W 2011 roku szefostwo Marvela wpadło na pomysł, by zebrać drużynę składającą się z takich kosmicznych gigantów. Ochrzczono ją nazwą Anihilatorzy i w jej szeregach znaleźli się wspomniany Surfer, Beta Ray Bill, czyli Thor o końskim fizis, Ronan Oskarżyciel, Gladiator z Imperium Shi′ar, oraz właściciel negaobręczy Quasar. Poza nadzwyczajnymi zdolnościami, panów nic ze sobą nie łączy i ich wspólne działanie ma raczej charakter nieformalny, coś jak w przypadku Defenders. Muszą jednak współpracować, by pokonać kolejnego łotra o nadspotykanych umiejętnościach, a mianowicie Doktora Dredda (nie mylić ze sędziami z Mega City One). Wspiera go czarna magia, tworząc z niego coś na kształt żywego ostrza.

Choć balansujemy na granicy przegięcia, to muszę przyznać, że odpowiedzialni za scenariusz Dan Abnett i Andy Lanning jakoś ogarnęli sytuację i całość całkiem sprawnie się czyta. Nie mamy może do czynienia z dziełem wiekopomnym, ale wstydu też nie ma. Ot, wielka naparzanka mocarzy, której towarzyszą całkiem sympatyczne, dokładne rysunki. Ich autorem jest Ten Eng Huat, który wydaje się być stworzonym do kreowania epickich batalii. Mam jednak co do niego jedną, zasadniczą uwagę. Nie wiem czemu rysując twarze, zawsze wychodzą mu szpiczaste, przerośnięte nosy i grymasy wkurzonych goblinów.

Jednak to co napisałem powyżej stanowi tylko połowę każdego zeszytu składających się na niniejszy tom. Dodajmy, że to ta słabsza połowa. Otóż mamy tu także drugą historię, całkiem nie powiązaną z Anihilatorami. Jej bohaterami są Szop Rocket i Groot. Zastajemy ich w momencie, kiedy po wydarzeniach opisanych w „Imperatywie Thanosa” (WKKM – 91), Strażnicy Galaktyki rozwiązują się. Rocket znajduje pracę w korporacji, jako goniec. Choć jest nią sfrustrowany, uważa, że zawiódł jako obrońca kosmosu i tylko na to zasługuje. Jednak po tym, jak pewien klaun, wykonany z myślącego drewna, zasadza się na jego życie, postanawia odnaleźć swojego drzewiastego kumpla i wyjaśnić całą sprawę.

Jeśli nie przepadacie za gargantuicznymi potyczkami przepakowanych bohaterów, to polecam właśnie tę część komiksu. Jest wyluzowana, pełna akcji i humoru. Zwłaszcza widok Rocketa na stanowisku gońca w korpo powoduje niekontrolowane ruchy przepony. Pomimo tego samego duetu scenarzystów, co przy historii o Anihilatorach, mamy zmianę na stołku rysownika. Epickie rysunki Ten Eng Huata raczej nie pasowałyby do pokręconych perypetii byłych Strażników Galaktyki, dlatego odpowiedzialnym za szatę graficzną został Timothy Green II, stawiający na bardziej kreskówkowe, choć podrasowane sporą dawką przemocy, kadry.

W efekcie kompilacji dwóch całkiem różnych opowieści w jednym komiksie, nie da się go jednoznacznie ocenić. Połowa o Anihilatorach, to taka mocna szóstka, natomiast humoreska z Rocketem i Grootem, zasługuje na ósemkę. Zmuszony jestem więc wyciągnąć średnią…