Ten album jest jakby inny. Być może dlatego, że jest on, jak wynika z oryginalnej numeracji, pierwszym z udziałem braci Daltonów. Seria o dzielnym kowboju pojawiła się w Polsce dosyć wcześnie, równolegle z „Asteriksem” i „Smerfami”. Z jakiegoś jednak powodu niniejszy album pominięto - a w związku z tym początki kariery Daltonów jako desperados pozostawały polskim czytelnikom nieznane. W którymś z albumów (tych wydanych ostatnio) było wspomniane, że Joe, William, Jack i Averell to nie są ci słynni, historyczni Daltonowie, a jedynie ich kuzyni. Jak weszli na drogę bezprawia, możemy właśnie dowiedzieć się z tego albumu. Tak więc nie spotykamy czwórki braci w więzieniu, jak nas do tego przyzwyczaili, ale na nieco zaniedbanej farmie w sercu Arizony. Panowie, podziwiając dokonania swoich słynnych kuzynów, postanawiają pójść w ich ślady - a w pierwszym kroku dokonać zemsty na tym, który rozprawił się z „pierwszymi” Daltonami, czyli z… Lucky Lukiem. I trzeba przyznać, że podchodzą do tego w sposób zaskakujący, ale potencjalnie skuteczny. Cała czwórka zaczyna ćwiczyć elementy bandyckiego rzemiosła – strzelanie, boks, jazdę konną, ponure miny. Szło im tak dobrze, że sam Lucky Luke zaczął się martwić, a przez został zmuszony do wdrożenia specjalnego planu. Co ciekawe, plan ten jest zaskakująco podobny do tego, co wiele lat później zrobił niejaki Zbigniew Bilecki, czyli nasz człowiek na Dzikim Zachodzie.

Fabuła fabułą, jak napisałem jest całkiem udana, ale najważniejsze są te wszystkie drobne epizody, dialogi wymyślane przez Goscinny’ego. To one powodują, że pomimo upływu ponad sześćdziesięciu (!) lat od powstania tego komiksu, czyta się go z prawdziwą przyjemnością.