„Exodus i inne opowieści” sprawia jednak wrażenie dość przypadkowo dobranego zbioru z materiału pojawiającego w oryginale w różnych seriach. Lepszym opowieściom (zarówno pod względem ilustracji, jak i scenariusza), towarzyszą fatalne w rodzaju „Requiem” Kevina Eastmana. Odnoszę wrażenie, że z punktu widzenia wydawcy najważniejsza w tym albumie jest historia „Okręt przeklętych” z udziałem pięknej Belit, której w przygodach towarzyszył Conan. Tym razem piraci trafiają na dryfujący po morzu gigantyczny statek. I choć jego pokład wydaje się pusty, to czai się tam tajemnicze zło.

O ile „Okręt przeklętych” to zaledwie dziesięć stron z przywódczynią piratów, to album wydany jako „Era Conana: Belit” jest już w całości poświęcony tej bohaterce. Poznajemy ją jako zbuntowaną nastolatkę, córkę pirackiego admirała. Dziewczyna marzy, aby w przyszłości przejąć schedę po ojcu i przygotowuje się do tej roli. Sytuacja komplikuje się jednak, gdy mężczyzna zostaje porwany, a wkrótce wszystko co posiadał – rozgrabione, w tym flagowy okręt „Tygrysica”. Uprowadzona przez dawnych towarzyszy ojca Belit ma być sprzedana jako niewolnica, jednak los chce inaczej i dzięki swej pomysłowości zaczyna karierę pirackiej kapitanki. Obserwujemy przemianę bohaterki – od zbuntowanej nastolatki po tak samo zbuntowaną, ale bezwzględną przywódczynię piratów, która bez wahania każe zamordować całą załogę zdobytego statku tylko dlatego, że się poddała nie stawiając wielkiego oporu. Ta historia jednak zwyczajnie nie porywa – ot, taka standardowa, bardzo przewidywalna i chaotycznie poprowadzona opowieść dla starszych nastolatków.

Niestety, nie zachwycają również ilustracje Katarzyny Niemczyk, zwłaszcza gdy porównać te plansze z „Mockingbird”. Tam jednak świetną pracę wykonała odpowiedzialna za kolory Rachelle Rosenberg, natomiast w przypadku „Belit” Jason Keith nie za bardzo pomaga i tylko czasami ratuje jakoś kadry z kompletnie pustym tłem. Czytając ten komiks miałem wrażenie, że pirackie i morskie klimaty kompletnie nie podpasowały polskiej rysowniczce. Tam, gdzie nie musi męczyć się z rysowaniem statków i ich pokładów, jest lepiej. Oczywiście nie każdy musi znać się na okrętach tak jak William Vance pracujacy nad serią „Bruce J. Hawker”, ale to, co się dzieje w komiksie o Belit, może irytować. Przede wszystkim brak konsekwencji w przedstawianiu „Tygrysicy”: pojawia się on już na pierwszej planszy, by na kolejnych wielokrotnie przechodzić metamorfozę, bo jest różnie rysowany i malowany. Choć na jego wiecznie pustym pokładzie nie ma śladu po szalupach, to gdy są potrzebne, nagle mogą być spuszczone przy pomocy wysięgników, których w innych scenach już nie ma. W połowie komiksu, po przebudowie przez Belit, statek zyskuje zamykane luki na wiosła (na absurdalnej wysokości), ale raz na burcie jest ich sześć, innym razem jedenaście. Z wiosłami wiąże się też najbardziej niedorzeczna w tym scenariuszu scena, gdy Belit na widok płynących w jej kierunku wrogich statków mówi: „Ściągnąć żagle! Wszyscy do wioseł! Korzystają z wiatru, my musimy wykorzystać wszystko inne”. Wysłanie załogi do wioseł miałoby sens tylko wtedy, gdyby były dodatkiem do żagli, co pozwoliłoby na osiągnięcie nieco większej prędkości niż grupa pościgowa. Inne elementy pirackiego fachu przedstawiono w tym komiksie jak robią to twórcy niskobudżetowych filmów. Gdy Belit rozkazuje załodze, aby załadowała katapulty, to nie widzimy, skąd się nagle wzięły na pokładzie i w jaki sposób zdołano strzelić nie niszcząc żagli. Na jednym z kolejnych kadrów pojawiają się po prostu kamienie uderzające w cel i tyle. Podobnie ubogo prezentują się sceny abordażu i walk na pokładach statków. Nieco lepiej jest z planszami przedstawiającymi starcia z morskimi potworami i to też o wiele ciekawszy motyw fabularny – szkoda, że tylko w tak niewielkim stopniu wykorzystany.

Oba komiksy z udziałem Belit to niestety mocno średnia lektura. Zawodzą przede wszystkim scenariusze i przez to niewiele tu historii wartych zapamiętania. Mam nadzieję, że kolejne przygody piratki z wydawnictwa Marvel będą ciekawsze, bo w bohaterce tkwi potencjał, którego Tini Howard kompletnie nie dała rady wydobyć, opowiadając o początkach jej pirackiej kariery.

Plusy:

Minusy: