I właściwie w tym momencie powinienem przerwać pisanie recenzji, bo odkrywanie kolejnych warstw najnowszej powieści Lehane’a jest jedną z największych przyjemności z lektury tej książki. Postaram się jednak dorzucić parę faktów, nie zdradzając zbyt dużo. Jeśli jednak boicie się, że dowiecie się czegoś za dużo, wiedzcie chociaż tyle, że po „Pokochać noc” naprawdę warto sięgnąć.

Kilka słów o treści wypada jednak napisać. Rachel Childs zabija swego męża. Nie, to nie jest żadne zdradzanie sekretów książki – o tym dowiadujemy się już z pierwszych zdań. W ten sposób autor ustawia uwagę czytelnika – wiemy, że dojdzie do dramatu, chcemy więc się dowiedzieć, co do niego doprowadziło. Taki wstęp ma też silne emocjonalne znaczenie, bo obserwując zmagania Rachel z życiem, wiemy, że nie zakończą się happy endem, co potęguje współczucie dla głównej bohaterki. A pogodnego, spokojnego życia Rachel nie miała.

Po tak dramatycznym początku Lehane przenosi nas więc w przeszłość – i tu mamy pierwsze zaskoczenie. „Pokochać noc” w swej pierwszej połowie staje się bardzo dobrą powieścią psychologiczno-obyczajową. Rachel Childs jest córką wyjątkowo zaborczej, toksycznej matki. Ojciec Rachel opuścił ich, gdy córka miała 3 lata, dziewczynie pozostało jedynie wspomnienie matki krzyczącej do odchodzącego mężczyzny: „Jeśli teraz odejdziesz, to cię skasuję”. Tę groźbę matka konsekwentnie wprowadza w życie – Rachel nie wie nic o swoim ojcu i niczego od matki się dowiedzieć nie jest w stanie. Od pewnego momentu chęć odnalezienia rodzica staje się dla bohaterki priorytetem – zagubiona w swym życiu, ma nadzieję, że takie spotkanie może nadać mu sens. Jeśli ktoś oczekuje od Lehane’a sensacyjnego thrillera, musi zaczekać. Jeśli zaś ktoś nie wzgardzi dobrze poprowadzoną, przejmującą i poruszającą, wiarygodną historią psychologiczną – pierwsza połowa „Pokochać noc” może być całkiem miłą niespodzianką.

Thrillera pełnego zwrotów akcji jednak nie zabraknie – ale, dla dobra czytelnika, nic więcej nie mogę powiedzieć. Spróbuję ewentualnie odnieść się do informacji podanej przez wydawcę. Na okładce czytamy, że powieść Lehane’a to „thriller, który chętnie sfilmowałby sam Hitchcock, mroczny niczym filmy Nolana, diaboliczny jak dzieła Lyncha”. Zgodzę się w stu procentach co do Hitchcocka – autor nawet nie próbuje ukrywać inspiracji takimi dziełami jak „Cień wątpliwości”, „Osławiona”, czy „Zawrót głowy”. Podobnie, jak u Hitchocka mamy u Lehane’a zwykłą postać wplecioną w niezwykłe intrygi, podobnie jak u niego mamy wątpliwości co tożsamości otaczających bohaterkę osób, nie zabraknie też Hitchcockowskich wątków dotykających tego, jak zewnętrzne postrzeganie wpływa na osobistą percepcję, pomysłów na zewnętrzne kształtowanie osobowości i wreszcie tego, czym różnimy się my sami od roli, jaką musimy odgrywać. Czy znajdziemy w „Pokochaj noc” Nolana i Lyncha? Chyba niekoniecznie, choć na pewnym etapie mocno pojawi się wątek utraty wiary w realność rzeczywistości – nazwałbym go jednak bardziej Dickowskim niż Lynchowskim.

I tylko do jednego mógłbym się delikatnie przyczepić – świetna powieść psychologiczno-obyczajowa i świetny thriller są połączone dość wątłą nicią, przejście od jednej formuły do drugiej jest zbyt gwałtowne (choć zapewne też chodzi o to by czytelnikiem wstrząsnąć) i cała ta akcja sensacyjna przysłania jednak szczere wzruszenia pierwszej połowy książki. Ale to i tak mała wada, w niewielkim stopniu wpływająca na niemałą przyjemność z lektury najnowszego dzieła Dennisa Lehane’a.

I choć Hitchcock nie sfilmuje już "Pokochać noc", to nie wątpię, że jakiś inny chętny z pewnością się znajdzie.