Na rubieżach rzeczywistości: Prawdziwe kłamstwa
Dziś zajmiemy się powieścią opartą fabularnie na starszych krótkich formach Dicka i nawiązującą do jednej z poprzednich powieści – „Simulakry”. Ale „Prawda półostateczna” to zbiór pomysłów nie z jednego, lecz kilku opowiadań.

Dwie barwy magii, wiele barw świata
Cykl „Teatr węży” długo był trylogią (aczkolwiek wszystko i tak zaczęło się od opowiadań). Z okazji premiery czwartego tomu prezentujemy analizę trzech poprzednich, z akcentem na światotwórstwo i bohaterów.

Fałszywi prorocy
Zdarzenia w odciętym od świata Wausau nabierają tempa. Wraz z powrotem zmarłych do życia, różne siły próbują ugrać tu coś dla siebie. Także i odrodzeni postanawiają w końcu przejąć inicjatywę. Tym bardziej, że na horyzoncie pojawia się ktoś, kto może zostać ich przywódcą…

Odwaga jest kobietą
Gdy wydaje się, że w kinie dokumentalnym widzieliśmy już wszystko, obrazy opisujące sportową rywalizację niosą zawsze ze sobą pierwiastek nadziei na pewną gatunkową świeżość. Emocji towarzyszących rywalizacji na sportowych arenach nie da się bowiem do niczego przyrównać. Wysiłek i poświęcenie ich głównych aktorów jest najbardziej naturalnym dowodem niezłomności samego człowieka. Tym bardziej ciekawe, że sportowa część historii dzielnej załogi „Maiden” to ledwie punkt wyjścia do wielopoziomowych i inspirujących dywagacji.

Międzygwiezdne czułości
„Wielka inwersja” Catherine Asaro pozuje na kosmiczne hard SF, jednak ten, kto w końcu po książkę sięgnie, będzie obcować co najwyżej z kosmicznym… romansem.

Kochając Diego, nienawidząc Maradony
Diego Armando Maradona, dla jednych bóg futbolu, dla innych mały człowiek, oszust i narkoman. Film Asifa Kapadii nie zmienia tych postrzegań, ale pomaga zrozumieć skąd brały się różne oblicza jednego z najlepszych piłkarzy wszystkich czasów.

Nie graj już tego więcej, Woody
Liev Schreiber, wcielający się w dotkniętego kryzysem reżysera, w pewnym momencie stwierdza, że nie jest zadowolony ze swojego ostatniego filmu. Na dodatek ma myśli, aby skończyć z kręceniem i zająć się czymś innym. Przewrotna autoironia Woody’ego Allena czy niezamierzony komentarz do własnego dziełka? „W deszczowy dzień w Nowym Jorku” wydatnie dowodzi, że nowojorczyk faktycznie powinien coraz poważniej zacząć myśleć o artystycznej emeryturze.