Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 7 czerwca 2023

Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.

Książki

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe

Ostatnie lato w mieście
Gianfranco Calligarich
Krew niewinnych
Mitchell Hogan
Pożoga
Ilona Andrews
Kolorowe zeszyty (wyd. I uzupełnione)
Konrad Wągrowski, Marcin Osuch

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Cienie Pecan Hollow
Caroline Frost
Heaven
Mieko Kawakami
Święto nieważkości
Michał Tabaczyński
Za plecami
Haśka Szyjan

więcej »

Michael J. Sullivan
‹Pradawna stolica›

EKSTRAKT:	40%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pradawna stolica
Tytuł oryginalny	Percepliquis
Data wydania	25 lipca 2013
Autor	Michael J. Sullivan
Przekład	Edward Szmigiel
Wydawca	Prószyński i S-ka
Cykl	Odkrycia Riyrii
ISBN	978-83-783-9560-7
Format	672s. 125×195mm
Cena	45,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Las w podziemiach, w lesie lisz
[Michael J. Sullivan „Pradawna stolica” - recenzja]

Beatrycze Nowicka

O ile Michael J. Sullivan radził sobie jeszcze z opisem kolejnych wypraw i akcji duetu złodziei, nie podołał wyzwaniu w chwili, kiedy wydarzenia nabrały rangi globalnej. „Pradawna stolica” – ostatni tom cyklu o duecie Riyria sprawia wrażenie zlepka nieprzemyślanych elementów okraszonego „natchnionym” stylem.

Beatrycze Nowicka

Las w podziemiach, w lesie lisz
[Michael J. Sullivan „Pradawna stolica” - recenzja]

Michael J. Sullivan
‹Pradawna stolica›

EKSTRAKT:	40%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pradawna stolica
Tytuł oryginalny	Percepliquis
Data wydania	25 lipca 2013
Autor	Michael J. Sullivan
Przekład	Edward Szmigiel
Wydawca	Prószyński i S-ka
Cykl	Odkrycia Riyrii
ISBN	978-83-783-9560-7
Format	672s. 125×195mm
Cena	45,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Pozwolę sobie zacząć od wyjaśnienia tytułu, którego część zaczerpnęłam z zasłyszanej kiedyś anegdoty. Pewien mistrz gry, albo początkujący, albo po prostu pozbawiony smykałki do prowadzenia zaczął opisywać drużynie las, do którego właśnie weszli. „Ale przecież przed chwilą mówiłeś nam, że jesteśmy w podziemiach” zauważył jeden z graczy, na co MG po krótkiej chwili namysłu odparł „Bo to jest las w podziemiach”.

U Sullivana w podziemiach nie ma lasu – jest za to morze, nad którym wieje wiatr i po którym pływają liczne statki piratów. Dodajmy, że bohaterowie zeszli w rzeczone podziemia szukając zaginionej od wieków tytułowej pradawnej stolicy, z czego można wnosić, że morski szlak wiodący do tejże nie jest, oględnie mówiąc, zbytnio uczęszczany. Statki, gwoli wyjaśnienia należą do ludożerczej i groźnej rasy chochlików. Tu nadmienić trzeba, że dzielna drużyna w składzie dwóch wojowników, dwóch żeglarzy, złodzieja, arystokraty, kapłana, czarodziejki etc. wybrała się na poszukiwanie magicznego artefaktu, niezbędnego do uratowania świata. Przedmiot ten znajduje się w starożytnym grobowcu, strzeżonym przez smoka (autor wymyślił sobie inną nazwę dla stwora, co nie zmienia faktu, że ów wygląda i zachowuje się jak smok). By do niego dotrzeć należy przewędrować trochę jaskiń, przebyć podziemne morze i poradzić sobie z wyżej wzmiankowanymi chochlikami, rojącymi się setkami wśród ruin – wiadomo – bębny, horda stworów: „stukot setek ośmiocentymetrowych pazurów przybierał na sile i pojawiło się ognistoczerwone światło, które stale się powiększało (…) zobaczyli przygarbioną, ognistą postać, która kroczyła korytarzem w ich kierunku (…) Nie, nie przejdziesz! – zawołała Arista (…) białe światło pomknęło do drzwi” (w końcu chyba każdy grający magiem chciałby móc wziąć udział w scenie „na Gandalfa”). Po drodze bohaterowie prowadzą natchnione rozmowy, poświęcają się oraz grzebią swoich ginących stopniowo towarzyszy (jak doskonale wiadomo z „Gamersów”, za grzebanie są dodatkowe PD-ki) – to ostatnie do czasu, aż drużynowy mag awansuje na tyle, by opanować wskrzeszanie.

