Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 7 czerwca 2023

Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.

Książki

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe

Ostatnie lato w mieście
Gianfranco Calligarich
Krew niewinnych
Mitchell Hogan
Pożoga
Ilona Andrews
Kolorowe zeszyty (wyd. I uzupełnione)
Konrad Wągrowski, Marcin Osuch

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Cienie Pecan Hollow
Caroline Frost
Heaven
Mieko Kawakami
Święto nieważkości
Michał Tabaczyński
Za plecami
Haśka Szyjan

więcej »

Robin Hobb
‹Uczeń skrytobójcy›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Uczeń skrytobójcy
Tytuł oryginalny	Assassin’s Apprentice
Data wydania	26 września 2014
Autor	Robin Hobb
Przekład	Agnieszka Kwiatkowska
Wydawca	MAG
Cykl	Trylogia skrytobójcy
ISBN	978-83-7480-447-9
Format	448s. oprawa twarda
Cena	39,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Za króla, ojczyznę i garść błota
[Robin Hobb „Uczeń skrytobójcy” - recenzja]

Beatrycze Nowicka

Oparty na jednym z najbardziej typowych dla fantasy schematów fabularnych „Uczeń skrytobójcy” Robin Hobb broni się wzbudzającymi uczucia czytelnika bohaterami.

Za króla, ojczyznę i garść błota
[Robin Hobb „Uczeń skrytobójcy” - recenzja]

Oparty na jednym z najbardziej typowych dla fantasy schematów fabularnych „Uczeń skrytobójcy” Robin Hobb broni się wzbudzającymi uczucia czytelnika bohaterami.

Robin Hobb
‹Uczeń skrytobójcy›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Uczeń skrytobójcy
Tytuł oryginalny	Assassin’s Apprentice
Data wydania	26 września 2014
Autor	Robin Hobb
Przekład	Agnieszka Kwiatkowska
Wydawca	MAG
Cykl	Trylogia skrytobójcy
ISBN	978-83-7480-447-9
Format	448s. oprawa twarda
Cena	39,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Sądząc z ilości wydań, „Uczeń skrytobójcy”, jak i cały otwierany przezeń cykl, spotkały się z ciepłym przyjęciem przez polskich czytelników. Robin Hobb sięgnęła po wielokrotnie sprawdzoną historię dorastającego chłopca. Wprawdzie główny bohater nie jest sierotą, ale wychowuje się bez rodziców. Posiada też magiczne moce, w tle zaś rysuje się zakrojony na szerszą skalę wątek wojny z najeźdźcami zza morza. Autorka starała się wprowadzić nieco drobniejszych zmian np. zrezygnowała z wątku zbierającej się w drogę drużyny, a skoncentrowała na pałacowych intrygach; nie zmienia to jednak charakteru całej powieści, zdecydowanie lokującej się w obrębie klasycznego fantasy.

Utwór Hobb nie wypada oryginalnie również pod względem przedstawionego w nim uniwersum. Dosyć typowe quasi-średniowieczne realia zostały wzbogacone ledwie garstką szczegółów w rodzaju imion szlachty. Jedynie opisana w ostatnich rozdziałach wizyta w stolicy ościennego państwa sprawia przyjemne wrażenie pomysłowością wizji i egzotyką innej kultury. W pamięć zapadła mi szczególnie architektura Stromego. Innym dobrym pomysłem jest tajemnicza choroba czy też klątwa, pozbawiająca człowieczeństwa jeńców Zawyspiarzy. Wszystko to jednak nie wystarcza, by nadać światu powieści własny koloryt i trwale odróżnić go od setek innych.

