Pierwsza część opowiada o postrzyżynach syna Piasta – Siemowita. Borka i Sambor, rodzeństwo przyjaźniące się z Siemowitem, szuka prezentu na tę uroczystość. Niestety słabo im to wychodzi i muszą jednak prosić o pomoc Borowego. Ten godzi się im pomóc, ale zobowiązuje Borkę do pomagania leśnym zwierzętom, gdy tylko te będą w potrzebie. Drugi tom nosi tytuł „Myszy” i – jak można się spodziewać – opowiada o Popielu. Jednak w tej wersji, przebieg zdarzeń rożni się nieco od tego, który jest powszechnie znany. Nielubiany w okolicy Popiel traci bowiem pamięć i wyrusza do lasu, gdzie spotyka Goplanę. Nimfa proponuje mu, by został w jej królestwie jako pustelnik. Pojawia się zatem pytanie, kogo w takim razie zjadły myszy. Odpowiedź znajdziemy w tym albumie. No i wreszcie trzeci tom – „Smok”. Jest to opowieść o Smoku Wawelskim. Borka i Sambor za sprawą magicznego artefaktu przenoszą się w okolice grodu Kraka i pomagają dzielnemu szewczykowi o imieniu Dratewka pokonać terroryzującego okolicę gada.

Scenariusze Elżbiety Żukowskiej są dynamiczne i pełne niespodziewanych zdarzeń. Na pierwszym planie mamy tu przygody dwójki bohaterów oraz ich przyjaciół. Legendy oraz słowiański klimat stanowią natomiast bardzo ważne tło tych zdarzeń. Dla młodego czytelnika kluczowe jednak znaczenie może mieć właśnie możliwość zawarcia bliższej znajomości z Borką i Samborem – ich rówieśnikami żyjącymi setki lat temu. Komiks ma szanse również przyciągnąć czytelnika warstwą graficzną. Proste, wyraziste rysunki i intensywna kolorystyka Karola Kalinowskiego przykuwają oko, ale jednocześnie nie odwracają uwagi od akcji. Znajdziemy tu zupełnie inne podejście do wizualizowania opowieści, niż na przykład w „Łaumie”, czy „Kościsku”. Czytelnicy mogą także poszerzyć wiedzę o słowiańszczyźnie. Na końcu każdego albumu znajduje się słownik zawierający takie między innymi pojęcia, jak strzyga, smok, wilkołak, żerca, znachorka. Można także poznać imiona bóstw – Perun, Mokosz, Weles.

Młodszym czytelnikom warto przypomnieć, że te same legendy były już w polskim komiksie wykorzystywane. W latach siedemdziesiątych ukazywała się seria „Legendy Polskie”. Trzy zeszyty serii do scenariuszy Barbary Seidler narysował Grzegorz Rosiński– „O smoku wawelskim i królewnie Wandzie” (1974), „Opowieść o Popielu i myszach” oraz „O Piaście Kołodzieju” (1975). W 2007 roku Egmont wydał je w jednym albumie zbiorczym. Natomiast w latach osiemdziesiątych własną wariację na ten temat zaproponował Andrzej O. Nowakowski, tworząc opowieść o Domanie. Serię rozpoczął „Władca myszy” (1986). Był to początek pierwszej trylogii, na którą złożył się jeszcze „Chram na Lednicy” oraz „Krzyk orła” (wszystkie ukazały się w tym samym roku). Te trzy komiksy w luźny sposób nawiązywały do „Starej Baśni” Ignacego Kraszewskiego, zaś głównym wątkiem było tu starcie z Popielem oraz jego szukającymi pomsty synami. Kolejne dwa zeszyty to już nowa interpretacja legend: „Księżniczka Wanda” oraz „Pogromca smoka” (1987). Ostatnim akcentem tej sagi i były dwa zeszyty opublikowane w roku 1988 – „Rogi Odyna” oraz „W cieniu Światowida”. Doman poszukuje syna Piasta – tu z kolei zwanego Ziemowitem. Wszystkie zeszyty Egmont również wydał w albumie zbiorczym w roku 2018. Komiks Żukowskiej i Kalinowskiego oferuje ciekawe przygody i wyrazistych bohaterów (podobnie jak komiks Nowkowskiego), ale utrzymany jest w mniej mrocznej stylistyce i akcentuje aspekt edukacyjny opowieści (jak komiks Seidler i Rosińskiego).

„Borka i Sambor” wpisuje się zatem w chlubną tradycję i realizuje zalecenie Papcia Chmiela, by bawiąc uczyć i ucząc bawić. Proste, kolorowe rysunki i zabawne perypetie bohaterów ukazane na tle zdarzeń znanych z legend sprawiają, że po albumy chętnie powinny sięgnąć dzieci. Oczywiście nieodzowna będzie odpowiednia zachęta rodziców. Jaku już dzieci zafascynują się słowiańskim światem, to warto pójść za ciosem i podsuwać im inne komiksy odwołujące się do jego mitologii. Wspomniane „Legendy Polskie’ oraz „Doman” to naturalne kontynuacje, ale na tym nie warto poprzestawać. Rodzimi autorzy bowiem coraz chętniej wykorzystują w swojej twórczości te motywy. Sam rysownik „Borki i Sambora” ma na swoim koncie świetną „Łaumę” oraz „Kościsko”. Scenarzystka natomiast napisała swego czasu interesującą książkę „Mitologie Andrzeja Sapkowskiego”, w której analizuje twórczość autora „Wiedźmina” – nie tylko zresztą przez pryzmat mitologii słowiańskiej. Krótko mówiąc, wiele wskazuje na to, że słowiańszczyzna może mieć wkrótce swoje pięć minut i warto się na to przygotować. Lektura „Borki i Sambora” może być pierwszym krokiem w tym kierunku.