| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
Wyszukaj / Kup
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Krótko o komiksach: Tylko dyliżansów żal
Trzeba przyznać, że pierwszy album o Lucky Luke’u, który wspólnie stworzyli Morris i Goscinny, skutecznie oparł się próbie czasu.
By nie pozostał po nim nawet powidok…
Ostatni film Andrzeja Wajdy wzbudzał kontrowersje jeszcze przed premierą. Podgrzały je między innymi wypowiedzi Bogusława Lindy – odtwórcy głównej roli, czyli malarza Władysława Strzemińskiego, któremu, mówiąc eufemistycznie, niezbyt podobał się ostateczny kształt dzieła. Czy słusznie? „Powidoki” nie są na pewno dziełem wybitnym, ale bardzo daleko im do obrazu ewidentnie nieudanego.
Zło dobrem zwyciężać
Czwarty tom „Głębi” nieco rozczarowuje. Po śmierci Stel Caine akcja zwalnia i zdecydowanie za bardzo brnie w psychologiczne zawiłości. Opowieść o poszukiwaniu nadziei zawsze była nimi przesycona, ale do tej pory doskonale to komponowało się z akcją. Teraz wydaje się, że Rick Remender snuje swoją opowieść jakby z mniejszym przekonaniem.
Najlepsze komiksy 2018 roku - nominacje
Tradycyjnie już, przedstawiamy Wam listę najlepszych premier komiksowych minionych 12 miesięcy zdaniem redakcji Esensji. W tym roku wybraliśmy 42 pozycje, na które będziecie mogli zagłosować, by ustalić listę czytelniczą.
Dziś będziesz z nią w raju
Proszę się nie bać. Pewnie niektórzy z was już się zorientowali, że wasza praca polega na… umieraniu. Ale spokojnie. Nie umieraliście dosłownie. Nie umieraliście też w przenośni. Bardziej w analogii.
Wiatr ze Wschodu (71)
Piękna, oryginalna wizja świata widzianego oczyma dorastającego dziecka, czyli rosyjskie wierd fiction w wykonaniu Linor Goralik, mocna krzyżówka historii alternatywnej, hard science fiction i cyberpunku spod pióra Michaiła Sawieliczewa oraz trzeci tom projektu Зеркало, będący popisem Aleksandra Matiuchina - oto kolejna edycja WzW.
Na rubieżach rzeczywistości: Zapchajdziura
Rok 1960, sprawia wrażenie słabo zagospodarowanego okresu pomiędzy publikacjami dwóch bardzo ważnych powieści Philipa K. Dicka. Dick w tym czasie nie miał nowych, gotowych powieści science fiction, które mogłyby pójść do publikacji – skupiał się na mainstreamie. Aby nie ograniczać się tylko do głównego nurtu, wpadł na pewien, dość ryzykowny pomysł – rynek przecież czekał na sf.
Tu miejsce na labirynt…: Kraina Wiecznej Psychodelii
Makoto Kawabata to tytan pracy. W 2018 roku formacja, którą kieruje, czyli Acid Mothers Temple (z afiliacjami), opublikowała dziewięć albumów. Ostatnim chronologicznie jest „Sacred and Inviolable Phase Shift” – kolejne może nie arcydzielne, ale na pewno udane dzieło kwintetu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)książkowe (wybrane)
Esensja czyta: Luty 2018Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Katarzyna Piekarz, Konrad Wągrowski Prezentujemy dziś jak co miesiąc zbiór książek, które czytaliśmy w lutym 2018. Historia, fantastyka, polityka i astrofizyka.
Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Katarzyna Piekarz, Konrad WągrowskiEsensja czyta: Luty 2018Prezentujemy dziś jak co miesiąc zbiór książek, które czytaliśmy w lutym 2018. Historia, fantastyka, polityka i astrofizyka. Dawid Kantor [70%] Zbiór opowiadań stworzonych przez Amerykanina o azjatyckich korzeniach, otwiera bardzo dobra ,,Wieża Babilonu’’ z ciekawą koncepcją i wspaniałym, starotestamentowym sztafażem. Opowiadanie urzekło mnie klimatem tajemnicy, który współgrał z rzadko spotykanymi w fantastyce realiami. Nieco słabsze ,,Zrozum” i ,,Dzielenie przez zero’’ choć oparte na ciekawych pomysłach, są gorzej zrealizowane literacko i nie wzbudzają większych emocji. Tytułowa „Historia twojego życia” jest opowiadaniem wybitnym, esencją tego czym jest science fiction w swoim konceptualnym założeniu. Autor oparł opowiadanie na tak egzotycznej dla gatunku nauce jaką jest lingwistyka i jednocześnie połączył ją z klasycznym motywem pierwszego kontaktu. Dodatkowo całość przesycił właściwymi dla swojej literatury silnymi emocjami, tak bliskimi dla przeciętnego czytelnika bo związanymi z życiem rodzinnym i rodzicielstwem. Zawiodłem się jednak na lekturze ,,Historii twojego życia” biorąc pod uwagę perspektywę obejrzanej wcześniej filmowej adaptacji. ,,Nowy początek” lepiej eksponuje i tłumaczy główną – lingwistyczną koncepcję powieści, bardziej wiarygodnie i dobitnie prezentuje wątek córki głównej protagonistki, a cała opowieść jest skrojona na epicką skalę, w przeciwieństwie do dość kameralnego opowiadania. Być może to subiektywne wrażenie wynika jednak z mojego pierwszego zetknięcia z pomysłem prezentowanym przez Chianga właśnie w filmie. Rozbudowane ,,Siedemdziesiąt dwie litery” oparte na żydowskiej legendzie o golemie mają skompresowaną tak wielką ilość wątków i pomysłów, że mogłyby swobodnie stanowić materiał na powieść. Tym samym opowiadanie wydaje się okrojone, a z drugiej strony zbyt zagęszczone i pozbawione charakterystycznej dla autora emocjonalnej warstwy. ,,Co ma cieszyć oczy” i ,,Piekło to nieobecność Boga” pokazują bogactwo palety pomysłów Chianga, wypadają jednak słabiej w warstwie literackiej i ich lektura nie przynosi takiej satysfakcji jak opowiadania tytułowego. Zbiór ,,Historia twojego życia” zawiera teksty przeciętne oraz kilka wyśmienitych. Charakterystyczna zdolność Teda Chianga do wplatania prostych ludzkich uczuć w nietypowe pomysły, czyni jego opowiadania obowiązkową pozycją dla każdego entuzjasty krótkiej formy science fiction. Konrad Wągrowski [80%] „Czy Wielki Wybuch był głośny” to kolejna na naszym rynku pozycja poświęcona współczesnej astrofizyce, próbująca przybliżyć jej kluczowe ustalenia współczesnemu czytelnikowi, niekoniecznie będącemu profesorem fizyki. Każda taka pozycja jest cenna, bo temat jest bardzo obszerny, bardzo skomplikowany i oczywiście nieustannie ewoluujący. „Czy Wielki Wybuch był głośny” z popularnych pozycji astrofizycznych wyróżnia się tym, że jest napisany w formie dialogu między laikiem i ekspertem. Laikiem jest Karolina Głowacka, dziennikarka TOK FM, która wnosi do dyskusji dużo tzw. zdroworozsądkowych wątpliwości zwykłego śmiertelnika, nie pozwalając rozmówcy dryfować w kieurunku monologu zrozumiałego jedynie dla garstki fizyków. Ekspertem jest profesor Jean-Pierre Lasota, który, będąc konkretnym i merytorycznym, potrafi ubierać swój wywód we w miarę przyjazną formę, nie traktując jednak ani swej rozmówczyni, ani swego czytelnika jak ignoranta, zakładając, że mają oni podstawy wiedzy i są w stanie przyswoić nawet skomplikowane teorie i zbudować sobie przynajmniej ogólną wiedzę o Wszechświecie, o prawach nim rządzących i o tym, czego