Można odnieść wrażenie, że kolejne odcinki komiksu o Kapitanie Szpicu – humorystycznym odpowiedniku Kapitana Żbika – wydawane są z większą częstotliwością niż przed laty oryginalne zeszyty. A na pewno z okresu końcowego serii. Najważniejsze jednak, że jak na razie ich twórcom – Danielowi Koziarskiemu i Arturowi Rudusze – pomysłów nie brakuje, czego dowodzi część trzecia cyklu – „Popielniczka z negatywką”.
Czerstwy na szpicy, Szpic na tropie
[Daniel Koziarski, Artur Ruducha „Kapitan Szpic #3: Kapitan Szpic i popielniczka z negatywką” - recenzja]
Można odnieść wrażenie, że kolejne odcinki komiksu o Kapitanie Szpicu – humorystycznym odpowiedniku Kapitana Żbika – wydawane są z większą częstotliwością niż przed laty oryginalne zeszyty. A na pewno z okresu końcowego serii. Najważniejsze jednak, że jak na razie ich twórcom – Danielowi Koziarskiemu i Arturowi Rudusze – pomysłów nie brakuje, czego dowodzi część trzecia cyklu – „Popielniczka z negatywką”.
Daniel Koziarski, Artur Ruducha
‹Kapitan Szpic #3: Kapitan Szpic i popielniczka z negatywką›
Zaczęło się dość niewinnie, od wzorowanego w stu procentach na oryginalnych komiksach o Żbiku zeszytu „
Kapitan Szpic i Wielki Cyrk” (2018). A kiedy się okazało, że wielbiciele serii o legendarnym funkcjonariuszu Milicji Obywatelskiej uznali jego wielce nieudanego „potomka” (w cudzysłowie, ponieważ, przynajmniej na razie, nic mi nie wiadomo o powiązaniach rodzinnych obu oficerów) za swego, poszło już z górki. W tym roku Daniel Koziarski (odpowiadający za scenariusz) oraz Artur Ruducha (współscenarzysta i rysownik) oddali w ręce czytelników już dwie kolejne części „Szpica”: „Czarną Niechcesete” (więcej przeczytacie o niej w drugim wydaniu publicystycznej książki „Portret pamięciowy. O komiksie «Kapitan Żbik»”) oraz „Popielniczkę z negatywką”. Każda z nich, włącznie z „Wielkim Cyrkiem”, za punkt wyjścia obierała historie przedstawione przed laty w zeszytach publikowanych przez Sport i Turystykę.
Nie inaczej jest w przypadku „Popielniczki…”, w której Koziarski i Ruducha postanowili odrzeć z mitu chyba najbardziej fascynującą przygodę Żbika – zilustrowaną przez Grzegorza Rosińskiego pięcioczęściową opowieść Władysława Krupki, rozpoczynającą się „
Zapalniczką z pozytywką” (1970), a zwieńczoną „
Błękitną serpentyną” (1971). Tyle że to, co Krupka z Rosińskim rozpisali na – w przybliżeniu – sto pięćdziesiąt plansz formatu zeszytowego, ich młodsi koledzy po fachu postanowili streścić na trzydziestu dwóch. Ma to swoje plusy – pod warunkiem, że ktoś lubi, kiedy akcja pędzi na złamanie karku, a każdy kolejny kadr trzeba szczegółowo analizować, aby nie zgubić ważnej informacji. Bądź „smaczku” graficznego, od których w komiksie aż się roi.
Główną postacią „Popielniczki…” – przynajmniej w części początkowej – jest inżynier Adam Czerstwy, który wybiera się służbowo do Berlina. Jego narzeczona Kasia prosi go, aby przy okazji pobytu w stolicy Niemiec odebrał i przywiózł do Polski neseser dla pewnego nigeryjskiego milionera. Czerstwy, jak na polskiego naukowca przystało, jest naiwny i nierozgarnięty, więc daje się wciągnąć w międzynarodową aferę, w efekcie czego ląduje w zagranicznym więzieniu jako przemytnik narkotyków. I pewnie nikt by się za nim nie ujął, gdyby nie okazało się, że jest on chrześniakiem majora Wagi, przełożonego Szpica. Kapitan ma więc wyruszyć do Berlina razem z porucznikiem Michałem i wybawić z opresji nieszczęsnego inżyniera. W ostatniej chwili w głowie Wagi rodzi się jednak inny plan: ponieważ, jak zauważyła porucznik Koka-Kola (bez najmniejszych wątpliwości to alter ego porucznik Oli), Szpic jest podobny do Czerstwego, ma odegrać jego rolę i przywieźć z Berlina neseser z narkotykami.
To z kolei otwiera drogę do dalszego działania pod przykrywką w celu zdemontowania szajki przemycającej narkotyki do Europy. Szczęśliwy los rzuca teraz Szpica (wraz z Koka-Kolą) do Bułgarii, Turcji i Węgier, podobnie jak to miało miejsce w oryginalnej miniserii Władysława Krupki. Innych podobieństw nie należy się już jednak spodziewać. Komiks Koziarskiego i Ruduchy jest bowiem – w swym zamierzeniu – całkowitym przeciwieństwem opowieści sprzed prawie pięciu dekad. Ma przede wszystkim bawić wyśmiewając i wyśmiewać bawiąc. Hmm, chyba niczego nie pomieszałem… Skutek jest taki, że w czasie lektury okazji do śmiechu na pewno nie brakuje. A jego źródła są dwa: po pierwsze – obaj scenarzyści wykorzystują każdą nadarzającą się okazję do słownych i jednocześnie sarkastycznych igraszek, które przekuwają na groteskowe sytuacje; po drugie – rysownik jest również doskonałym karykaturzystą, co sprawia, że praktycznie każdy kadr można postrzegać w kategoriach osobnego żartu rysunkowego.
Dotarłszy do ostatniej sceny, czytelnik może zastanawiać się, czy seria doczeka się kontynuacji, a jeśli tak, to czy jej głównym bohaterem będzie na pewno Kapitan Szpic. Jeśli chodzi o to pierwsze – nie ma już najmniejszych wątpliwości (autorzy pracują bowiem nad czwartym zeszytem). A co z tym drugim? Cóż, jak dotąd polskiemu policjantowi sprzyjało szczęście, dlaczegóż więc miałoby go opuścić teraz. Wierzę więc, że uda mu się wykaraskać z tarapatów i wrócić do służby ku chwale ojczyzny.
