Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Wielka księga mądrości po fakcie
„Przepowiednia pancernika” to komiks autora, który bije obecnie sprzedażowe rekordy we Włoszech. Zerocalcare, bo pod takim właśnie pseudonimem tworzy Michele Rech, udowadnia, że ambitne komiksy mogą odnosić komercyjne sukcesy.
Sprawa prywatna: Odc. 8. Mroczne echo przeszłości
Po tym, jak wychodzi na jaw, że zabójca fleur-de-lis pierwszą kobietę zabił przed trzydziestu laty w Ourense, oczywiście konieczne jest podążenie przez Marinę tym nowym tropem. Co istotne, w odcinku tym nie tylko poznajemy rozwiązanie tej zagadki kryminalnej, ale możemy też liczyć na sporo emocji w związku z działaniami głównej bohaterki.
Nierówno pod skalpem
Rene Goscinny i Albert Uderzo to „Asteriks” – wiadomo. Zanim jednak dwaj przyjaciele stworzyli postać dzielnego Gala, napisali i narysowali kilka innych mniej znanych komiksów. Poznajmy ich pierwszego bohatera, dzielnego Indianina Umpa-pę.
Pieśni o zmartwychwstaniu
Nazwa nowego projektu saksofonisty i kompozytora Ryszarda Wojciula, United Orchestra, nie jest w niczym przesadzona. W studiu nagraniowym udało mu się bowiem zebrać kilkanaścioro artystów wywodzących się z bardzo różnych muzycznych światów. Na zawierającym ludowe pieśni wielkanocne albumie „Zorza prześliczna wynika” tego jednak nie słychać. Artystyczne „zjednoczenie” okazało się nie tylko wybitym na okładkę hasłem!
Seryjni…: „Zawsze starałem się nie zostawiać żadnych śladów”
W rok po poświęconej Edmundowi Kolanowskiemu książce „Nekrofil” Andrzej Gawliński opublikował w Wydawnictwie Kryminalistycznym analizę zbrodniczej działalności kolejnego z polskich seryjnych morderców – Joachima Knychały. „Wampir” jest pozycją znacznie obszerniejszą, bo też materiał wyjściowy – kilkunastotomowe akta sprawy – pozwolił na dogłębniejsze zbadanie sprawy „Frankensteina”, jak nazwali go śledczy prowadzący dochodzenie w latach 70. i 80. ubiegłego wieku.
Rynsztokowo: Ohyda
W Polsce zwykło się określać policjantów „glinami” lub pogardliwie „psami”. W krajach anglojęzycznych to „pigs”, czyli po prostu „świnie”. Określenie to sugeruje oczywiście niechęć, odrazę i ma być z założenia obraźliwe. Nazwanie „świnią” Bruce’a Robertsona, głównego bohatera „Brudu”, jest też obraźliwe – tylko, że dla świń. Policjant z edynburskiego posterunku, zajmujący się sprawami kryminalnymi, jest jednym z najbardziej odrażających protagonistów w historii literatury (i filmu). Kim jest ta kreatura?
The Last of Us: Odc. 8. Żeby żyć, trzeba jeść
Trzeba przyznać, że ten odcinek – w odróżnieniu od poprzedniego – wreszcie dostarcza widzom atrakcji, na jakie czekają. Para głównych bohaterów musi bowiem przetrwać nie tylko borykając się z chorobą Joela i niedoborem jedzenia, ale także stawić czoła grupie naprawdę groźnych ludzi.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)książkowe (wybrane)
Niesłusznie w cieniu……czyli rozważania na temat cyklu „Cienie Pojętnych” Adriana Czajkowskiego.
Beatrycze NowickaNiesłusznie w cieniu……czyli rozważania na temat cyklu „Cienie Pojętnych” Adriana Czajkowskiego. 