Amerykańskiej pisarce dość dobrze udała się kreacja części bohaterów – są oni przekonujący, choć niektórzy nie wydają się wiarygodni. Najważniejszy jest tytułowy uczeń skrytobójcy, nieślubne dziecko następcy tronu Sześciu Księstw, dość brutalnie nazwany przez swojego opiekuna Bastardem. Hobb udało się sprawić, że losy dzieciaka nie były mi obojętne. Można powiedzieć, że wyszło jej to aż za dobrze, gdyż skutecznie odstręczało mnie od lektury – niespecjalnie miałam ochotę czytać o kolejnych krzywdach, upokorzeniach i nieszczęściach, jakie nieustająco spotykały młodego Bastarda. Mam wrażenie, że pisarka nieco przesadziła czyniąc dzieje swojego bohatera w zasadzie nieustającym pasmem nieszczęść. Gdy sięgam po tom n-tego cyklu o przygodach magicznego sieroty, zasadniczo liczę na pozytywne emocje, opisy wędrówek przez urokliwe miejsca tudzież obraz dzielnej drużyny wiernych przyjaciół, pokonującej kolejne przeszkody. Świat nie jest sprawiedliwy, ale od klasycznego fantasy oczekiwałabym tejże sprawiedliwości, czyli tego, że główny bohater dostanie w końcu nagrodę od losu. Pod koniec tomu pierwszego tak się nie stało, a że całość spięta jest w klamrę wspomnień snutych przez starego już Bastarda, na podstawie gorzkiego tonu wypowiedzi narratora można wnieść, że ogólnie w życiu mu się nie poszczęściło. Do udanych postaci trzeba zaliczyć Brusa – królewski koniuszy jest interesującą i złożoną postacią. Dość blado natomiast wypada skrytobójca-mentor. Z postaci dalszego planu nieźle nakreśleni zostali król Roztropny, błazen oraz księżniczka Ketriken. Do mniej udanych bohaterów zaliczyłabym natomiast obu książąt: Szczerego i Władczego, którzy są jednowymiarowi.

Mam wrażenie, że w „Uczniu skrytobójcy” Hobb próbowała połączyć dwie konwencje – heroiczną opowieść o ratowaniu królestwa oraz bardziej ponurą historię o człowieku skazanym przez swoje pochodzenie na nieustające szykany i przeciwności. Nie wydaje się to dobrym posunięciem, rodzi bowiem wątpliwości jeśli chodzi o psychologię postaci i fabułę. Dziwnym wydaje mi się pomysł, by książęcego bękarta uczyć na skrytobójcę. Wydawać by się mogło, że jeśli istotnie władca zdecydowałby się na trzymanie takiej osoby blisko siebie i jej utrzymywanie, rozsądniejsza byłaby kariera wysokiego urzędnika, skryby, czy choćby barda. Ewentualnie, należałoby zadbać o to, by dzieciak od początku był wychowywany na fanatyka. Natomiast wychowywanie kogoś w otoczeniu, które na każdym kroku daje mu odczuć, że jest gorszy i jednoczesne dawanie mu broni do ręki wydaje mi się, oględnie mówiąc nierozsądne. Przy okazji – nie pogniewałabym się, gdyby autorka zechciała bliżej przedstawić poglądy religijne i zwyczaje mieszkańców tak, by czytelnik lepiej zrozumiał społeczne postrzeganie nieślubnych dzieci w stworzonym na potrzeby cyklu uniwersum.

Wrażenie niespójności wzbudza przede wszystkim postać Bastarda, który wyrasta na człowieka skrytego, nieufnego ale przy tym szlachetnego. To właśnie wydaje mi się niewiarygodne. Dziecko od najmłodszych lat spotykające się z ostracyzmem i niechęcią otoczenia (choć nie całego, to fakt). Osoba samotna, od której nieustannie czegoś się wymaga, którą całymi latami manipuluje się, grając na jej poczuciu winy, wdzięczności, rozpaczliwej potrzebie kogoś bliskiego. Do tego dodać należy chyba najbliższą Bastardowi osobę, która nieustannie wysyła sprzeczne sygnały – wspiera, bądź też odrzuca i potępia. Moim zdaniem takie wychowanie to sposób na stworzenie człowieka nie tylko rozgoryczonego, ale też pełnego agresji i frustracji. Kogoś, kto osiągnąwszy wiek męski albo sam zacząłby rozgrywać arystokratów przeciwko sobie, albo przynajmniej otruł część mieszkańców zamku i uciekł w poszukiwaniu lepszego życia. Nie zaś chłopaczek-poczciwina, chętnie poświęcający się dla dobra królestwa. Patriotyzm musi mieć swoją podstawę. Biedni i wykluczeni z przywilejów raczej nie będą miłować rodu panującego1).

Zgrzyt pojawia się także w koncepcji nauki skrytobójstwa. Autorka zapewne uznała, że będzie to oryginalne i bardziej dramatyczne, ale nie miała pomysłu, jak rzecz rozwinąć, albo też doszła do wniosku, że nadmierna ilość szczegółów osłabiłaby sympatię do bohatera i „heroiczny” wydźwięk fabuły. Zarówno pobierane przez Bastarda nauki, jak i jego misje zostały przedstawione bardzo pobieżnie, podczas gdy od książki pod tytułem „Uczeń skrytobójcy” oczekiwać należałoby właśnie szczegółów szkolenia i zadań. A już kuriozalnie wypadła scena, gdy chłopak po realizacji jednego zlecenia chciał porozmawiać ze swoim mentorem, po czym usłyszał od niego, że skrytobójcy nie rozmawiają o pracy. Rozumiałabym takie milczenie pomiędzy kolegami po fachu, ale tu przecież chodzi o mistrza i ucznia, którzy powinni omawiać najdrobniejsze szczegóły planu i jego wykonania. Jak inaczej chłopak miałby się uczyć?

