Tak rozpoczyna się epicka opowieść Juana Gimeneza. Zdarzenia rozwijają się jednak – wbrew temu, co sugerowałoby to otwarcie – niespiesznie. Autor kreśli niezwykle złożony, zawierający w sobie mnóstwo niedopowiedzeń i otwierający rozmaite możliwości narracyjne punkt wyjścia, a później powoli śledzi rozwój wypadków. I tu właśnie jest pewien problem. Choć początkowo wszystko zapowiada emocje i sensacyjne zwroty akcji, to jednak w opowieści jest tego mało. Obserwujemy, jak przebiega, przeciągające się w nieskończoność, oblężenie, a przy okazji, za sprawą licznych retrospekcji, poznajemy mroczne tajemnice skrywane przez rodzinę królewską i relacje łączące ją z kobietą dowodzącą wojskami oblegającymi mury zamku. Choć wszystko to jest ciekawe, to można odnieść wrażenie, że narracji brakuje nieco odpowiedniego tempa oraz napięcia. Zawiłości relacji łączących członków rodziny Belmontha oraz skrywane przez nich sekrety z przeszłości przytłaczają nieco samą akcję.

Żadnych zastrzeżeń nie można natomiast mieć do warstwy graficznej oraz edytorskiej komiksu. Rysunki Juana Gimeneza, znanego chociażby z „Kasty Metabaronów” nadają tej opowieści prawdziwie epicki charakter. Efektowne kadrowanie, ogromne przestrzenie często oglądane ze smoczej perspektywy, przepięknie skomponowane sceny batalistyczne oraz wykwintne pełne szczegółów wnętrza to elementy, które sprawiają, że plansze komiksu można podziwiać w nieskończoność. Zamiast grubego, nakładanego tuszem konturu, mamy delikatne kreski malowane farbą i zlewające się z farbami w malarski sposób. Jak to zwykle w przypadku wydawnictwa Scream Comics bywa album jest dopieszczony edytorsko. Powiększony format oraz dodatki czynią z niego prawdziwy rarytas. Mamy tu bowiem galerię postaci, szkice poszczególnych plansz oraz studia smoczej anatomii. Wszystko to w efektownej, ołówkowej wersji, pozwalającej studiować mistrzowską kreskę. Zwieńczenie albumu stanowi ogromna rozkładówka przedstawiająca bohaterów komiksu w dwóch wersjach – ołówkowej oraz kolorowej. Krótko mówiąc, jest tu na co popatrzeć.

„Ja, Smok” to na pewno pozycja warta uwagi. Juan Gimenez snuje swoją opowieść w bardzo pieczołowity i zdyscyplinowany sposób. Koncentruje się na relacjach pomiędzy postaciami oraz ich motywacjach. Obrazu całości dopełnia niezwykle efektowna warstwa graficzna. Bardzo ciekawy jest także sposób narracji, na jaki zdecydował się autor. Otóż narratorem opowieści jest… nienarodzone jeszcze – choć w trakcie historii ten stan rzeczy ulega zmianie – dziecko Valki. Kobiety należącej do wędrownej grupy artystów odwiedzających zamek Rosentall. Chwilami można wprawdzie o tym zapomnieć, ale w odpowiednich momentach autor akcentuje to w efektowny sposób.