O ile w „Metalu” obserwujemy zmagania w wymiarze indywidualnym, o tyle „Oblężenie Paryża” ukazuje wojnę w skali globalnej. Ścierają się dwie wielkie armie, a stawką jest możliwość kontynuowania łupieskiego marszu w głąb lądu. Choć siły atakujących Normanów są przeważające obrońcy dzielnie stawiają im czoła. Po tej epickiej historii znów dostajemy kameralną opowieść – „Łowy”. Tym razem widzimy człowieka polującego na jelenia. Pościg i kolejne nieudane próby upolowania zwierzęcia stanowią dla Wooda okazję do refleksji na temat zmieniającej się relacji pomiędzy człowiekiem i naturą. Tom kończy najdłuższa, i najlepsza, ośmiozeszytowa historia zatytułowana „Morowa wdowa”. Tym razem rzecz rozgrywa się gdzieś nad Wołgą. Obserwujemy losy mieszkańców osady dotkniętej morową zarazą. Hilda właśnie straciła męża i teraz wraz z córką musi jakoś przetrwać w trudnych warunkach. Jak się okazuje największymi wrogami stają się jej pobratymcy.

Za graficzną stronę komiksu odpowiada kilkoro rysowników. O brutalnym pojedynku opowiada swoimi grafikami Vasilis Lolos. Los samotnego buntownika ilustruje Riccardo Burchelli. Oblężenie Paryża wizualizuje Simon Gane. Za rysunki do samotnego polowania odpowiada Matthew Woodson, natomiast historię morowej wdowy rysuje Leonardo Fernandez. Znów mamy zatem do czynienia ze sporą różnorodnością. Każda historia wygląda inaczej i w innej rozgrywa się atmosferze, ale wszystkie mają w sobie interesującą dynamikę. O spójność tej serii dba Massimo Carnevale, tworząc efektowne okładki poszczególnych zeszytów.

Trzeci tom serii jest bardzo zróżnicowany. Brian Wood nadaje swoim opowieściom nieco poetycki, czasami odrobinę magiczny charakter. Zazwyczaj to się sprawdza, ale czasami pojawiają się pewne kłopoty. Na przykład opowieści o pojedynku i łowach wydają się nieco przegadane. Historia o oblężeniu Paryża oraz partyzanckiej walce z chrześcijaństwem są znacznie bardziej interesujące i znów dają możliwość wglądu w szersze procesy historyczne. Choć zawsze śledzimy je z perspektywy konkretnych jednostek, zatem siłą rzeczy jakoś utożsamiamy się z ich motywami. Najlepiej jednak prezentuje się opowieść o dzielnej kobiecie próbującej przetrwać w męskim świecie. Klaustrofobiczna atmosfera odciętej od świata osady, związane z zarazą oraz wyjątkowo ciężka zima stanowiąca kontekst wszystkich ukazanych tu zdarzeń, sprawiają, że wszyscy stopniowo pogrążają się w szaleństwie. W tych warunkach jedni zatracają swoje człowieczeństwo inni rozpaczliwie próbują je zachować. Ich walkę o życie śledzimy, jakby była to rasowa opowieść grozy. Brian Wood kończy swoją sagę w naprawdę efektowny sposób. Jego utkana z osobnych epizodów narracja o ludziach północy jest warta uwagi jako świetne uzupełnienie serialu „Wikingowie” oraz lektura nie mniej interesująca niż „Saga Winlandzka”.