Kiedy wreszcie drużynie udaje się powrócić na powierzchnię, czeka tam już armia najbardziej kiczowato opisanych elfów, na jaką miałam okazję się natknąć w przeczytanych przeze mnie książkach (Sullivan za każdym razem pisze, że poruszają się z niebywałą gracją, towarzyszy im muzyka, oczka świecą się na zielono a wszyscy noszą fikuśne różnokolorowe pelerynki i rzeźbione w głowy zwierząt hełmy).

O ile błędy, nielogiczności i chybione pomysły pojawiające się w „Królewskiej krwi” można było złożyć na karb braku doświadczenia autora, „Pradawna stolica” to już szósty tom cyklu. Tymczasem, zamiast popracować nad spójnością, czy też po prostu pomyśleć, Sullivan poszedł na żywioł. Zawodzą drobiazgi różnego rodzaju, jak jaskółki latające zimą w jaskini, czy arystokraci spacerujący po zamku nocą w szlafrokach, miecz, który ze zdania na zdanie staje się rapierem, czy dialog „Cóż, i tak jesteś niesamowita. Naprawdę jesteś imperatorką godną rządzić wszystkimi ludźmi” (szkoda, że nie „łał, centralnie jesteś słitaśną imperatorką, kawaii!”). Dobrzy bohaterowie są tak szlachetni, że pewien możny szlachcic i mistrz miecza, napadnięty przez zbójców był gotów oddać im wszystko, co miał, by uniknąć rozlewu krwi. O podziemiach już pisałam, przejdę może zatem do rzeczy jeszcze bardziej znaczących. Otóż przez poprzedzający czas akcji tysiąc lat na zamieszkanych przez ludzi ziemiach elfy były niewolone i mordowane, doszło nawet do tego, że eksportowano je… na mięso. Po tym jednak, jak planety ustawiły się w rządku (no, może niezupełnie, ale wiadomo, o co chodzi) zza krańca znanego świata przybyły „dzikie” elfy, przemaszerowały przez kontynent, zrównały z ziemią większość miast i wycięły w pień sporą część ludności. Nie przeszkadza to jednak, by koniec „Pradawnej stolicy” był iście sielankowy – śluby, adopcje elfickich sierot, budujemy nowe miasto, Obama na prezydenta, od teraz będzie już tolerancja, dobrobyt i tanie hamburgery. Doprawdy, podczas lektury brakowało mi dodatkowej pary rąk, by móc nimi się za głowę łapać. Na podobny stek bzdur i nielogiczności nie natknęłam się od czasu liceum, kiedy to przeczytałam powieści na podstawie „Wrót Baldura” a i tam nie było chyba tego aż tak wiele.