jeszcze nie wiemy i co przypuszczamy. Nie jest to więc lektura leciutka i przyjemna, zmusza do wysiłku umysłowego, ale nie męczy i autentycznie wciąga. Naprawdę można zrozumieć – przynajmniej na modelu – jak to możliwe, że wszechświat jest nieskończony, ale wciąż się rozszerza, co to znaczy, że grawitacja jest geometrią, czym są niedawno odkryte fale grawitacyjne (i jak udało się je zarejestrować). W bonusie nieco wplecionych w tekst ciekawostek o najwybitniejszych fizykach i jakby w tle ukazane, jak wygląda „od kuchni” praca nad odkrywaniem tajemnic Wszechświata. Katarzyna Piekarz [60%] „Władcy marionetek” Roberta A. Heinleina wydane po raz pierwszy w 1951 roku mogą wydawać się współczesnemu czytelnikowi niezrozumiałe, wtórne oraz pełne postaci pozbawionych charakteru. Czytając książkę należy wziąć poprawki na postęp technologiczny oraz zmiany kulturowe, jakie zaszły w ciągu prawie siedemdziesięciu lat. Sam i Mary, agenci sekcji do zadań specjalnych, walczą z obrzydliwymi obcymi, którzy przylecieli na Ziemię i przejmują umysły ludzkie. Jeżeli inwazja nie zostanie opanowana wystarczająco szybko, ludzkość będzie zgubiona. Sprawy nie ułatwia fakt, iż kosmici są rodzajem pasożyta trudnego do wykrycia i przejmują ciała najważniejszych osób w państwie. Fabuła książki może wydawać się dosyć prosta, jednak należy pamiętać, że Robert A. Heinlein był jednym z prekursorów w ukazywaniu obcych w ten sposób. Wątek miłosny, jaki pojawia się w powieści, jest bardzo toporny i wyraźnie widać, jak bardzo zmieniła się rola kobiet w społeczeństwie oraz sposób ich ukazywania w literaturze. Heinlein nie przewidział również, w jaki sposób rozwinie się technologia pod względem szybkiego przekazu informacji. Z kart powieści wręcz wylewa się niechęć do ZSRR. Mimo to „Władcy marionetek” są pozycją wartą przeczytania. Może nie tak dobrą jak „Żołnierze kosmosu”, „Obcy w obcym kraju” czy też „Drzwi do lata”, jednak na pewno godną uwagi. Powieść pozwala wczuć się w mentalność ludzi żyjących w latach 50. i jednocześnie prezentuje kilka ciekawych rozwiązań fabularnych. Wyczuwa się grozę, jaka ogarnia mieszkańców poszczególnych miast, a jednocześnie sama wizja przejęcia kontroli nad umysłami najbardziej wypływowych ludzi na świecie wydaje się przerażająca. Beatrycze Nowicka [30%] Jedyne dobre słowa, jakie mogę napisać o „Nocy kota, dniu sowy” to te, że przeważnie styl jest poprawny. Poza tym nie umiem wskazać ani jednego udanego elementu. Fabuła jest nieskładna i źle prowadzona. Autorka lubuje się w długich opisach i podawaniu szczegółowych informacji, co nie tylko nudzi, ale i prowadzi do tak kuriozalnych scen, jak ta, w której postać spiesząca na ratunek ukochanemu, zatrzymuje się, by w zajmującym pół strony monologu wyjaśnić towarzyszom podróży, czym śmierdzi miasto, u którego bram właśnie stanęli. Używanie słowa „bohater” wydaje się nieuzasadnione – na kartach powieści poruszają się kukiełki pozbawione charakteru i motywacji, nader często podejmujące niczym nie uzasadnione decyzje. Inspiracje innymi utworami (od „Zaklętej w sokoła” po „Krzyżaków”) wypadły nad wyraz topornie. Niektóre pomysły są tak złe, że aż śmieszne (losy przybysza z innego świata, przyzwanego przez borowego dziada, będącego jednocześnie świetnym szermierzem i czarodziejem, a wszystko dlatego, że dziad pragnął zgwałcić protagonistę w celu zdobycia większej magicznej mocy). Gwoździem do trumny są zaś dialogi Prządek Losu. Powieść otwiera cytat o „zagarnianiu dla siebie banału”, by „tchnąć weń życie własnej emocjonalności”. Oto, jak rzecz ta „udała się” autorce: „Nie powinno cię tu być (…) Nie powinno, bo… bo kocham cię, Jardalu. Nie możesz zrobić nic, żeby