Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 4 czerwca 2023
w Esensji w Esensjopedii

Komiksy

Magazyn CCXXVI

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks Skapiec.pl

Nowości

komiksowe

więcej »

Zapowiedzi

komiksowe

  • Baltimore #1
    Mike Mignola, Christopher Golden; Ben Stenbeck
  • Jack z Baśni #1
    Bill Willingham, Lilah Sturges; Tony Akins, Steve Leialoha, Andrew Pepoy
  • Beniamin i Beniamina
    René Goscinny; Albert Uderzo
  • JLA. Wieża Babel
    Mark Waid, D. Curtis Johnson, Devin Grayson; Howard Porter, Arnie Jorgensen, Mark Pajarillo, Steve Scott, Pablo Raimondi
więcej »

Barnaby Bagenda, Toby Cypress, Ig Guara, Tom King, José Marzan Jr.
‹Omega Men – To już koniec›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułOmega Men – To już koniec
Scenariusz
Data wydania14 października 2020
RysunkiJosé Marzan Jr., Toby Cypress, Barnaby Bagenda, Ig Guara
PrzekładTomasz Sidorkiewicz
Wydawca Egmont
CyklOmega Men
ISBN9788328196223
Format304s. 180x275mm
Cena114,99
Gatuneksuperhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Szarość kosmosu
[Barnaby Bagenda, Toby Cypress, Ig Guara, Tom King, José Marzan Jr. „Omega Men – To już koniec” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Tom King to obecnie jedno z „najgorętszych” nazwisk w komiksowym, superbohaterskim świecie. Polscy czytelnicy czytali jego genialnego „Visiona”, niesamowitego „Mistera Miracle’a”, run „Batmana” w ramach „DC Odrodzenie” czy wreszcie trochę nieudany i przeszarżowany „Kryzys bohaterów”. Teraz pora na dzieło nieco wcześniejsze niż wszystkie wymienione – nie dorównujące może najlepszym dokonaniom, ale i tak jedno z lepszych, jakie przyniósł nam przebogaty październik w Egmoncie. Nadchodzą „Omega Men”.

Marcin Knyszyński

Szarość kosmosu
[Barnaby Bagenda, Toby Cypress, Ig Guara, Tom King, José Marzan Jr. „Omega Men – To już koniec” - recenzja]

Tom King to obecnie jedno z „najgorętszych” nazwisk w komiksowym, superbohaterskim świecie. Polscy czytelnicy czytali jego genialnego „Visiona”, niesamowitego „Mistera Miracle’a”, run „Batmana” w ramach „DC Odrodzenie” czy wreszcie trochę nieudany i przeszarżowany „Kryzys bohaterów”. Teraz pora na dzieło nieco wcześniejsze niż wszystkie wymienione – nie dorównujące może najlepszym dokonaniom, ale i tak jedno z lepszych, jakie przyniósł nam przebogaty październik w Egmoncie. Nadchodzą „Omega Men”.

Barnaby Bagenda, Toby Cypress, Ig Guara, Tom King, José Marzan Jr.
‹Omega Men – To już koniec›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułOmega Men – To już koniec
Scenariusz
Data wydania14 października 2020
RysunkiJosé Marzan Jr., Toby Cypress, Barnaby Bagenda, Ig Guara
PrzekładTomasz Sidorkiewicz
Wydawca Egmont
CyklOmega Men
ISBN9788328196223
Format304s. 180x275mm
Cena114,99
Gatuneksuperhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Tytułowa grupa, złożona z kosmicznych renegatów i buntowników, została wymyślona przez słynnego Marva Wolfmana w czerwcu 1981 roku. Wtedy to, w sto czterdziestym pierwszym numerze „Green Lantern”, pojawiło się ośmiu uciekinierów z systemu Wega, za którymi rządząca tam twardą ręką Cytadela wydała listy gończe. Omega Men, po kilku epizodycznych występach w innych komiksach Detective Comics, dorobili się w końcu własnej serii komiksowej, która wystartowała w kwietniu 1983 roku i przetrwała kolejne trzy lata. Zakończył ją dopiero „Kryzys na nieskończonych Ziemiach”… Wolfmana. Walka z Cytadelą, faszystowskim, międzyplanetarnym imperium, które opanowało niemal cały układ Wegi, była głównym zadaniem Omega Men. W skład drużyny wchodzili reprezentanci różnych uciśnionych gatunków układu – łączyło ich pragnienie obalenia tyranii i przywrócenia wolności wszystkim narodom Wegi. Kryzys, który „zaorał” całe uniwersum nie oszczędził też „Omega Men” – powrócili dopiero w 2007 roku, w króciutkiej, niemal niezauważonej, sześcioodcinkowej serii.
Wskrzeszanie zapomnianych i odsuniętych na bocznicę bohaterów już nie raz okazywało się wielce intratnym przedsięwzięciem. Warunek – musi się wziąć za to ktoś naprawdę dobry, jakiś Gaiman, czy ktoś taki. W 2015 roku wydawnictwo Detective Comics zaproponowało niejakiemu Tomowi Kingowi reanimację „Omega Men” – powinno być nowocześnie, dojrzale i atrakcyjnie. Autor przygotował historię zamkniętą w dwunastu odcinkach, choć nie zarzekał się, że to wszystko – wszystko zależeć miało od tego, jaką popularność ona zdobędzie. King miał wówczas sporo swobody twórczej – kilkuletnia inicjatywa wydawnicza, znana jako „The New 52”, dobiegała końca, a uniwersum DC zostało szykowało się do kolejnego „restartu”. Niebawem miało zacząć się „Odrodzenie” – dobry moment, aby opowiedzieć historię spiskowców z Wegi na nowo. Serię wydano pod szyldem „DC You”, kolejnego eventu mającego na celu umilić oczekiwanie na nadchodzący, kolejny „kryzys” (istne marketingowe wariactwo – ale podnoszące wyniki sprzedaży, więc konieczne).
Punkt wyjścia fabuły nowej wersji „Omega Men” jest w zasadzie taki sam jak przed laty. Imperium Cytadeli jest jednak nieco mniejsze – w jego skład wchodzi tylko sześć planet z układu Wegi. Jest ono tak naprawdę czymś w rodzaju wielkiej, kosmicznej korporacji, zajmującej się wydobywaniem „stellarium”, czyli drogocennego pierwiastka, którego pożądają wszystkie rozwinięte cywilizacje galaktyki. Cytadela prowadzi eksploatację podbitych światów na niewyobrażalną skalę i rządzi z pozycji siły – na zależnych od niej planetach nie ma wolności, jest za to ład i porządek. Buty Cytadeli na karkach lokalnych rządów są jego gwarantem. I wtedy pojawiają się buntownicy – sześciooosbowa ekipa renegatów, złożona z reprezentantów zniewolonych planet. Asymetryczna wojna, którą prowadzą ci bezwzględni terroryści jest solą w oku Namiestnika Cytadeli. Zawiera on układ z Kyle’em Raynerem, człowiekiem z Ziemi, znanym jako Biała Latarnia. Zadaniem Raynera są rozmowy pokojowe z Omega Men – niestety już na samym początku zostaje przez nich schwytany. Komiks rozpoczyna się sceną przygotowań do egzekucji Raynera i transmisji tego wydarzenia na wizji. Pojmanie Białej Latarni jest pierwszym z etapów planu renegatów, który ma doprowadzić do upadku znienawidzonego reżimu.
Tom King miał za zadanie wziąć elementy pierwszej serii „Omega Men” i zmodyfikować je tak, aby nabrały dojrzałości, a przede wszystkim moralnej niejednoznaczności. Sam autor mówił, że w trakcie pisania scenariusza stracił już orientację, która ze stron konfliktu jest „dobra” a która „zła”. Niby członkowie Omega Men są tu tymi gośćmi, którym powinniśmy kibicować, ale przecież to bezwzględni dranie, zdolni do najgorszych okropności. Absolutnie przekonani do słuszności swojej sprawy nie cofną się przed niczym. Są takimi odpowiednikami marvelowskich „Strażników galaktyki”, ale zupełnie pozbawionymi lekkości i poczucia humoru. Ta wszechobecna ambiwalencja jest tu kluczowa – autor pozwolił sobie na coś, czego mainstream Detective Comics zazwyczaj bardzo unikał. Opisane zostało tutaj starcie dwóch skrajności, z których jedna jest absolutnie potworna, a druga lepsza „tylko trochę” – zło wielkie walczy ze złem mniejszym.
Brutalna space opera Toma Kinga została oparta dość mocno na jego osobistych doświadczeniach. Zanim został scenarzystą komiksowym pracował do CIA i zaliczył kilka misji na Bliskim Wschodzie. W „Omega Men” bada on granice, za którymi bunt przeradza się w terroryzm, sprawdza jak daleko można się posunąć w walce o wolność i wyznawane idee. Główni bohaterowie komiksu to terroryści, szaleńcy i bandyci – choć, jak wiemy, dość łatwo przypiąć ludziom taką łatkę. Dokręcanie śruby nigdy nie może być kontynuowane bez konsekwencji – w końcu coś pęknie, jest przecież limit cierpienia, jaki można znieść. Można być jak Mahatma Gandhi lub Martin Luther King – i jak Primus z Ogyptu próbować pokojowej metody kropli, która drąży skałę. Można też wziąć pałę i od razu ruszyć na czołgi – w przypadku Omega Men do tego właśnie sprowadza się każda z dróg, jaką ostatecznie podążą rebelianci.
Ale jest też Biała Latarnia, Kyle Rayner, facet, który tak naprawdę symbolizuje czytelnika. To jedyna postać, którą możemy nazwać pozytywną – ma swój czarno-biały zestaw wartości, za pomocą którego próbuje zrozumieć otaczający go świat i odpowiednio ustawić bohaterów na szachownicy. Ale, podobnie jak czytelnik, nie zna zasad, gdy – dopiero w trakcie lektury pojawiają się szarości, a początkowe założenia należy mocno zweryfikować.
Jedenaście z dwunastu odcinków narysował Barnaby Bagenda, ilustrator z Indonezji, który przyznał, że w ogóle nie znał się na superbohaterach zanim zaczął pracę przy „Omega Men”, więc angaż w DC był dla niego sporym wyzwaniem. Poszło mu świetnie, a malarski sposób kolorowania Romulo Fajardo nadaje jego pracy niesamowitej głębi. Słabo narysowany odcinek czwarty (zajął się tym gościnnie Toby Cypress) tylko podkreśla jakość Indonezyjczyka. Tom King stosuje tutaj swój charakterystyczny sposób kadrowania – zapożyczony od Alana Moore’a układ „trzy na trzy”. Dziewięć kadrów na stronie zmienia się czasem na siedem lub osiem, ale zawsze w wyniku łączenia. Tylko dwa odcinki nie trzymają się tej zasady – ze względu na charakter opowiadanej historii.
Tom King stwierdził, że ten sposób opowiadania jest metodą na kiełznanie treści i nadawanie jej specyficznego rytmu. Autor wyjaśnia to w bardzo fajny sposób pod koniec komiksu ustami jednego z bohaterów. Taki podział strony przypomina więzienne kraty zza których wyziera dzika, nieposkromiona treść. My cywilizujemy ją własną interpretacją – „Omega Men” jest świetnym przykładem komiksu, który nie daje żadnych odpowiedzi, tylko pomaga stawiać pytania.
koniec
6 listopada 2020

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Robi wrażenie
Marcin Osuch

4 VI 2023

Uczciwie przyznaję, że miałem jakieś tam oczekiwania do tego komiksu. Nie że będzie to jakieś genialne odświeżenie kultowej przecież serii, raczej zwyczajnie byłem ciekaw, jak autor rozegra starość głównych bohaterów, Thorgala i Aaricii. Ponieważ tej starości jest niewiele, to jestem nieco rozczarowany, ale patrząc na całość, muszę przyznać, że „Żegnaj, Aaricio” da się czytać i wciąga.

więcej »

Legendy i ich legendy
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

3 VI 2023

Legendy Zachodu” to elegancko wydany komiks, opowiadający o tak barwnych postaciach, jak Wyatt Earp, Billy Kid i Siedzący Byk. Mówi się, że w każdej legendzie jest ziarno prawdy. Tu także, choć twórców lubi ponosić fantazja.

więcej »

Dzikie wakacje, ale dla kogo?
Dagmara Trembicka-Brzozowska

2 VI 2023

Kiedy wszyscy znajomi z klasy jadą nad morze albo w góry, wakacje u dziadków na wsi wydają się co najmniej mało interesujące. Jednak dzięki fantazji protoplastów i sile własnej wyobraźni Ada może przeżyć przygody jak z filmu.

więcej »

Polecamy

Superbohater zza biurka

Niekoniecznie jasno pisane:

Superbohater zza biurka
— Marcin Knyszyński

Myślę, więc jestem – tym, kim myślę, że jestem
— Marcin Knyszyński

Kurde blaszka!
— Marcin Knyszyński

Podpatrywanie człowieczeństwa
— Marcin Knyszyński

Suprawielki pantechnobarok
— Marcin Knyszyński

Teraz (naprawdę) mamy kryzys
— Marcin Knyszyński

Zielone koszmary
— Marcin Knyszyński

To jest Sparta!!!
— Marcin Knyszyński

Między złotem a srebrem
— Marcin Knyszyński

Ten, którego nadejście zauważasz
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Inne recenzje

Między Alfą a Omegą
— Tomasz Nowak

Tegoż autora

Razem do końca (prawie)!
— Marcin Knyszyński

Ślizg dla dwóch!
— Marcin Knyszyński

Pająk (mój totem)
— Marcin Knyszyński

Demony Paryża
— Marcin Knyszyński

Inwazja prosto z piekła
— Marcin Knyszyński

Turpizm? Mało powiedziane
— Marcin Knyszyński

Nadeszły mroczne czasy
— Marcin Knyszyński

To nadchodzi…
— Marcin Knyszyński

Do brzegu
— Marcin Knyszyński

Coraz szersza perspektywa
— Marcin Knyszyński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.