Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 marca 2023
w Esensji w Esensjopedii

Carlo Barberi, Christos Gage, Jorge Molina
‹Spidergedon›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSpidergedon
Scenariusz
Data wydania24 listopada 2021
RysunkiCarlo Barberi, Jorge Molina
PrzekładWeronika Sztorc
Wydawca Egmont
ISBN9788328152304
Format332s. 167x255mm
Cena79,99
Gatuneksuperhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

W oczach się dziesięcioi
[Carlo Barberi, Christos Gage, Jorge Molina „Spidergedon” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Ze „Spidergedonem” jest jak z walką Gołoty z Brewsterem. Wydarzenie zapowiadano, jako starcie tytanów, że będzie ciężko i dramatycznie, tymczasem całość rozgrywa się tak szybko, że można je puścić w całości w „Teleexpressie”.

Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

W oczach się dziesięcioi
[Carlo Barberi, Christos Gage, Jorge Molina „Spidergedon” - recenzja]

Ze „Spidergedonem” jest jak z walką Gołoty z Brewsterem. Wydarzenie zapowiadano, jako starcie tytanów, że będzie ciężko i dramatycznie, tymczasem całość rozgrywa się tak szybko, że można je puścić w całości w „Teleexpressie”.

Carlo Barberi, Christos Gage, Jorge Molina
‹Spidergedon›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSpidergedon
Scenariusz
Data wydania24 listopada 2021
RysunkiCarlo Barberi, Jorge Molina
PrzekładWeronika Sztorc
Wydawca Egmont
ISBN9788328152304
Format332s. 167x255mm
Cena79,99
Gatuneksuperhero
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
„Spidergedon” to event z 2018 roku, będący kontynuacją „Spiderversum” (u nas dostępny w 3 zeszycie „Amazing Spider-Man” w ramach linii Marvel Now!). Oba dotyczą rasy okrutnych drapieżników tzw. Dziedziczących, którzy żywią się „totemem pająka”, czyli siłą wewnętrzną Spider-Manów z różnych alternatywnych rzeczywistości. W pierwszej części, by ich pokonać Peter Parker z naszego świata poprowadził armię swoich wariacji z innych wymiarów (m.in. Miles Morales, Spider-Man 2099, Spider-Ham, Spider-Punk, Spider-Gwen). Po dramatycznej walce ostatecznie udało się uwięzić Dziedziczących w miejscu, w którym nikomu nie powinni zagrażać.
Jak łatwo się domyślić, sprawa nie jest rozwiązana na zawsze. Superior Octopus, czyli dobrze nam znany, choć nawrócony na stronę dobra, Doktor Octopus, by udowodnić wszystkim, że faktycznie jest lepszą wersją siebie, a także każdego innego superbohatera, postanowił zmodyfikować i sklonować swoje ciało, używając do tego przerobionej przez siebie technologii Szakala (uwaga tu się trzeba skupić – nie chodzi o prawdziwego Szakala, a klona Petera Parkera – Bena Reilly′ego, znanego, jako Scarlet Spider) i Dziedziczących. W ten sposób, nieświadomie otworzył furtkę Morlunowi i jego wygłodniałej rodzince, umożliwiając ucieczkę. Wszystko zaczyna się od początku, a Spider-Mani z równoległych światów ponownie muszą połączyć siły.
„Spiderversum” było dziełem całkiem udanym, wprowadzającym kilka ciekawych wariacji naszego Człowieka Pająka. Spotkało się z tak przychylnym przyjęciem przez fanów, że dało podstawę do stworzenia na jego motywach pełnometrażowej animacji, która otrzymała, całkiem zasłużenie, Oscara. A że Marvel znany jest z wyciskania dobrych pomysłów do ostatniej kropli, było kwestią czasu, kiedy Pająki i Dziedziczący spotkają się ponownie.
Tak, jak poprzednio, „Spidergedon” przygotowano z rozmachem. Poza główną miniserią, której autorem został Christos Gage, event rozbudowano o zeszyty dodatkowe, rozbudowujące wątki lub przedstawiające lepiej bohaterów. W albumie przygotowanym przez Egmont nie zmieściły się wszystkie tego typu odpryski, niemniej otrzymaliśmy większość tych najważniejszych – „Edge of Spider-Geddon”, „Superior Octopus” i „Vault of Spiders”. I śmiem twierdzić, że ostatecznie są one ciekawsze od historii podstawowej.