Wyszukaj / Kup 
Wyszukaj / Kup Fantastyka a wyobraźnia albo teoria i praktyka Zapytany o przyczynę, dla której czyta fantastykę, niejeden fan odpowie, że lubi podziwiać wytwory wyobraźni autorów. Wydawać by się więc mogło, że im oryginalniejsza wizja, tym lepiej. Truizmem jest jednak stwierdzenie, że – zwłaszcza jeśli chodzi o rozrywkową fantasy – najlepiej sprzedają się sprawdzone rozwiązania. A już, gdy w planach jest cała seria, nikt nie chce nadmiernie ryzykować. W ostatnich latach pojawiła się moda na zmiany, jednak autorzy wprowadzają je drobnymi kroczkami. Uniwersum standardowego cyklu fantasy to jakaś epoka historyczna, przeniesiona do never-landu i wzbogacona o elementy magiczne. Przez dziesięciolecia królowało quasi-średniowiecze, choć niedawno sukces odniosły książki o światach wzorowanych na XVIII i XIX wieku. Czasem autorzy sięgają po nowe, oryginalne systemy magii. Zwykle jednak w takich przypadkach zachowany zostaje tradycyjny schemat fabularny. Czajkowski zagrał odważnie, bo nie tylko zaproponował własne, bardzo oryginalne uniwersum, to jeszcze niejako przerzucił punkt ciężkości narracji z losów poszczególnych postaci (to akurat widać bardziej w dalszych tomach) na historię całego kontynentu. 
Wyszukaj / Kup Uniwersum Czajkowskiego pozostaje w dynamicznej równowadze, w ruchu. Ilość krain i ludów naprawdę robi wrażenie, sądzę, że można by było napisać drugie dziesięć tomów i jeszcze nie wyczerpać potencjału tego świata. Z drugiej strony często Czajkowski opisuje je dosyć pobieżnie i całe to bogactwo jedynie miga czytelnikowi przed oczami, jakby oglądał to wszystko z okien pędzącego pociągu. 
Wyszukaj / Kup Kolejną interesującą koncepcją jest fabuła inspirowana drugą wojną światową. Słyszałam o niejednej powieści fantastycznej, będącej historią alternatywną, albo utworach toczących się w „naszej” rzeczywistości wzbogaconej o pierwiastek nadnaturalny. Czajkowski zrobił coś innego, niejako „przełożył” fragmenty historii XX wieku na swoje uniwersum fantasy, nie czyniąc tego jednak na tyle dokładnie, by losy jego świata były dokładną analogią. Do tego wymieszał je z wątkami typowo magicznymi – to akurat wypada nieco gorzej, te Szkatuły Cienia i Pieczęcie Robaka, z drugiej strony stanowi immanentny element fabuły. Jest w „Cieniach Pojętnych” pewnego rodzaju niezdecydowanie – klasyczne motywy fantasy, czy rozwiązania sąsiadują z oryginalnymi pomysłami i (miejscami) bardziej realistycznym, „historycznym” podejściem. Nie jest to typowy, komercyjny cykl o przygodach magicznego wybrańca, ale to nadal fantasy rozrywkowa, skupiona na akcji. Choć od czasu do czasu pojawiają się poważniejsze przemyślenia, nie dominują one nad całością. Pamiętam recenzję pewnego Amerykanina, skarżącego się na to, że „cykl nie zakończył się sprawiedliwie, bo «źli» nie dostali odpowiedniego łupnia”, widać więc, że przeciętnemu czytelnikowi fantasy może jednak zabraknąć „heroicznego” podejścia. Dodać też muszę, że od pewnego momentu osowców nie da się postrzegać, jako „tych złych do pokonania.” Z drugiej strony nagminne ratowanie pewnych bohaterów, czy samo zakończenie zdecydowanie bardziej optymistyczne i – użyjmy już tego słowa, skoro wcześniej padło – sprawiedliwe, niż była historia, raczej nie skusi czytelników, będących wielbicielami ponurego realizmu. Gdybym sporządziła ranking przeczytanych przeze mnie cykli fantasy, wyciągając średnią ocenę z ocen wszystkich części, „Cienie Pojętnych” znalazłyby się na najwyższym miejscu. To jedyna znana mi seria, która jest coraz lepsza z tomu na