powstrzymać moją miłość. Uciekaj! Wsiądź na konia i pędź przed siebie, aż stukot kopyt zagłuszy ból. Wiesz, to chyba jest jakieś szaleństwo albo choroba. Czuję, że gdybyś mnie zawołał, biegłabym do ciebie, bez tchu, przez czas i przestrzeń… (…) – Nie. Nie odejdę. (…) Jeśli to szaleństwo, to chcę być szalony. Pierwszy pocałunek był nieśmiały, z drżeniem przestraszonych ust. A potem przyszło wzruszenie, trzepocące jak schwytany ptak w opuszkach palców, na koniuszkach piersi, w przymknięciu rzęs. (…) Przycisnęła usta do jego ramienia, żeby powstrzymać wzbierający krzyk, jakieś takie wołanie do nieskończoności.” I jeszcze dwa inne: „przyszła jej do głowy gorzka myśl, że najwyraźniej każdy organizm musi mieć swoją kanalizację”, „rozplata się kłącze Międzyświata” (szkoda, że nie ziemniak). Najsmutniejsze jest to, że autorka jest literaturoznawcą ze stopniem naukowym, a tematem jej zainteresowań jest fantastyka. Kup książkę w MadBooks.pl:‹Noc kota, dzień sowy. Zamek Cieni› Marta Kładź-Kocot - cena 0,00 zł |
Ale Beatrycze mówi o tym, że książka ma się bronić sama jak już wpadnie w nasze ręce i ją czytamy.
Hmm, akurat w tej konkretnej dyskusji komentarzowej kto inny taką opinię wyraził. Choć fakt, że podzielam ją - przynajmniej tak mnie wychowano w domu, matka zawsze powtarzała mi, że sztuka musi bronić się sama. Najbardziej ganiła to, jeśli artysta wyjaśniał, o co mu chodziło (akurat tu to nie miało miejsca).
Oczywiście, że książka powinna się bronić sama. Nawiązania i intertekstualność swoją drogą, ale bez znajomości innych utworów fabuła powinna być jasna i odpowiednio ciekawa. Może następnym razem, droga Autorko, załącz listę lektur obowiązkowych na początku, bo inaczej może czytelnik nie zrozumieć twojej jakże genialnej książki? Bo jak nie zrozumiemy, do czego nawiązuje tekst, to jesteśmy prymitywami i nie rozumiemy tekstów, a o komentowaniu i recenzowaniu już mowy być nie może.
Bardzo słabo. Nie ma to jak pieniący się autorzy.
@Marta Kładź-Kocot WTF? Od kiedy akceptowalną formą wykładania swoich racji jest podpieranie ich wymyślonymi argumentami? Gdzie w tej recenzji zdanie, które można by zintepretować jako "recenzentka spodziewała się domknięcia wątków"?
@freynir Trafna uwaga.
@Bellantriss W sumie rozumiem Panią Kładź-Kocot. Nie wszyscy są odporni na krytykę i po prostu najpierw piszą, a później rozważają wszystko na chłodno. Myślę, że między innymi dlatego pojawiło się to, o czym wspomniała @Arieen. Chociaż też ma pani rację, że książka typowo fantasy powinna być zrozumiała bez ogromnego spisu lektur dodatkowych.
„Diabeł i arcydzieło” to obszerny zbiór „tekstów rozproszonych” Lema, ale wybranych starannie, by były najbardziej reprezentatywne dla poglądów pisarza.
więcej »
Po zdjęciu wydawniczego „aresztu” z Eberharda Mocka Marek Krajewski z prawdziwą przyjemnością powrócił do swego sztandarowego bohatera i w ciągu trzech lat wydał trzy kolejne powieści, w których gra on pierwszoplanową (i jednocześnie pierwszorzędną) rolę. „Mock. Pojedynek” zamyka trylogię poświęconą losom młodego Eberharda, przedstawiając go w czasach, kiedy jeszcze nie był policjantem, ale dopiero studentem uniwersytetu w Breslau.
więcej »
Kraj z dostępem do Adriatyku, który na kilkadziesiąt lat skazał się na przebywanie na peryferiach Europy. Kraj, którego przywódca nawet przez inne głowy państw obozu wschodniego postrzegany był jako groźny paranoik. Kraj, który do dzisiaj leczy blizny. To oczywiście Albania – zbiorowy bohater reportażowej książki „Błoto słodsze niż miód”, za którą jej autorka, Małgorzata Rejmer, otrzymała właśnie Paszport Polityki.
więcej »
Zapchajdziura
— Marcin Knyszyński
Ten świat to jeden wielki Kant!
