Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 16 sierpnia 2022

Lista śmierci: Odc. 6. Wielka ucieczka
Wprawdzie zamach na Steve’a Horna się powiódł, ale w efekcie główny bohater znajduje się w nie lada opałach, bo teraz krok w krok za nim podąża Tony Layun, który w dodatku korzysta z każdego możliwego wsparcia. Co ciekawe twórcy serialu nie tylko postarali się, aby obserwowanie tego pościgu dostarczyło widzom sporo emocji, ale wykorzystują te wydarzenia do ukazania nieco bardziej ludzkiego oblicza Jamesa Reece’a.
Fantastyczne Zaodrze, czyli co nowego w niemieckiej science fiction? (2)
W kwietniowym numerze „Nowej Fantastyki„ z roku 2020 Tomasz Kołodziejczak zadał dwa pytania: „Chętnie dowiedziałbym się, na których aspektach niemieckiej historii i niemieckiej bliskiej przyszłości skupiają swoją uwagę tamtejsi pisarze SF? Jak sami siebie widzą i o sobie piszą?” Spróbuję odpowiedzieć na te pytania, przedstawiając przy okazji książki walczące ostatnio o najważniejsze niemieckie nagrody dla literatury fantastyczno-naukowej.
Dziecko, które pamiętało gwiazdy
Bałem się tego komiksu. Zanim go przeczytałem, najpierw dość długo łypał na mnie z półki i doprawdy nie wiedziałem czego się po nim spodziewać. Oto on – „Mały astronauta” autorstwa Jean-Paula Eida.
Notatki z podróży
Nie każdy, kto mieszkał w obcym kraju, potrafi o nim pisać bez uprzedzeń, uciekać od porównań, celebrować inność i jednocześnie przedstawiać ją jako coś normalnego. Davidowi Camposowi w „Kassumai” się to udało.
Przeczytaj to jeszcze raz: Kraj strachów dziecinnych
Idąc tropem Stephena Kinga, Dan Simmons w „Letniej nocy” kreśli kameralne amerykańskie miasteczko z dziećmi jako bohaterami i grozą w tle. Autor „Terroru” i tym razem stworzył znakomity horror, choć radykalnie różny od tego zlokalizowanego w lodach Arktyki.
Peryferia: Odc. 2. Nie ma ucieczki od przeznaczenia
Mogłoby się wydawać, że upadek w bezdenną przepaść powinien nieuchronnie zakończyć się śmiercią. Szybko przekonamy się jednak, że w przypadku dziury na polu Abbottów tak się nie dzieje. Nieco więcej na temat właściwości tego niezwykłego obiektu dowiadujemy się dopiero pod koniec odcinka.
Do księgarni marsz: Sierpień 2022
Chociaż tym razem nasze zestawienie lekko zdominowały wznowienia powieści Zbigniewa Nienackiego, to znalazło się w nim także kilka interesujących tytułów z zupełnie innej półki.
W podziemnym kręgu: Terapia szokowa
Przed nami „Zmyśl coś”, zbiór krótkich form Chucka Palahniuka. Czy i tu daje się poznać jako bezkompromisowy kontestator całkowicie zmerkantylizowanego, współczesnego stylu życia oraz wywołujący kontrowersje mizantrop?

Książki

Magazyn CCXVIII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Ja, robot
Isaac Asimov
Lisica
Witold Horwath
Na przekór nocy
Brigid Kemmerer
Ród Atrydów
Brian Herbert, Kevin J. Anderson
Nic wam nie jestem winna
Laura Steven
Czarna pieśń
Anthony Ryan
Love & Gelato
Jenna Evans Welch
Urth Nowego Słońca
Gene Wolfe

więcej »

Zapowiedzi

książkowe (wybrane)

Anarchy in the UKR
Serhij Żadan
F*ck, fame & game
Elżbieta Turlej
Kajtuś Czarodziej
Janusz Korczak
Miedzianka. Historia znikania
Filip Springer
Mroczne umysły
Alexandra Bracken
Neapol ’44
Norman Lewis
Od Katowic idzie słońce
Anna Malinowska
Terra Alta
Javier Cercas

więcej »