tom, gdzie widać, że autor czyni postępy i gdzie akcja nie zwalnia ani na moment. Okazuje się jednak, że marketingowo lepszym podejściem jest włożyć najwięcej wysiłku w tom pierwszy. Potem, jeśli świat i bohaterowie „chwycą” można się jeszcze postarać przez jeden, dwa następne, by wreszcie osiągnąć etap, na którym można swobodnie lać wodę a fani i tak to kupią. Tymczasem u Czajkowskiego tom pierwszy istotnie nie powala – to, że świat jest ciekawy już widać, ale przedstawianie tego chwilami wypada dość sztywno i sztucznie (ach, te długie wyjaśnienia bohaterów). Z początku też wszystko zapowiada typową fabułę fantasy ze złym Imperium (na wschodzie tym razem) i przeciwstawiającą się mu dzielną drużyną, która w dodatku nie budzi szczególnej sympatii czytelnika. Prawdziwą urodę cyklu dostrzega się dopiero po lekturze kilku tomów, gdy można docenić pracę koncepcyjną, włożoną w świat i fabułę, kiedy Czajkowski nabiera płynności w kreowaniu kolejnych bohaterów i wplataniu ich losów w ogólny obraz. Pytanie tylko, ilu czytelników dotrze do tego etapu? Pochwalę jeszcze raz akcję – niezwykłe jest to, jak Czajkowski utrzymuje jej tempo. Wiąże się z tym wyjątkowa „gęstość” wydarzeń. To ogromny atut, ale też „Cienie Pojętnych” wymagają uważnej lektury, śledzenia wielu wątków jednocześnie, zapamiętywania postaci i szczegółów. Tam, gdzie jeden doceni intelekt autora, inny czytelnik może się pogubić, zwłaszcza, jeśli czytałby kolejne tomy w miarę ich ukazywania się a nie jednym cięgiem. A skoro o ukazywaniu się, na pochwałę zasługuje też niezwykła dyscyplina autora, który nie dość, że pisał dobrze, to jeszcze nie kazał czytelnikom za długo czekać na kolejne części. Jest to tym bardziej godne szacunku, że Czajkowski nie utrzymuje się z pisania. Całe „Cienie Pojętnych” powstały po godzinach jego pracy (pamiętam uwagę, że duże fragmenty „Podniebnej wojny” powstały w pociągach). Pamiętam też wypowiedź o tym, jak napisał pierwsze cztery tomy i w tej formie zaproponował wydawcy. Czajkowski zdecydował się na takie rozwiązanie dlatego, iż obawiał się, że odrzucenie części pierwszej mogłoby go na tyle zniechęcić, iż zarzuciłby pomysł. A on chciał te książki ukończyć. Nie zaprzeczę, portret, jaki wytworzyłam sobie na podstawie wywiadów, czy innych wypowiedzi w internecie, budzi moją sympatię dla autora. Pisarz jawi mi się jako człowiek skromny i z pasją. W odróżnieniu od kilku popularniejszych odeń autorów słowo „sprzedać” nie pojawia się u niego jak mantra. Chętnie chwali swoich kolegów po piórze, o niektórych pisze nawet, że sam nie dorasta im do pięt (choć ja wymieniłabym rzeczy, które Czajkowskiemu wychodzą lepiej, niż owym osobom). Wreszcie, czyż można nie lubić kogoś, kto na pytanie, co go przeraża, odpowiada, że Justin Bieber i kreacjoniści? Chociaż, jak wspomniałam, Czajkowski wyrabia się w trakcie pisania cyklu, bohaterowie nie są jego mocną stroną. Owszem, miewa nośne pomysły, od pewnego momentu bardzo dobrze wypadają mu też postaci dalszych planów. Jednak osoby, które zasługują na miano protagonistów cyklu często wypadają blado. Albo też są prowadzone nierówno – w niektórych tomach konkretni bohaterowie są bardziej pełni życia i przekonujący, trafiają im się ciekawe sceny i niezłe dialogi, w innych zaś albo przewijają się gdzieś na obrzeżach fabuły, albo niby wiele się dzieje z ich udziałem, ale wszystko to jest mechaniczne, teoretycznie wypływa ze znanych czytelnikowi motywacji, a mimo to nie przekonuje. A przecież większość wielotomowych cykli opiera się na bohaterach właśnie. Pozytywne