Wszystkiemu towarzyszy radosny patos. Pozwolę sobie na kilka cytatów: „najeźdźcami są straszliwe, dzikie i bezlitosne elfy czystej krwi z imperium Erivanu.”, „przybyły bez ostrzeżenia, tysiące tak pięknych, jak i straszliwych (…) Przybyły niepowstrzymane i wciąż przybywają”, „I oto leśni bogowie żerują na człowieku. Ci, których śmierć nie nawiedza i ząb czasu nie nadgryza. Pierworodni bajeczni królowie, niekwestionowani panowie”, „zemsta to słodko-gorzki owoc, po którym pozostaje nieprzyjemny posmak żalu” (ogólnie „cytaty” ze starożytnych ksiąg i pieśni zasługują na osobną kategorię), „toniesz w nicości, a twoje serce pogrąża się w rozpaczy (…) udręka jest nie do zniesienia”, „jestem w niej bardzo zakochany i od jej nienawiści wolałbym, żeby wypruto ze mnie wnętrzności i mnie poćwiartowano.” Śpieszę dodać, że to wszystko wyszło spod pióra pięćdziesięciojednoletniego mężczyzny.

Żeby nie pisać wyłącznie złych rzeczy powiem, że sam zarys pomysłu odnośnie tożsamości starożytnego imperatora nie był zły, potencjalnie ciekawa była też postać Mawyndule, wreszcie nieźle wypadła ostatnia scena. Reszta – przynajmniej dla mnie – okazała się nieporozumieniem.

8 września 2013

Komentarze

« 1 2

10 IX 2013 12:58:55

Bardziej chodziło mi o to, że się odgrywa na poważnie, a nie co po chwila latają offtopy, anegdotki, dowcipy, ktoś się spóźnia, ktoś odbiera telefon, ktoś z premedytacją robi bydło, sytuację, kiedy drużyna jest zgrana i chce jej się grać a MG co nieco potrafi np. chce mu się rozmaicie odgrywać NPCów, umie kreować klimat, potrafi strzelić ładny opis (i w trakcie tegoż opisu trzy osoby mu się nie wetną z deklaracjami) itp.

Hehe, ja mam blisko 200 stron (w wordzie) korespondencji między graczami oraz zrzuconego offline kampanijnego bloga, do którego chwilami pisaliśmy wręcz opowiadania na temat tego, co działo się na sesji. Aczkolwiek od kilku lat do tego nie zaglądałam.

10 IX 2013 14:43:14

Ta recenzja mnie zabiła :D Siedzę i się śmieję. W swoim czasie czytywałam różne kiepskie fantasy, ale takiego z elfami eksportowanymi na mięso jeszcze nie...

10 IX 2013 16:43:45

Egzorcyzmatora, migiem! Nie dość, że lisz na świat wyłazi, to jeszcze się ze swojom martwotom nie kryje!

« 1 2

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Gwałt niech się gwałtem odciska!
Sebastian Chosiński

5 VI 2023

Po rozstaniu z Eberhardem Mockiem Markowi Krajewskiemu pozostał, przynajmniej jak na razie, już tylko jeden bohater – komisarz (względnie kapitan, w zależności od roli, jaką w danym momencie pełni) Edward Popielski. Po dwóch misjach, w których rywalizował z agentami Abwehry, w „Pasożycie” przychodzi mu ponownie nacisnąć na odcisk Sowietom. Ceną w tej walce jest życie szpiegujących przeciwko „czerwonym” agentów „Dwójki”.

więcej »

PRL w kryminale: Szpital grozy
Sebastian Chosiński

2 VI 2023

Błędy lekarskie są przykrą codziennością. Zwłaszcza w pracy chirurga, która jest szczególnie odpowiedzialna i stresogenna. Czasami pacjent umiera na stole operacyjnym, niekiedy już po zabiegu. Takie właśnie wydarzenie jest punktem wyjścia „Szklanki czystej wody” – kolejnej „powieści milicyjnej” Jerzego Edigeya, w której jedną z głównych ról odgrywa major Janusz Kaczanowski, oficer Komendy Stołecznej MO.

więcej »

Krótko o książkach: Fasada
Joanna Kapica-Curzytek

1 VI 2023

„Tajemnice Fleat House” to powieść kryminalna, pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji i tajemnic. Te największe dotyczą przeszłości i zawikłanych ludzkich losów.

więcej »