Bo w zasadzie nie mamy do czynienia z żadną tajemnicą, czy skomplikowanymi wątkami. Po prostu jest gromada wyjątkowo potężnych łotrów, których wykończyć może jeszcze większy oddział Spider-bohaterów. Nawet nie trzeba budować między nimi relacji, ponieważ już się znają z poprzedniej potyczki. Co najwyżej małą atrakcją jest większy wkład w przebieg wydarzeń Milesa Moralesa i Octopusa, którzy wyrośli na liderów opowieści. Reszta to postacie drugoplanowe i przewijające się w oddali tło. Czyli eventowy standard – bohaterów jest dużo tylko po to, by zapchać kadry, ale nie mają wiele do zrobienia. Co prawda są tacy, którzy starają się wyróżnić z tłumu, jak Spider-Punk, Spider-Woman (May Parker), czy Spider-Man vel Norman Osborn, ale nie udaje im się przejąć inicjatywy na dłużej. Ewentualnie przeszkadzają, jak ten ostatni.
Generalnie scenarzysta ma problem z umieszczeniem bohaterów w opowieści. Bazuje na starciach między poszczególnymi Pająkami ale nie potrafi z nich wykrzesać czegoś więcej, niż tylko zabawnej wariacji na znany temat. A i to lepiej robią inni, o czym za chwilę. Sporym problemem jest także całkowite niewykorzystanie Dziedziczących, którzy w żadnym momencie nie wyglądają na tak potężnych, jak się o nich mówi. To raczej zbieranina zaspanych kmiotów z przerostem ego, którym rozmnożeni Parkerowie (i inni) grają non stop na nosie. Christos Gage przez większość czasu stara się budować klimat zagrożenia, rozpisując dialogi o tym, jak to ostatnio Dziedziczący zostali ledwo pokonani i że teraz Pająki mogą nie mieć tyle szczęścia, a tymczasem finał jest tak ekspresowy i naiwny, jak nokaut Gołoty w wykonaniu Brewstera.
Dlatego też ciekawiej, niż podstawowa miniseria wypadają zeszyty ją uzupełniające. Poświęcone są konkretnym wersjom Spider-Mana. Dzięki temu możemy lepiej poznać ich historie i po trosze zrozumieć motywacje. Nie są to wielkie dzieła, ale w przeważającej większości bardzo pomysłowe miniatury, które stanowią beztroską zabawę klasycznym motywem. Widzimy więc Spider-Punka, który z Kapitanem Anarchią (zgadnijcie, kto to, dodam, że ma tarczę z wielkim „A”), którzy warczą z kapitalistycznymi fanatykami Kanga Konglomeratora, Sp//dr, czyli Peni Parker, obsługującą pajęczą zbroję, Spider-duet w osobach bardzo nieletniego Petera i jego wujka Bena, Spider-Mana z sześcioma rękoma, który pod maską skrywa twarz Normana Osborna, mangowego Spider-Mana, który siedzi wewnątrz wielkiego robota i kilku innych. Jednak tym najważniejszym jest Superior Octopus i jego radykalne spojrzenie na eliminowanie przeciwników. Myślę, że z Punisherem stanowiliby niezły duet. A co z podstawowym Spider-Manem, czyli Peterem Parkerem z Ziemi-616 (naszej)? Jest go wyjątkowo mało. Nie bierze bezpośredniego udziału w walce z rodziną Dziedziczących, albowiem musi w pojedynkę zmierzyć się z Morlunem, co zaprezentowano na łamach „Peter Parker: The Spectacular Spider-Man”. Niestety wyraźnie czuć brak tego wątku w omawianym zbiorze. Co zaś się tyczy strony graficznej, to bardzo ciężko ją podsumować. Rysowników pracujących nad tym eventem jest bowiem równie wielu, co Pajęczaków i nie można mówić o jednym, przeważającym trendzie. Rozstrzał stylów jest tak duży, że mamy zarówno typowe marvelowanie (Mike Hawthorne), klimaty cartoonowe (Alberto Alburquerque), mroczne, niedbałe szkice (Tonči Zonjić i Brahm Revel), szczegółową malarskość (Clayton Crain), dziecięcą umowność (Javier Pulido), czy klimaty pseudomangowe (Sheldon Vella). Do wyboru, do koloru. Od samego początku „Spidergedon” nie miał być czymś wybitnym, co zatrząśnie komiksowym światem. To pozycja czysto rozrywkowa, nastawiona nie tyle na prezentację spektakularnych pojedynków z Dziedziczącymi, co na zabawę mitem Spider-Mana. Jeśli zatem podejdziemy do tej pozycji na luzie i bez zbędnych oczekiwań, okaże się ona całkiem przyjemną, niezobowiązującą lekturą.
koniec
16 grudnia 2021