uczucia, jakie wzbudzają w czytelnikach są bardzo ważnym bodźcem, by sięgnąć po kolejną część. Są w cyklu tomy, gdzie autor skupia się na ogólnym obrazie wojny, składa go z losów mniej znacznych postaci – i to wychodzi mu dobrze, choć zapewne nie każdemu przypadnie do gustu takie podejście. Ale są też takie, gdzie kilka postaci zostaje zdecydowanie wyeksponowane i choć czasem pisarzowi udaje się to zrobić dobrze (np. w „Spadkobiercach ostrza”), to w wielu przypadkach czegoś jednak brakuje i nie zyskują one sympatii czytelnika. Zresztą, pal licho sympatię, oni po prostu za często nie mają charyzmy. Szczególnie miałko, oczywiście w moim odczuciu, wypada Che Maker – nie pamiętam drugiej równie bezbarwnej i pozbawionej zdecydowania postaci, której decyzje mają wpłynąć na losy świata (wyjąwszy jakieś szybko zapomniane marne książki). Doceniam też panujące w większości krain równouprawnienie, wielką liczbę kobiet żołnierzy, pilotów, agentek, pań polityk. Z drugiej strony, niestety, jeśli chodzi o psychikę – kobiety i mężczyźni u Czajkowskiego wcale się nie różnią. W zdecydowanej większości przypadków można by zamienić imiona oraz końcówki gramatyczne i czytelnik nie odczułby różnicy. Czytając „Cienie pojętnych” podziwiam potencjał świata przedstawionego, postaci i wydarzeń, rozmaite pomysły i smaczki, konsekwencję autora, a także jego zdolność zapanowania nad tak złożoną wizją. Z drugiej strony, choć zdarzają się sceny budzące głębsze uczucia i zapadające w pamięć, nader często brakuje tym powieściom emocjonalnego oddziaływania. Tak, jak Gemmell potrafił w prostą, raczej schematyczną fabułę tchnąć ducha, tak Czajkowski odwrotnie – skomplikowaną i ciekawą fabułę często przedstawia dość sucho. Relacjonuje wydarzenia, prezentuje kolejne elementy swojego świata, ale czyni to w taki sposób, że odbiera się je „na chłodno.” To już niestety istotna wada (choć z drugiej strony to rzecz subiektywna i zapewne znajdą się osoby, których jednak „Cienie pojętnych” poruszały). Jeszcze o tłumaczeniu słów kilka Na naszym rynku Czajkowski szczęścia nie miał i porządnych przekładów się nie doczekał. Irytujący (i zaciemniający odbiór) chaos w nazewnictwie, kalki z angielskiego i niefortunnie (albo wręcz błędnie) tłumaczone zdania nie służą „Cieniom Pojętnych”. Nie mogę powiedzieć, żeby tłumacze całkowicie pokpili sprawę, jednak na pewno dałoby się to zrobić lepiej. Natomiast, skoro już o tych kwestiach, podoba mi się wydanie: koncepcja graficzna, ale też dobry papier. Przyznam, że jestem bardzo ciekawa, czy „Cienie pojętnych” z czasem zdobędą uznanie (może, kiedy jeszcze bardziej znudzą się tradycyjne rozwiązania), czy też przepadną wśród setek innych pozycji. Sądzę, że cykl mógłby wytyczyć kierunek dla fantasy XXI wieku (nie jedyny, oczywiście). Dla mnie wizja Czajkowskiego ma potencjał, który wykracza poza literaturę. Lubię sobie wyobrażać, jakie filmy mogłyby zostać nakręcone na podstawie tych książek – gdyby zabrał się za to ktoś z wyczuciem w kwestii wysokobudżetowego fantasy i odpowiednim zmysłem estetycznym, mogłaby powstać prawdziwa uczta dla oka. Sam świat powstał jako autorski system RPG i zdecydowanie nadaje się do wykorzystania nie tylko przez kolegów Czajkowskiego ze studenckich lat. Przede wszystkim to uniwersum niezwykle pojemne, nadające się do prowadzenia bardzo szerokiego wachlarzu przygód – od przysłowiowego ratowania wieśniaków, czy pływania po morzu pirackim statkiem, przez rozgrywki szpiegowskie i polityczne, aż po wątki eksploratorskie. Mistrz gry może zabrać swoich graczy do