Marta Kisiel
‹Dożywocie›

EKSTRAKT:	50%
WASZ EKSTRAKT: 70,0 (0,0) %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Dożywocie
Data wydania	19 listopada 2010
Autor	Marta Kisiel
Wydawca	Fabryka Słów
Cykl	Dożywocie
ISBN	978-83-7574-253-4
Format	376s. 125×195mm
Cena	31,90
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Krewni i znajomi różowego królika
[Marta Kisiel „Dożywocie” - recenzja]

Beatrycze Nowicka

„Dożywocie” Marty Kisiel - zbiór opowiadań poświęconych Lichotce i jej mniej oraz bardziej niezwykłym mieszkańcom stanowi całkiem sympatyczną lekturę. Niestety, niewiele ponad to.

Krewni i znajomi różowego królika
[Marta Kisiel „Dożywocie” - recenzja]

„Dożywocie” Marty Kisiel - zbiór opowiadań poświęconych Lichotce i jej mniej oraz bardziej niezwykłym mieszkańcom stanowi całkiem sympatyczną lekturę. Niestety, niewiele ponad to.

Marta Kisiel
‹Dożywocie›

EKSTRAKT:	50%
WASZ EKSTRAKT: 70,0 (0,0) %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Dożywocie
Data wydania	19 listopada 2010
Autor	Marta Kisiel
Wydawca	Fabryka Słów
Cykl	Dożywocie
ISBN	978-83-7574-253-4
Format	376s. 125×195mm
Cena	31,90
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Otwierające zbiorek opowiadanie tytułowe pojawiło się po raz pierwszy w antologii „Kochali się, że strach”, gdzie było jednym z lepszych tekstów. Niejako wbrew założeniu, nie traktowało miłości jako tematu głównego, a raczej czyniło zeń jeden z motywów. Lekkie i zabawne, zwracało uwagę stylem, nawiązaniami do Romantyzmu oraz galerią bohaterów. Opowiadanie spotkało się z ciepłym przyjęciem, co pociągnęło za sobą powstanie dalszego ciągu perypetii mieszkańców starego domu na odludziu.

Dom ów, dumnie nazwany Lichotką, został odziedziczony przez Konrada Romańczuka, początkującego pisarza. Uradowany nieoczekiwanym spadkiem, główny bohater nie zwrócił zbytniej uwagi na adnotację w testamencie wspominającą o współlokatorach. Na miejscu przyszło mu się przekonać, jak dalece odbiega ono od ideału – wymarzonej ostoi, w której mógłby w spokoju oddawać się twórczości literackiej. I nie chodziło tu jedynie o stan budynku… mieszkańcy Lichotki okazali się dosyć barwną grupą, w skład której wchodzili: uwielbiający sprzątać, uczulony na pierze anioł o imieniu Licho, zamieszkujący piwnicę Krakers – kucharz z zamiłowania a pociotek Cthulhu z urodzenia, wznoszący się nieustannie na wyżyny poezji przebrzmiałej doszły – i przeszły – samobójca panicz Szczęsny, utopce sztuk cztery oraz kotka zwana Zmorą. W tak niespodziewanych okolicznościach Konrad musiał więc radzić sobie nie tylko z życiem z dala od cywilizacji (jakby to było nie dość dla zawołanego mieszczucha) ale i z całą radosną gromadką.

W opowiadaniu wyglądało to naprawdę ciekawie, jednak rozwinięcie tematu na całą, dość grubą książkę, moim zdaniem niekoniecznie wyszło na dobre. Owszem, mamy kolejne historie, niemniej przez to pomysł został rozwodniony. Dalsze cztery opowiadania nie wnoszą nowej jakości – mijają kolejne miesiące, współlokatorzy dalej sprawiają Konradowi rozmaite kłopoty, choć jednocześnie pisarz coraz bardziej się do nich przywiązuje a od czasu do czasu pojawiają się przybysze z zewnątrz.