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Wielka księga mądrości po fakcie
Paweł Ciołkiewicz

24 III 2023

„Przepowiednia pancernika” to komiks autora, który bije obecnie sprzedażowe rekordy we Włoszech. Zerocalcare, bo pod takim właśnie pseudonimem tworzy Michele Rech, udowadnia, że ambitne komiksy mogą odnosić komercyjne sukcesy.

więcej »

Nierówno pod skalpem
Marcin Knyszyński

23 III 2023

Rene Goscinny i Albert Uderzo to „Asteriks” – wiadomo. Zanim jednak dwaj przyjaciele stworzyli postać dzielnego Gala, napisali i narysowali kilka innych mniej znanych komiksów. Poznajmy ich pierwszego bohatera, dzielnego Indianina Umpa-pę.

więcej »

Krótko o komiksach: Coś tu nie wyszło
Dagmara Trembicka-Brzozowska

22 III 2023

Tak jak „Bękarty” dały nadzieję na lekką poprawę, tak „Łzy Hel” przywracają „Thorgala. Młodzieńcze lata” do poziomu serii jedynie odcinającej kupony. A szkoda.

więcej »

Polecamy

Kurde blaszka!

Niekoniecznie jasno pisane:

Kurde blaszka!
— Marcin Knyszyński

Podpatrywanie człowieczeństwa
— Marcin Knyszyński

Suprawielki pantechnobarok
— Marcin Knyszyński

Teraz (naprawdę) mamy kryzys
— Marcin Knyszyński

Zielone koszmary
— Marcin Knyszyński

To jest Sparta!!!
— Marcin Knyszyński

Między złotem a srebrem
— Marcin Knyszyński

Ten, którego nadejście zauważasz
— Marcin Knyszyński

Samotni wśród bliskich
— Marcin Knyszyński

Gdy zło zwycięża…
— Marcin Knyszyński

Zobacz też

Tegoż twórcy

Avengers, na Croma, zbiórka!
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Marvel: Kobieta na stanowisku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Marvel: Deadpoolem w płot
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Thor była kobietą!
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Tegoż autora

Baśń z truchłem wielkiego kraba w tle
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Wyrzutki spod miasta
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Opowieści z dwóch stron barykady
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Russkij wojennyj korabl, idi na #Σ%j
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Poszukiwacze zaginionego celu
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

40 najgorszych okładek płyt 2022 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Szaleństwo pana Daredevila
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Rewolucja zaczyna się tutaj…
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

10 największych rozczarowań muzycznych 2022 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Piekielnie słabo
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.