi przebyć pokręconą drogę i analogicznie jak w „Ostatniej krucjacie” śmiałkom chcącym go odnaleźć przeciwstawił puzzle i łamigłówki napisane wszelkimi możliwymi językami. Ale są też różnice. O ile „Indiana Jones” to praktycznie czysta akcja to Corto lubi sobie pogadać. Jest trochę biegania, pościgów, strzelanin, ale podstawowy trzon powieści stanowi rozmowy. Oczywiście do tego potrzeba odpowiednich interlokutorów, jednak Pratt umiał o to zadbać. Pojawiają się więc przedstawiciele tajnej loży wolnomularskiej, wygadani faszyści, rabin Melchizedek, piękna acz lekko pokręcona Hipazia. Trochę w tych dysputach filozofowania a trochę wspomnianych popisów Pratta klecącego z biblijnych i niebiblijnych, znanych i nieznanych wątków własną opowieść.