przepastnych kniei nawiedzanych przez duchy, kapitalistycznego miasta, gdzie rywalizują ze sobą kupieckie rody i przestępcze organizacje, na pełen intryg dwór pajęczego arystokraty, do stolicy totalitarnego państwa, czy nawet na dno morza, gdzie ludzie mieszkają w ukrytych pod kopułami miastach i kontaktują się telepatycznie z krakenami. Może kazać im prowadzić śledztwo w sprawie śmierci polityka, który zabawiał się okultyzmem, myszkować wśród tysiącletnich zabytków Khanaphes albo wykradać tajemnice któregoś z genialnych inżynierów na zlecenie konkurencji. System ras i ich umiejętności wydaje się wygodny i przede wszystkim grywalny. Jeszcze tylko (tylko…) dobra mechanika i ładne wydanie (przy odpowiedniej reklamie) i to mógłby być naprawdę dobry system. Poza RPG, uniwersum pojętnych i niepojętnych nadawałoby się także na podstawę dla gry komputerowej (np. strategii), planszówki, czy karcianki. Ale to też kwestia przypadku i marketingu – czy dana kreacja stanie się na tyle popularna, by zostać wykorzystana w innych mediach. Nie widzę na to wielkich szans, niestety, choć przyjemnie było sobie pofantazjować. Są za to szanse, że autor kiedyś wróci do tego świata. Przyznam, że nie pogardziłabym też zbiorkiem opowiadań (autor regularnie zamieszcza je na swoim blogu), wydanym w tej samej szacie graficznej, co cykl.  11 sierpnia 2015 1) Swoją drogą, jest w tym pewna ironia, że twórcy uniwersum Forgotten Realms wymyślili rasę elfów, u której panuje matriarchat, a najbardziej rozpoznawalnym jej przedstawicielem został mężczyzna. | ||||||||||||||||||||||||
Wprawdzie oficjalnie nastała już wiosna, ale pogoda wciąż może zaskoczyć. Może więc warto w te mniej wiosenne dni nadrobić coś z naszych marcowych recenzji?
więcej »
Większość czytelników fantastyki zna takie powieści H. G. Wellsa jak „Wojna światów” czy „Wehikuł czasu”. Ojciec science fiction napisał jednak o wiele więcej znaczących książek, z których nie każda została dotychczas przetłumaczona na polski. Przyjrzyjmy się jednej z takich prac mistrza.
więcej »
W Polsce zwykło się określać policjantów „glinami” lub pogardliwie „psami”. W krajach anglojęzycznych to „pigs”, czyli po prostu „świnie”. Określenie to sugeruje oczywiście niechęć, odrazę i ma być z założenia obraźliwe. Nazwanie „świnią” Bruce’a Robertsona, głównego bohatera „Brudu”, jest też obraźliwe – tylko, że dla świń. Policjant z edynburskiego posterunku, zajmujący się sprawami kryminalnymi, jest jednym z najbardziej odrażających protagonistów w historii literatury (i filmu). Kim jest ta (...)
więcej »Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Po trzy: I jeszcze jeden tom…
— Beatrycze Nowicka
Nie tylko umarli zobaczą koniec wojny
— Beatrycze Nowicka
Mozaika wojny albo hard fantasy
— Beatrycze Nowicka
Kanon ze smoczej jaskini: Moja własna lista. Część II
— Beatrycze Nowicka
Do księgarni marsz: Wrzesień 2014
— Esensja
Cień ojca
— Beatrycze Nowicka
Zaś stryjek Stenwold uparcie wciąż żyje
— Beatrycze Nowicka
A wszyscy oni kochają Che Maker
— Beatrycze Nowicka
Ciąg dalszy nastąpi
— Beatrycze Nowicka
Finał iście ekspresowy
— Beatrycze Nowicka
Tryby historii
— Beatrycze Nowicka
Imperium zwane pamięcią
— Beatrycze Nowicka
Gorzka czekolada
— Beatrycze Nowicka
Kosiarz wyłącznie na okładce
— Beatrycze Nowicka
Bitwy nieoczywiste
— Beatrycze Nowicka
Morderstwa z tego i nie z tego świata
— Beatrycze Nowicka
Z tarczą
— Beatrycze Nowicka
Rodzinna sielanka
— Beatrycze Nowicka
Wiła wianki i to by było na tyle
— Beatrycze Nowicka
Supernowej nie zaobserwowano
— Beatrycze Nowicka