Wszystko to opisane jest stylem zasługującym na pochwałę. Widać, że filologiczne wykształcenie Marty Kisiel to nie tylko wiedza, ale i biegłe władanie językiem. To głównie styl decyduje o tym, że „Dożywocie” jest zabawną i przyjemną lekturą. Okraszone zjadliwą ironią opisy1), wywołujące uśmiech na ustach określenia w rodzaju „rozgarnięty jak kupa liści”, „makijaż na wściekłą pandę” czy „mieć przewalone, niczym drzewo w poprzek drogi” i dowcipne dialogi są niewątpliwie największym atutem książki. Warto zauważyć, że autorka zadbała o indywidualizację wypowiedzi bohaterów2). Nie brak też wszelkiej maści nawiązań i parafraz.

Niestety, „Dożywocie” spełnia smutną prawidłowość wielu humorystycznych książek – odwrotność proporcjonalności formy do treści. Bowiem, jeśli przyjrzeć się uważniej, w samych opowiadaniach dzieje się relatywnie niewiele (nie licząc zakończenia, gdzie dla odmiany, dzieje się moim zdaniem zbyt dużo). W zasadzie głównym tematem jest życie codzienne niecodziennych mieszkańców Lichotki – remont, przygotowania do Bożego Narodzenia, czy świętowanie urodzin zakończone popijawą i porannym kacem. Całe strony zajmują opisy – owszem, zgrabnie napisane, lecz często wszystko to zdaje się biciem… anielskiego pierza. Humor sytuacyjny, cóż, zasadniczo niezbyt jest wyszukany – ot Licho prosi Krakersa, by przytrzymał gwóźdź podczas wieszania świątecznych dekoracji, Konrad ustawicznie potyka się o domowy inwentarz w postaci królika3), czy staje się obiektem westchnień pewnej panny drugiej młodości.

Spore zastrzeżenia mam też do bohaterów. Tutaj muszę przedstawić własne oczekiwania – otóż wydawało mi się, że tego rodzaju książka powinna zostać zbudowana na kontraście pomiędzy normalnością zewnętrznego świata i przybywającego zeń nowego mieszkańca a niezwykłością Lichotki. Tymczasem, jakimś dziwnym trafem, bardziej realnymi z postaci wydają się wszelakie byty nadprzyrodzone z Lichem na czele. To właśnie zasmarkany i nieporadny anioł budzi w czytelniku sympatię. Z kolei Szczęsny zazwyczaj oznacza komiczne sytuacje, choć moim zdaniem autorka przeszarżowała w kilku momentach – śmieszna jest już sama „romantyczna” maniera, kolejne zmiany image’u panicza prowadzą do przerysowania tej postaci. Co za dużo to niezdrowo. Krakersowi oraz utopcom poświęcono mniej uwagi, ale też zarysowują się w pamięci.

Natomiast tak zwani „zwykli ludzie” – nie licząc Szymona Kusego (w charakterze przyjaciela domu oraz kolorytu lokalnego) – nie zdają egzaminu. Przede wszystkim sam Konrad – młody, zdolny pisarz, który, choć wydał do tej pory jedynie zbiór opowiadań, posiada nieustająco wydzwaniającą do niego, ba, przyjeżdżającą specjalnie w odwiedziny, by go zmotywować do pracy agentkę oraz tłum fanek wręczający mu liściki wraz z koronkową bielizną. Jakoś mi to niezbyt pasuje do polskiej rzeczywistości, przypomina raczej powszechne wyobrażenie na temat poczytnego pisarza (najlepiej amerykańskiego). Tym samym Konrad jest kolejną figurą, tyle że zaczerpniętą ze współczesnej popkultury, co czyni go strasznie papierowym4). Przydanie mu smętnych rozważań na temat nie do końca przebrzmiałej miłości do niejakiej Majki niestety nie czyni go wiarygodniejszym. W porównaniu do Paula Carpentera – bohatera recenzowanego przede mnie niedawno „Śniło ci się” – wydaje się płytki. Pozostali – owa agentka w obcisłym kostiumiku, butach na niebotycznym obcasie i z pieskiem pod pachą, a także trzej niepożądani goście sprawiają wrażenie ustawianych tam, gdzie trzeba kukiełek. Ponadto reakcje wszelkich zjawiających się w Lichotce obcych są delikatnie mówiąc dziwne – niemal wszyscy nie wykazują szczególnego zdziwienia zastaną sytuacją, jak gdyby nigdy nic wdają się w konwersację z nadprzyrodzonymi istotami i chętnie częstują posiłkiem serwowanym przez wystające z piwnicznego okienka macki.

