Czytałem co prawda dawno temu ale w moim odbiorze koncepcja była dużo mniej dziurawa i sporo rzeczy o które pytała recenzentka jest w książce wyjaśnione. Pamiętam na przykład że duże ulice były pozakrywane płachtami i było wspomniane, że architektura miast minimalizuje wpływ cienia przez zasłaniające słońce wieże na osiach komunikacyjnych i tak dalej. Pamiętam też że postulowane przez recenzetnkę systemy oparte na współdzieleniu umysłów też się pojawiały jak jacyś piraci którzy mieli wspólną świadomość i mieszkańcy odpowiednika naszej Afryki. Przy żeglarstwie było coś o zabudowanych dachami pokładach, no i było podkreślenie że kontakt ze zwierzętami nie jest niebezpieczny przez co rolnictwo może działać normalnie. Musiałbym wrócić do książki i sobie odświeżyć, ale ja miałem wrażenie, że koncepcja jest dość dobrze obroniona. Natomiast zgodzę się, że u bohaterów czegoś mi podświadomie brakowało chociaż "na papierze" wszystko w nich się zgadzało.

O płachtach i wieżach pamiętam, że było, ale i tak sporo ulic było nie pozasłaniane, sądząc z opisów. Tak, takie systemy były praktykowane w niekótych krajach, ale chodziło bardziej mam wrażenie o dzielenie się wiedzą, niż o jakieś filozofie rozpływania się umysłu w otaczającym świecie np. , jaka to filozofia wydawałaby się mi bardziej na miejscu. Albo wręcz podejście na zasadzie roju. W ogóle mu sie wydaje, że indywidualistyczno-samotnicze "zachodnie" podejście miałoby małą szansę się rozwinąć, chyba że w społeczeństwach np. żyjących w jaskiniach i wychodzących na łowy tylko nocą. I to już by wytworzyło inną kulturę, taką trochę wampiryczną imo, z najeźdźcami, którzy o zmroku wychodzą na powierzchnię łupić gorzej od nich rozwiniętych technicznie ludzi, żyjących na zasadzie jedności ze sobą i naturą. Ale pewnie i w tym rozumowaniu jest luka.

Co do statków - tego nie pamiętam, być może przeoczyłam. Co do zwierząt, gdzie indziej było wspominane, że w Serivie tępi się wszelkie zwierzęta, jedynie pupile bogaczy były pozbawiane cieni, żeby nikomu nie szkodzić, było też ze dwa razy o ptakach - raz coś w stylu, że ludzie z nienawiścią spoglądali na przelatującego ptaka i coś chybao dzieciach z procami, które miały te ptaki znad miasta przepędzać.

Z bohaterami to o tyle dziwne, że np. samotny, honorowy mężczyzna z przeszłością, to typ, który raczej zazwyczaj się sprawdza, jako główna postać. A tutaj... nie bardzo. Raz się nawet złapałam, że myślę o Arahonie "Diego" (a było to w czasie, gdy czytałam książkę, nie już po lekturze).

Zgodzę się co do bohaterów - w porównaniu do bogactwa świata (mniejsza z tym, czy konsekwentnego, czy nie), wypadają bardzo blado.
Dodatkowo, co mnie bardzo boli już od czasów "Wygnańca", autor nie potrafi wykreować wiarygodnych postaci kobiecych. Większość jest płaska i sztampowa, a przez to nie wzbudzająca głębszych emocji.