Ja również próbowałem ugryźć pierwszy tom MP i także odpadłem, notabene, również po sześćdziesięciu stronach. :) Swoje wrażenia spisałem nawet na blogu, więc jeśli kogoś interesuje, to:
http://my.opera.com/Borys/blog/niewyslowione-okrucienstwo-panisa
Ogólnie rzecz biorąc zgadzam się z Beatrycze -- styl Goodkinda jest jeszcze gorszy niż styl Jordana (przynajmniej jeśli porównamy pierwsze tomy). Niby u Goodkinda więcej erotyki, ale wypada ona bardziej infantylnie niż erotycznie, a to ze względu na zachowania i reakcje postaci, które ciągle popłakują. :) No i nie zapominajmy o imieniu głównego badguya -- Panis. :D

Akurat mogę coś tutaj powiedzieć z perspektywy trzech tomów - faktycznie, w I jest jak mówicie, bohaterowie infantylni, popłakujący itp. Ale już w drugim tomie się to zmienia, styl nieco bardziej wyrobiony, a i bohaterowie już nie beczą na każdym kroku. W trzecim jest znowu odrobinkę lepiej, więc zakładam, że poprawa się przeniesie na kolejne tomy.
Jordana nie czytałem (4 tomy stoją na półce i czekają, aż mi przyjdzie na nie ochota), więc nie mogę porównywać, ale Goodkinda generalnie trawię. Nie należę do żadnej z grup, o których wspomniała Beatrycze - ani nie odrzucam tej serii, ale też nie jestem jakoś fanatycznie nastawiony. Po prostu czytam i na razie jest w porządku :)
A co myślcie o Williamsie i "Pamięci, Smutku i Cierniu"? Lepsze niż Jordan?

A, a ten Panis to nie główny badguy, tylko jego dziadek :) Główny to Rahl Posępny. A i tak badguyem jest tylko w 1 i częściwo 2 tomie. Potem jest już Jagang.

@Borys

Hehe, przeczytałam sobie wpis na blogu. Zgodzę się. Mnie też bohaterowie nie porwali (swoją drogą zauważyłam pewną prawidłowość - w wielu książkach właśnie ten główny bohater jest najbardziej mdły, zaś drugoplanowi lepsi), choć zarówno maja matka, jak i przyjaciel zachwycają się nimi bardzo.

O scenach seksu żadne mi nie wspominało - poza jedną - uwaga spoiler - w którymś z tomów nasza dzielna para, by otworzyć świątynię musi przespać się ale nie ze sobą tylko z drugą parą na krzyż. No i po długich a ciężkich rozmyślaniach decydują się poświęcić, ale ostatecznie i tak lądują w łóżkach, jak należy tj. R z K. ale że jest ciemno to się nie rozpoznają... Pozostawię ten pomysł bez dalszych komentarzy.

Co do przemocy to moja matka twierdziła, że stanowczo za często pojawia się zdanie o wypadających z brzucha wnętrznościach, a mój kumpel stwierdził, iż może książki lubi, ale autora wolałby nie spotkać :P

@Jaxx

"Pamięć, Smutek i Cierń" czeka na lekturę. Mój chłopak zaczął czytać i nie był zachwycony - a jechaliśmy akurat na ślub mojej kuzynki, 7h w pociągu - po kilkudziesięciu stronach stwierdził, że to jest tak nudne, iż woli czytać "Analizę układów dynamicznych" (po prawdzie analiza wylądowała z powrotem w plecaku szybciej niż Williams).

Beatrycze!
Mamy podobny gust, sądząc po tym co piszesz o Jordanie (padłem gdzieś w połowie Tchu Zimy, marząc o zamordowaniu tych idiotek i idiotów) i Goodkindzie (po prawdzie byłem dzielniejszy i wymiękłem około strony 180ej I tomu, choć przestrogą była już wybitnie infantylna mapa) więc polecam Eriksona - wcale nie jest aż tak ponury. Jest tam dużo humoru. Możesz nawet zacząć, na próbę, od wybitnie humorystycznego tomu V: Przypływy Nocy, który można traktować jako "stand alone". Tehol Beddict i Bugg posyłają w niebyt całą konkurencję fantasy (no dobra - prócz Pratchetta) w kategorii dowcipu. Tu uwaga: I tom: Ogrody Księżyca uważam za najsłabszy (75% esensjowego ekstraktu), ale już dwa następne (Bramy Domu Umarłych i Wspomnienie lodu) są GENIALNE!
Potwierdzam dobre recenzje „Mistborn” Sandersona i w związku z tym, a także dzięki opinii Grocha spróbuję jednak dokończyć Jordana. Oko Świata uważam za najbardziej "spieprzony" (mimo wielkiego potencjału świata) cykl w historii fantasy.

"Pamięć, Smutek i Cierń" jest świetny, jedyny cykl fantasy (obok Tolkiena), który nie odrzucił mnie po ponownym czytaniu w dojrzałym wieku.