Taki sposób ich przedstawiania sprawia, że podczas lektury cały czas pozostaje się na poziomie tekstu. Czytając fantastykę chciałabym, by świat i bohaterowie ożywali na płaszczyźnie moich wyobrażeń. Tutaj umowność jest na to zbyt duża. Poza tym – dla mnie przynajmniej dobra humorystyczna fantastyka powinna zawierać celne obserwacje i od czasu do czasu ukazywać prawdę. Czegoś takiego nie znalazłam w „Dożywociu”. Owszem, dobrze napisane, owszem kolorowe… ale pod tym miłym dla oka opakowaniem niczego nie znalazłam. Choć oczywiście, jeśli oceniać książkę wedle jej „potencjału rozrywkowego” to trzeba powiedzieć, że zadanie swoje spełnia.

4 grudnia 2010

1) „Dodatkowy efekt złowrogiej mroczności osiągnął dzięki smoliście czarnym smugom, które spływały mu z zewnętrznych kącików oczu przez policzki aż na brodę. Był to efekt niezwykle dramatyczny i wstrząsający, lecz całkowicie niezamierzony, gdyż powstał na wskutek niespodziewanego uczulenia na tusz do rzęs, które ustawicznie dręczyło panicza i nosiło znamiona jego osobistej tragedii” (str. 310-311).
2) Oczywiście najbardziej w oczy rzuca się styl Szczęsnego, obfitujący w wyrażenia w rodzaju: „Azaliż panna drzewna hałas ów poczyniła?”
3) Pojawiający się w Lichotce różowy królik wywołał we mnie skojarzenia z „Kłopotami w Hamdirholm”, gdzie owo zwierzątko okazało się zaklętą smoczycą. „Topos różowego królika w twórczości autorów związanych z Fahrenheitem”? Zresztą, królika w „Dożywociu” jest zdecydowanie za dużo.
4) Co ciekawe, jeśli spojrzeć na listę autorów „Kochali się, że strach”, okazuje się, że figuruje na niej Konrad Romańczuk, a w krótkiej notce o nim można przeczytać: „obecnie (…) osiadły na jakimś lichym zadupiu”.

Komentarze

« 1 2

06 XII 2010 16:50:05

OK. Czyli o co chodzi panu/pani N. Skoro, jak sam -/a pisze, recenzentka zauważyła co miała zauważyć. Wystawiła ocenę 50% - co oznacza - można przeczytać (ale nie trzeba). Ja, po przeczytaniu, oceniam tą książkę niżej - ale to tylko moje zdanie.

Więc czego tak naprawde pan/pani N. oczekuje? Peanów?

06 XII 2010 19:42:49

@N. -- ja jednak będę bardzo zobowiązany za choćby krótkie, powierzchowne, zwięzłe i skrótowe wyjaśnienie, dlaczego 257 defibrylowanych stron dziełem literackim być nie może. Oczywiście mówimy tu o sytuacji -- to bardzo ważne -- w której autor owe stronice za dzieło literackie uważa.

07 XII 2010 11:39:17

"Tyle, że niech wywnętrza się ze swojego gustu, gdzieś w osobnym artykule zatytułowanym np. \"Miałkość literatury humorystycznej\", a nie miesza w swój własny gust do, było nie było, w miarę obiektywnej recenzji."
Hmmm. Napisać recenzję bez własnego gustu? To jakiś oksymoron jest. Zresztą podobnie jak "obiektywna recenzja". Obiektywne to może być streszczenie.

