Trzy zamieszczone w książce opowiadania są bowiem dziełem nie tyle Lovecrafta-twórcy, ile Lovecrafta-ghostwritera, na zlecenie przerabiającego cudze teksty, biorącego za fatygę namacalne uposażenie i zrzekającego się prawa do umieszczenia swojego nazwiska w przypadku publikacji poprawionych dzieł. Te bowiem wychodziły pod nazwiskiem zleceniodawczyni, czyli Zealii Bishop. Dziś jednak o twórczości Zealii, autorki sporej liczby opowiadań romansowych, nikt już nie pamięta, za to moda na Lovecrafta sukcesywnie się rozrasta, dzięki czemu na okładce wydanej u nas książki krzyczy wypisane wołami nazwisko Samotnika z Providence, podczas gdy nazwisko Zealii jest malutkie i upchnięte gdzieś w kąciku. Cóż, znak czasów…

Jak by nie było, „Kopiec” to całkiem przyjemny zbiór opowiadań grozy, aczkolwiek mimo wszystko nierówny. Zbiór otwiera najkrótszy, ale i najsłabszy tekst, „Klątwa Yiga”, w podstawowym zrębie wyraźnie przypominający charakterem narracji prozę Ambrose′a Bierce′a. Jest zadowalająco klimatyczny, ale zbudowany według klasycznego już dla Lovecrafta schematu, wliczając w to wizytę w psychiatryku i wysłuchiwanie tajemniczych opowieści. Znacznie lepiej wygląda sprawa z tytułowym „Kopcem”, inteligentnie splatającym tradycyjną opowieść grozy z lost race fiction. Zewnętrzny szkielet fabuły stanowi historia badań nawiedzonego wzgórza, strzeżonego przez duchy i kryjącego w swoim wnętrzu niewypowiedzianą grozę. Wypełnienie tego szkieletu stanowi natomiast odcyfrowana ze znalezionego na powierzchni kopca pergaminu opowieść XVI-wiecznego Hiszpana, który – poprzez leżącą na pustkowiu jaskinię – dotarł do podziemnej cywilizacji, od tysiącleci pozbawionej styczności z powierzchnią, i został tam całkiem ciepło przyjęty. Opowiadanie bardzo ładnie buduje mitologię Cthulhu, wprowadzając na scenę informacje dotyczące położonych jeszcze niżej przynajmniej dwóch innych, znacznie starszych cywilizacji, ale jego celem jest nie tyle wywołanie u czytelnika dreszczu grozy, ile opisanie pokojowo nastawionego, ale staczającego się w dekadencję społeczeństwa, które – choć wciąż zamieszkuje zbudowane ze złota wieżowce – dawno temu porzuciło technikę i straciło zamiłowanie do nauki.

Zbiór zamykają „Sploty Meduzy”, najżwawsze z kompletu, cechujące się największą oryginalnością i potrafiące zadowalająco plastycznie oddać tragedię, jaka dotknęła dawną kolonialną posiadłość. Dodatkowym smaczkiem są bardzo zręcznie wplecione w narrację elementy z naszej „normalnej” historii.

Jeśli więc umknęły naszej uwadze wymienione wcześniej zbiory opowiadań, „Kopiec” będzie dobrą propozycją do lektury. Choć trzeba brać poprawkę na to, że nie każdemu proza Lovecrafta może przypaść do gustu, zwłaszcza że w „Kopcu” praktycznie nie ma co liczyć na dialogi i czytelnik zostaje postawiony przed zwartą ścianą narracyjnego tekstu.