Najlepsze komiksy 2018 roku - nominacje
Tradycyjnie już, przedstawiamy Wam listę najlepszych premier komiksowych minionych 12 miesięcy zdaniem redakcji Esensji. W tym roku wybraliśmy 42 pozycje, na które będziecie mogli zagłosować, by ustalić listę czytelniczą.

Krótko o komiksach: Tylko dyliżansów żal
Trzeba przyznać, że pierwszy album o Lucky Luke’u, który wspólnie stworzyli Morris i Goscinny, skutecznie oparł się próbie czasu.

Tu miejsce na labirynt…: Kraina Wiecznej Psychodelii
Makoto Kawabata to tytan pracy. W 2018 roku formacja, którą kieruje, czyli Acid Mothers Temple (z afiliacjami), opublikowała dziewięć albumów. Ostatnim chronologicznie jest „Sacred and Inviolable Phase Shift” – kolejne może nie arcydzielne, ale na pewno udane dzieło kwintetu.

Wiatr ze Wschodu (71)
Piękna, oryginalna wizja świata widzianego oczyma dorastającego dziecka, czyli rosyjskie wierd fiction w wykonaniu Linor Goralik, mocna krzyżówka historii alternatywnej, hard science fiction i cyberpunku spod pióra Michaiła Sawieliczewa oraz trzeci tom projektu Зеркало, będący popisem Aleksandra Matiuchina - oto kolejna edycja WzW.

Dziś będziesz z nią w raju
Proszę się nie bać. Pewnie niektórzy z was już się zorientowali, że wasza praca polega na… umieraniu. Ale spokojnie. Nie umieraliście dosłownie. Nie umieraliście też w przenośni. Bardziej w analogii.

By nie pozostał po nim nawet powidok…
Ostatni film Andrzeja Wajdy wzbudzał kontrowersje jeszcze przed premierą. Podgrzały je między innymi wypowiedzi Bogusława Lindy – odtwórcy głównej roli, czyli malarza Władysława Strzemińskiego, któremu, mówiąc eufemistycznie, niezbyt podobał się ostateczny kształt dzieła. Czy słusznie? „Powidoki” nie są na pewno dziełem wybitnym, ale bardzo daleko im do obrazu ewidentnie nieudanego.

Zło dobrem zwyciężać
Czwarty tom „Głębi” nieco rozczarowuje. Po śmierci Stel Caine akcja zwalnia i zdecydowanie za bardzo brnie w psychologiczne zawiłości. Opowieść o poszukiwaniu nadziei zawsze była nimi przesycona, ale do tej pory doskonale to komponowało się z akcją. Teraz wydaje się, że Rick Remender snuje swoją opowieść jakby z mniejszym przekonaniem.

Na rubieżach rzeczywistości: Zapchajdziura
Rok 1960, sprawia wrażenie słabo zagospodarowanego okresu pomiędzy publikacjami dwóch bardzo ważnych powieści Philipa K. Dicka. Dick w tym czasie nie miał nowych, gotowych powieści science fiction, które mogłyby pójść do publikacji – skupiał się na mainstreamie. Aby nie ograniczać się tylko do głównego nurtu, wpadł na pewien, dość ryzykowny pomysł – rynek przecież czekał na sf.