Gorzej byłoby, gdyby faktycznie recenzentka pisała coś w stylu "Powieść głęboka być powinna niczym Rów Mariański, inaczej nie ma prawa zaistnieć." Ale jednak w tekście pojawia się kilkukrotnie zastrzeżenie (które powinno być w sumie zbędne, bo każdy wiedzieć powinien, że recenzja zawsze prezentuje zdanie recenzenta): "moim zdaniem", "Tutaj muszę przedstawić własne oczekiwania", "dla mnie przynajmniej". Recenzja nie przedstawia prawdy objawionej i ta na szczęście tego nawet nie udaje.
Żeby nie było, że ukrywam - też jestem recenzentem, też Esensji. Można zatem z góry odrzucić wszystko, co napisałem :)

07 XII 2010 11:42:16

Natomiast recenzentka faktycznie popełniła jeden straszliwy błąd. Nie "różowy królik", tylko "łurzowy kłulik" jest toposem fahrenheitowo-kisielowym!

04 VII 2011 03:02:01

A ja mam taką drobną uwagę, iż wielce szanowna Pani recenzentka niezbyt uważnie przeczytała książkę bo Konrad Romańczuk nie dlatego miał fanki z figami z powodu swojej sławy. Nie doczytała szanowna recenzentka, że sprawcą tego było Licho które stworzyło rzeczonemu profil na portalu randkowym misie-pysie.pl i szukało w ten sposób dla niego żony...

04 VII 2011 07:36:33

257, dokładnie w założeniu - 257 defibrylatorów toż to sztuka konceptualna. Odmawiacie wielkości takiemu np. Romanowi Opałce?! Te defibrylatory mogą mieć rewolucyjne znaczenie dla sztuki!

30 VII 2012 11:21:38

Kolejna recenzentka, ktora pisze jak pisac fantastyke, a sama pisze tylko recenzje. Przykre jest to, ze jedzie po ksiazkach, ktore sa bardzo dobre, tylko dlatego, bo samej sie nie udalo nic wydac. Nie lubie esencji od dzisiaj.

30 VII 2012 11:35:24

Weź daj spokój, poważnie myślisz, że tylko pisarze mają prawo oceniać innych pisarzy? A co z recenzjami filmowymi w takim razie? Nie wolno skrytykować/pochwalić filmu, jesli się nie jest reżyserem? A co z komentowaniem jakości zupy w restauracji?...

30 VII 2012 13:02:18

Droga Achiko, odpowiedź na ostatnie z zadanych przez Ciebie pytań jest banalnie prosta. Prawo do komentowania jakości zupy w restauracji ma wyłącznie Magda Gessler ;-P

30 VII 2012 13:19:45

no tak, na to nie wpadłam.
:-)))))

« 1 2

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zapomniani bohaterowie czasów zarazy
Sebastian Chosiński

16 VIII 2022

Pisząc w połowie lat 60. ubiegłego wieku „Zarazę” – swój najbardziej znany reportaż, poświęcony epidemii ospy prawdziwej we Wrocławiu – Jerzy Ambroziewicz nie mógł wyjawić najważniejszego, czyli tego, skąd choroba wzięła się w stolicy Dolnego Śląska. Ale i bez tej wiedzy jest to fascynująca lektura. Mimo że to opis wydarzeń sprzed kilku dekad, zdaje się być ponownie – po naszych doświadczeniach z pandemią koronawirusa – bardzo aktualny.

więcej »

Krótko o książkach: Z pandemią w tle
Joanna Kapica-Curzytek

15 VIII 2022

„Fałszywy świadek” to mocny thriller, w którym autorka każe swoim postaciom skonfrontować się z dramatyczną przeszłością. To, co było dawniej, wraca w najmniej spodziewanym momencie i nie da się od tego uciec.

więcej »

Przeczytaj to jeszcze raz: Pomiędzy jednym a drugim kuflem leczniczej wody
Sebastian Chosiński

14 VIII 2022

Do Vichy jeździ się po to, aby odpoczywać i popijać lecznicze wody. Skoro tam właśnie Georges Simenon wysłał Maigreta, oznacza to, że z jego organizmem nie jest najlepiej. I nic w tym dziwnego – trzydzieści lat policyjnej pracy musi odbić się na zdrowiu. Po tygodniu pobytu w uzdrowisku policjant z Paryża dowiaduje się o śmierci kobiety, którą codziennie spotykał podczas spacerów. Jak myślicie, wytrzyma czy zaangażuje się w śledztwo?

więcej »