Z pozytywów warto wspomnieć o całkiem przyzwoitym stylu Hobb. Podczas lektury „Uczeń skrytobójcy” wzbudzał emocje, jednak już nieco ponad tydzień od jej ukończenia wydarzenia i postaci wyblakły w mej pamięci. Powieść Hobb można przede wszystkim polecić tym, którym nie znudziły się typowe motywy. Kluczem do jej pozytywnego odbioru wydaje się to, czy bohaterowie przekonają danego czytelnika, gdyż poza nimi utwór nie wyróżnia się niczym szczególnym.

5 listopada 2014

1) Choć od biedy można się zastanawiać, czy król władający magią opierającą się na telepatii nie przeprał Bastardowi mózgu.

Komentarze

08 XI 2014 20:46:58

Nie masz racji. Cały cykl R. Hobb to jedna z najgenialniejszych kreacji w dziejach pisarstwa fantasy. Psychologia postaci, dramatyzm, brak powierzchownego happy endu, przejrzystość pisania - to tylko niektóre walory tych powieści.

08 XI 2014 20:50:30

A mi bardzo podobała się właśnie ta strona psychologiczna, skomplikowanie zachowań i odczuć bohaterów. Bo kiedy skrytobójca jest zmęczony - to nie opowiada na 2 strony o swoich technikach, tylko burknie jak u R. Hobb, że nie ma ochoty gadać. Każda kobieta wysyła sprzeczne sygnały - przynajmniej z punktu widzenia faceta. Przyjaciele są raz kochani, kiedy indziej wqoorviający. Widzę w tej książce bardzo prawdziwe oddanie świata ludzkiej duszy, złożonej, nielogicznej, nieliniowej.

08 XI 2014 21:28:41

Eeee, ale w kwestii sprzecznych sygnałów to ja myślałam o Brusie.

Hmm, może ujęłam to źle. Doceniam rozbudowane portrety psychologiczne głównych bohaterów i uważam, że są one chyba największym atutem powieści.

Tyle że ogólnie szlachetna natura Bastarda nie pasuje mi do tego, co chłopak przeżywa. No i do owego wątku skrytobójstwa. Historię zabójcy widziałabym pisaną na sposób Abercrombiego, a nie klasyczno-heroiczny. Czy też tak, jak w "Honorze złodzieja", rozpoczynającym się od sceny, gdzie główny bohater ma za zadanie wyciągnąć informacje od swojego bliskiego kumpla. Postać stwierdza, że źle mu się słucha krzyków torturowanego przyjaciela... więc poleca swoim ludziom zająć się jeńcem a sam wychodzi. Mają go wezwać z powrotem, gdy kolega po fachu wszystko wyśpiewa. Taki ktoś pasowałby mi na skrytobójcę. A nie Bastard poczciwina szlachetny.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Gwałt niech się gwałtem odciska!
Sebastian Chosiński

5 VI 2023

Po rozstaniu z Eberhardem Mockiem Markowi Krajewskiemu pozostał, przynajmniej jak na razie, już tylko jeden bohater – komisarz (względnie kapitan, w zależności od roli, jaką w danym momencie pełni) Edward Popielski. Po dwóch misjach, w których rywalizował z agentami Abwehry, w „Pasożycie” przychodzi mu ponownie nacisnąć na odcisk Sowietom. Ceną w tej walce jest życie szpiegujących przeciwko „czerwonym” agentów „Dwójki”.

więcej »

PRL w kryminale: Szpital grozy
Sebastian Chosiński

2 VI 2023

Błędy lekarskie są przykrą codziennością. Zwłaszcza w pracy chirurga, która jest szczególnie odpowiedzialna i stresogenna. Czasami pacjent umiera na stole operacyjnym, niekiedy już po zabiegu. Takie właśnie wydarzenie jest punktem wyjścia „Szklanki czystej wody” – kolejnej „powieści milicyjnej” Jerzego Edigeya, w której jedną z głównych ról odgrywa major Janusz Kaczanowski, oficer Komendy Stołecznej MO.

więcej »

Krótko o książkach: Fasada
Joanna Kapica-Curzytek

1 VI 2023

„Tajemnice Fleat House” to powieść kryminalna, pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji i tajemnic. Te największe dotyczą przeszłości i zawikłanych ludzkich losów.

więcej »