— Marcin Knyszyński
„Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno” – 1 Kor 13, 12
— Marcin Knyszyński
Świat jako miraż albo ludzie jak bogowie
— Marcin Knyszyński
Prawda Absolutna kontra prawdy subiektywne
— Marcin Knyszyński
Gra w życie
— Marcin Knyszyński
Styczeń 2018
— Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Jarosław Loretz, Beatrycze Nowicka, Konrad Wągrowski
Grudzień 2017
— Dominika Cirocka, Joanna Kapica-Curzytek, Konrad Wągrowski
Listopad 2017
— Miłosz Cybowski, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Joanna Słupek, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Październik 2017
— Miłosz Cybowski, Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Beatrycze Nowicka, Konrad Wągrowski
Wrzesień 2017
— Dominika Cirocka, Dawid Kantor, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka
Sierpień 2017
— Dominika Cirocka, Miłosz Cybowski, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Joanna Słupek, Agnieszka ‘Achika’ Szady
Lipiec 2017
— Dominika Cirocka, Miłosz Cybowski, Jarosław Loretz, Beatrycze Nowicka, Katarzyna Piekarz, Agnieszka ‘Achika’ Szady
Czerwiec 2017
— Miłosz Cybowski, Dawid Kantor, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek, Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk
Maj 2017
— Miłosz Cybowski, Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Magdalena Kubasiewicz, Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk, Katarzyna Piekarz
Kwiecień 2017
— Dominika Cirocka, Miłosz Cybowski, Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch
Zadie Smith uzupełnia swoje braki w wiedzy
— Joanna Kapica-Curzytek
Z wizytą u zegarmistrza
— Beatrycze Nowicka
Bo różnić należy się pięknie
— Rafał Dziadek
Idiota z kosmosu
— Sebastian Chosiński
Ja chcę więcej!
— Anna Kańtoch
„W zeszłym roku nie miałem wakacji”
— Joanna Kapica-Curzytek
Ciekawe, co na to mama Goliata…
— Marcin Osuch
„Małe kobietki” i ich autorka
— Joanna Kapica-Curzytek
Krótko o komiksach: Tylko dyliżansów żal
— Marcin Mroziuk
Życiopisanie
— Joanna Kapica-Curzytek
Krótko o filmach: Ludzie w hotelu
— Marcin Mroziuk
Broadway, West End i potrójne zagrożenie
— Joanna Kapica-Curzytek
Kadr, który…: Kadry odnalezione #2
— Marcin Osuch
Uczynki miłosierdzia
— Joanna Kapica-Curzytek
Bez słabych punktów
— Joanna Kapica-Curzytek
W tym momencie muszę się zgodzić z przedmówczynią- niestety, w obecnej dobie nic nie obroni się samo, bez odpowiedniego poparcia marketingowego nawet najlepsze arcydzieło zginie nam w tłoku informacji.
PS- użyłem formy waszmość przypadkowo, mój błąd
PS2- nie odebrałem recenzji Kruka jako pozytywnej, ale w pewnym momencie wszedł on na taki poziom semantyki, że nie jestem pewien, czy ktoś bez doktoratu z filozofii i/lub lingwistyki, byłby w stanie go dobrze zrozumieć.
PS3- czy możliwym jest, że pani książka nie trafiła (i ze względu na wydawnictwo, raczej nie trafi) do właściwego kręgu czytelników?
Przypuszczam, że podobnie jak ja nie zaglądam na półki z dziełami prozy współczesnej i filozofii, podobnie lingwiści/semantycy raczej nie szukają dla siebie książek na półkach z fantastyką.